Час чытання: 3 хвіліны

Leggi e ascolta la poesia “tienimi quel posto Dio mio”

Паказальнік зместу

Там самыя дарагія сябры паэзія гэтага вечара, вельмі мілы, гаворыць аб канфідэнцыйных адносінах з Бог у якой аўтар просіць яго даць яму месца ў вечнасці.

Нават калі б гэта было апошняе месца, але знаходжанне там у вечнасці не за заслугі, а за любоў, якую ён даў, і за велізарную міласэрнасць Бога.

Прачытайце гэта са мной

Трымай гэта месца для мяне, Божа мой - Эрык Перлман *

Трымай мне апошняе месца, Божа.

Той, які не прыцягвае да сябе залішняй увагі,
унізе табліцы,
бліжэй да афіцыянтаў, чым да гасцей.

Таму што я не ведаю, як быць з важнымі людзьмі.
Я не ведаю, як выйграць.
Я не ўмею баляваць, як іншыя.

Трымай мне апошняе месца, Божа.
Аб чым ніхто не просіць.

Унізе ў паўразваленым аўтобусе
які перавозіць пасажыраў міласэрнасці
кожны дзень ад граху да прабачэння.

Трымай мне апошняе месца, Божа.
Той, што ў канцы шэрагу.

Я буду чакаць сваёй чаргі
а пратэставаць не буду калі нейкі хуліган
ён пройдзе перада мной.

Трымай мне апошняе месца, Божа.
Для мяне гэта будзе ідэальна
таму што вы выбераце яго.

Мне будзе спакойна
і мне не трэба будзе саромецца ўсіх сваіх памылак.
Гэта будзе маё месца.

Гэта будзе месца для такіх, як я.
З тых, хто прыходзіць апошнім,
і амаль заўсёды позна,
але яны прыходзяць,
свет упаў бы.
Трымай гэтае месца для мяне, Божа мой.

Cosa ne pensate? A me, è piaciuta tantissimo; in queste parole ho ritrovato quello che ogni sera, prima di dormire, chiedo a Dio. Di donarmi, per Sua misericordia, un posticino nell’Eternità, per poter godere della presenza del mio meraviglioso angelo.

Buonanotte

Давайце паслухаем разам

Le favole della buonanotte

Захавай гэтае месца для мяне, Божа мой

00:00 / 1:47

*Эрык Пэрлман nasce a Budapest il 22 aprile 1955 da padre tedesco e madre italiana.

З-за савецкіх рэпрэсій 1955 года сям'я Пэрлман з групай бежанцаў бегла спачатку ў Вену, потым у Венецыю і, нарэшце, у Турын.

У сталіцы П'емонта Пэрлманы знаходзяць пэўную стабільнасць. Эрык пачаў сваю культурную адукацыю ў вельмі маладым узросце, але ніколі не вучыўся ні ў дзяржаўных, ні ў прыватных школах.

Яго адукацыяй займаецца сама маці, якая суправаджае сына ў бібліятэку, у тэатр і кіно. У 16 гадоў Эрык пераехаў у Манака да бабулі і дзядулі па бацькоўскай лініі. Ён наведвае лекцыі ва ўніверсітэце, але так і не паступае. У Манака ён правёў гады, поўныя культурных стымулаў.

У 1975 годзе ён перажыў глыбокі экзістэнцыяльны крызіс. Ён вяртаецца ў Турын да бацькоў, а затым далучаецца да групы цыган.

Звестак пра «цыганскія» гады мала і сам Перлман ніколі не хацеў пра гэта казаць. У 1980 годзе ён вярнуўся ў Мюнхен і сабраў некаторыя вершы ў анталогію, якая не знайшла шляху да публікацыі.