Dhurata

Tempo di lettura: 14 minuti

Jeta është dhurata. Dashuria është dhurata. Dhënia është jetë dhe dashuri.

Një histori me katër duar tre ditësh plot dashuri.

Pasi arrin një moshë të caktuar, mbi pesëdhjetë, gjumi bëhet më i shkurtër sepse ndërthuret me mendime për familjen, punën, ëndrrat e thyera dhe ëndrrat që duhen ndërtuar.

Gjumi ynë të enjten më 9 shkurt 2023 ishte i ndërthurur pothuajse ekskluzivisht me "ëndrrat për të ndërtuar"

Ne ikim

Në orën 7 të mëngjesit filloi ëndrra jonë në ndërtim.

Ditë e ftohtë por me një diell të jashtëzakonshëm, të ngrohtë dhe të shkëlqyeshëm.

Ashtu si misioni ynë që sapo ka filluar.

Takimi është në orën 11.00 në departamentin e Onkohematologjisë së DHSpitali Pediatrik Bambino Gesù në selinë e Gianicolo.

Ad attenderci la rassicurante caposala Elsa Bianchini, e la nostra infaticabile guerriera Dott.sa Antonella Cacchione.

Il timore era di arrivare in ritardo al nostro appuntamento, ma ringraziando Iddio, tutto è filato liscio.

Spitali i Fëmijëve Bambino Gesù

Në orën 10.30 ishim para hyrjes së spitalit. Unë (Pina) dhe Françeska zbritëm me çantat tona plot me dhurata dhe Remigio shkoi të parkonte kampistin në piazzale Giuseppe Garibaldi.

Procedurë që e kemi bërë një mijë herë me Eugenion.

Çfarë të them? Zemra nuk i mbante dot rrahjet, duart djersiteshin dhe mendja ishte e mjegulluar; gjithçka më ktheu në tre vjet më parë. Nuk mund të shikoja përreth, më dukej sikur asgjë nuk kishte ndryshuar. Ne ishim në atë vend, të shpresës, të dashurisë, të dhimbjes dhe e gjetëm ashtu siç e kishim lënë: shumë të mbushur me fëmijë.

Ci avviamo all’ascensore, pochi secondi ed eccoci al terzo piano. Francesca simula indifferenza dietro la mascherina, ma i suoi occhi sono troppo attenti a guardarsi attorno per essere davvero indifferente.

Ne hyjmë direkt në departament, duke kaluar përpara dhomës së lojërave në dysheme, me shikimin tonë të fiksuar dhe me veshët tanë të shurdhër ndaj atij mikrofoni që mbështillte emrat dhe udhëzimet (dhe në mendjen time jehoi "Ruberto në k6", "Roberto në k13“); ci fermiamo avanti all’ufficio della caposala e attendiamo Elsa.

Ndërkohë Remigio…

Si, le emozioni sono tante. Non è semplice, per nulla facile! Però è il solo modo che abbiamo per tenere vivo il ricordo di Eugenio, per trarre ancora insegnamento dalla sua giovane vita terrena.

Arriva Elsa, ci salutiamo, ci abbracciamo, i nostri occhi si parlano da sopra le mascherine. Si dirige con passo svelto presso lo studio della Dottoressa e intanto Remigio arriva.

Këtu ka shumë fëmijë, shumë. Ata duket se dalin nga kudo; karroca, karroca, karroca me rrota, këmbë të vogla që ecin me njërën dorë të lidhur në karrocën IV (nuk dihet nëse e shtyjnë apo e mbajnë veten) dhe tjetrën në dorën e nënës ose të babait.

Cappellini buffi, cerchietti colorati, fasce ricche di fiocchetti, tutto per rendere ancora più belle quelle testoline calve e straordinariamente lucide e perfette.

