Prezentacja Pana

Czas czytania: 7 minut

Ofiarowanie Pańskie: Gromniczne

Dla Kościoła jerozolimskiego jako datę Święta Ofiarowania wybrano początkowo 15 lutego, 40 dni po narodzinach Jezusa, które wówczas Wschód obchodził 6 stycznia, zgodnie z prawem żydowskim, które narzucało ten odstęp czasu między narodziny dziecka i oczyszczenie jego matki.

Kiedy w VI i VII wieku święto rozprzestrzeniło się na Zachód, przesunięto je na 2 lutego, gdyż narodziny Jezusa obchodzono 25 grudnia.

W Rzymie prezentację połączono z ceremonią pokutną, którą odprawiano w odróżnieniu od pogańskich obrzędów „lustracje„. Stopniowo celebracja przejęła procesję pokutną, która stała się swego rodzaju imitacją ofiarowania Chrystusa w Świątyni.

Sergiusz I (687-701), pochodzenia orientalnego, zlecił przetłumaczenie na łacinę pieśni greckiego festiwalu, które zaadoptowano do rzymskiej procesji. W X wieku Galia zorganizowała uroczyste poświęcenie świec używanych w tej procesji; sto lat później dodał antyfonęŚwiatło reklamy objawieniez pieśnią Symeona(Nunc dimittis).

Z homilii Świętego Jana Pawła II

Bazylika Watykańska – wtorek, 2 lutego 1993 r

Drodzy bracia i siostry,w tę uroczystą uroczystość Ofiarowania Jezusa w Świątyni serdecznie pozdrawiam wszystkich, którzy tu przybyliście.

„Poruszony tedy Duchem udał się do świątyni” (Łk 2,27). Słowa, które czytamy we fragmencie Ewangelii dzisiejszej liturgii, odnoszą się do Symeona, pobożnego Izraelity, który„czekał na pocieszenie Izraela”czyli przyjście Mesjasza. Słowo Apokalipsy zostało mu powierzone w chwili przedstawienia Jezusa w świątyni jerozolimskiej, czterdzieści dni po Jego narodzinach w Betlejem.

Ewangelista podkreśla, że ​​Duch Święty spoczął na tym bogobojnym człowieku (por.LC2, 26), który mu to oznajmił„nie ujrzałby śmierci, gdyby najpierw nie ujrzał Mesjasza Pańskiego” (Łk 2, 26).

Ewangelista szczególnie przypomina, że ​​Symeon pod wpływem Ducha udał się tego dnia do świątyni„rodzice przynieśli tam Dzieciątko Jezus, aby wypełnić Prawo” (Łk 2, 27).

Tekst ewangeliczny obok Symeona przedstawia także prorokini Annę, podkreślając w ten sposób jej udział w Objawieniu Mesjasza:„Przybywszy na tę chwilę, ona także zaczęła wielbić Boga i opowiadać o Dzieciątku tym, którzy czekali na odkupienie Jerozolimy” (Łk 2, 38).

Ofiarowanie Jezusa w świątyni jerozolimskiej jest ściśle związane z tajemnicą Objawienia Pańskiego. Objawienie Pańskie bowiem uwypukla obecność i działanie Ducha Świętego, który prowadzi ludzi do spotkania i rozpoznania Zbawiciela, a następnie dania o Nim świadectwa. W dniu Pięćdziesiątnicy Duch Święty zstąpi na Apostołów.

Nel momento della presentazione la sua presenza anticipa e prepara quel giorno. Anticipa e prepara, 30 anni prima, l’epifania sulla riva del Giordano e tutta la missione messianica di Gesù di Nazaret. Al tempo stesso, la presentazione di Gesù al tempio esprime in maniera drammatica le modalità di tale missione salvifica.

Rivolgendosi a Maria, la Madre di Gesù, Simeone dice: “Egli è qui per la rovina e la risurrezione di molti in Israele, segno di contraddizione, perché siano svelati i pensieri di molti cuori”(LC 2, 34-35). Illuminato dallo Spirito Santo, Simeone vede nel Bambino, presentato a Dio da Maria e Giuseppe, Colui che è venuto per prendersi cura dei figli di Abramo. “Perciò doveva rendersi in tutto simile ai fratelli, per diventare un sommo sacerdote misericordioso e fedele nelle cose che riguardano Dio, allo scopo di espiare i peccati del popolo” (Eb 2, 17). Ma Simeone vede già tutto questo? Lo vede veramente anche la profetessa Anna?

La Chiesa, comunque, ritrova tutto ciò nella loro testimonianza. Lo ritrova nelle parole di Simeone. In esse la Chiesa ritrova anche un riferimento spirituale a quel tempio, le cui porte sollevano i propri frontali perché possa entrare il re della gloria (cf. Sal 24 (23),7); Colui che, al tempo stesso, è anche un segno di contraddizione […] Amen!

© Copyright 1993 – Libreria Editrice Vaticana

Gdy dobiegły końca dni ich rytualnego oczyszczenia, zgodnie z prawem Mojżesza, Maryja i Józef przyprowadzili dziecko do Jerozolimy, aby przedstawić je Panu – jak napisano w Prawie Pańskim: „Każdy pierworodny mężczyzna będzie święty Panu” i złożyć w ofierze parę synogarlic lub dwa młode gołębie, zgodnie z prawem.

A w Jerozolimie żył człowiek imieniem Symeon, mąż sprawiedliwy i pobożny, który oczekiwał pocieszenia Izraela, a Duch Święty był na nim... Poruszony Duchem udał się do świątyni i podczas gdy jego rodzice zaniósł Dzieciątko Jezus, aby wykonać to, co o nim przepisano w Prawie, on również przyjął je w ramiona i błogosławił Boga, mówiąc: «Teraz możesz wypuścić sługę swego, Panie, w pokoju, zgodnie z Twoim słowem, tak że moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, przygotowane przez Ciebie wobec całego ludu, światło na objawienie Cię poganom i chwałę Twojego ludu, Izraela” (por. Łk 2,22-40).

Oferta

Według prawa Mojżesza pierworodny mężczyzna był własnością Pana i był przeznaczony do służby w świątyni. Kiedy później potomkowie Lewiego, Lewici, przejęli służbę w świątyni, przepis ten wygasł, ale pierworodny musiał zostać wykupiony ofiarą pieniężną na utrzymanie kapłana.

Spotkanie z Simeone

„Poruszony Duchem udał się do świątyni”. Należy podkreślić szczegół, że Symeon porusza się pod natchnieniem Ducha Świętego, co wyjaśnia „uznanie” Jezusa jako Tego Oczekiwanego, Światła ludu. Światło, przed którym będziemy musieli stanąć: „Na świat przyszła prawdziwa światłość, która oświeca każdego człowieka... a jednak świat jej nie rozpoznał” (J 1,9-10).

Miecz przebije duszę

Symeon błogosławi obojga rodziców, ale słowa te kierowane są tylko do matki. Dziecko będzie znakiem sprzeciwu: Jezus jest światłością świata, ale zostanie odrzucony; Jezus będzie podziwiany i kochany, ale zostanie ukrzyżowany, pokonany; umiera i zmartwychwstaje ponownie. Droga sprzeczności, która naznaczy serce Matki.

Spotkanie z Anną

Do świątyni przybywa także prorokini Anna. Z szczegółów ewangelisty jasno wynika, że ​​ona także jest kobietą Bożą, bardzo starą, owdowiałą. Jej bycie „prorokinią" pozwala jej widzieć to, co innym trudno dostrzec: obecność Boga. Potrafi wyjść poza pozory i widzi w Dzieciątku Oczekiwanego z ludzi.

Zdumienie

Średni wiek w czasach Jezusa wynosił około 40 lat. O Symeonie i Annie mówi się, że byli „starzy”. Zwykle starsi żyją wspomnieniami, nostalgią za minionymi czasami, młodzi zaś nadziejami i patrzeniem w przyszłość. W tym przypadku mamy do czynienia z dwójką starszych ludzi, którzy z niecierpliwością czekają na Dzieciątko, czekają i dziwią się. Śpiewają o radości i nadziei. Szczegóły, które pokazują, jak młodzi są w sercu, ponieważ jest to serce zamieszkałe przez Boga i Jego obietnice: a Bóg nie zawodzi.

Prorocy

My także jesteśmy zaangażowani w tę „wizję”. Ponieważ ci, którzy zgadzają się żyć ewangelią, są i będą znakiem sprzeciwu. Zajęcie stanowiska przed Panem Jezusem, Światłem ludu, wymaga odwagi, ale jeszcze bardziej wymaga przede wszystkim bycia „z Boga”, jak Symeon i Anna.

Prosi także o świadomość, że nie zawsze wszystko jest jasne, jak w przypadku Józefa i Maryi, którzy „byli zdumieni” tego, co zostało powiedziane, i później wiemy, że w obliczu tego zmęczenia Maryja „czuwała i medytowała”.

źródło © Wiadomości z Watykanu – Dicasterium pro Communicatione