Disa luajnë me tabletin, disa me celularin, disa me lojërat dhe librat me tregime; të gjithë përpiqen të kalojnë kohën, pritjen, sikur të ishte një ditë normale në çdo vend. Për arsye privatësie dhe për respekt, ne nuk bëmë foto të departamentit; çdo jetë meriton të mbrohet dhe të mbrohet nga çdo formë kurioziteti. Sidomos në këto momente dhe vende shprese, vuajtjesh, dashurie.

Ecco che arriva la nostra Dottoressa! Baci, abbracci, forti abbracci, occhi lucidi; non è facile nemmeno per lei vederci qui in reparto. La stanchezza di una notte non proprio tranquilla è visibile sul suo viso, il peso di tante terapie da visionare, tanti visini e tanti volti da rassicurare (e non sempre è veramente così).

Është rreth orës 11:00 dhe ajo është në repart që nga ora 20:00 mbrëmë, pasi mbaroi turnin nga ora 08:00-14:00.

Orët e kaluara këtu në repart janë gjithashtu shumë më të larta se ato të kaluara me familjen.

Parliamo di tante cose, il tempo scorre troppo velocemente e lei deve ritornare alla sua missione (mentre parlavamo il suo cellulare è squillato non so quante volte, la collega ha chiesto non so quanti consigli).

Elsa intanto rassicura una mamma che le chiede ragguagli.

Apriamo i borsoni, tra lo stupore e la gioia di entrambe. Su un carrello dei medicinali poggiamo tutti i doni che abbiamo portato; tutto ciò che VOI avete donato con amore.

Dolci, libri di favole, pastelli, caramelle, pastelli, giochi da tavolo, ed il tanto desiderato spray rimuovi cerotti! Si, nei nostri contatti con la ludoteca e con la caposala ci fu chiesto di evitare giochi che i bambini, per ovvi problemi, non avrebbero potuto utilizzare (hanno depositi pieni di palloni da calcio, difficili da usare in ospedale) ma di dirottare le nostre risorse su un prodotto che avrebbe sicuramente portato gioia e sollievo ai piccoli pazienti.

Spray togli cerotti, articolo introvabile! Si, la ricerca di questo prodotto ci ha impegnato molto. Pare che l’articolo non fosse disponibile in nessuna farmacia, deposito di medicinali, e similari, del territorio nazionale. Abbiamo coinvolto tutti, dall’amico farmacista del nostro paese, ai grandi on-line. Tra l’altro è un prodotto non proprio economico, ma efficacissimo. E per i bambini sottoposti ad analisi, pic, pet, interventi chirurgici, riuscire a rimuovere i cerotti di protezione senza sentire dolore è già un grande sollievo.

Elsa, shumë e lumtur, merr shishet e ndryshme dhe e kënaqur, niset drejt dyqanit mjekësor.Do t'i bëj të mbërrijnë në të gjitha repartet, që fëmijët të trajtohen pa problem!“.

Nga ana tjetër, Antonella merr nga karroca një libër me shkëputësit e derrit Peppa. "Do ta sjell menjëherë në Giulia“. Ai del në korridor dhe thërret "Xhulia!“. Mbërrin një vajzë e vogël, e gjatë sa një qindarkë djathë, ndoshta dy vjeçe, krejt tullac dhe me plagët në kokë që i njohim mirë, me dorën e vogël në të ëmën, merr albumin me druajtje dhe me sy. plot dhimbje dhe fytyrën e saj plot vuajtje, na përshëndet.

Il volto di Giulia è quello dei duecento bambini che ogni giorno passano per questo reparto, e la sua gioia è quella che vorremmo far provare ad ognuno di loro.

E kam thënë dhe do ta them përsëri, secili nga ne duhet të bëjë një xhiro në spitalin e fëmijëve, të paktën një herë në vit. Kjo është për të marrë një dush përulësie dhe për të falënderuar Zotin për dhuratën e madhe të shëndetit dhe jetës. Gjithçka tjetër është më shumë.

Un ultimo scambio di battute, la promessa di continuare periodicamente la nostra raccolta, occhi lucidi e tanto tanto amore scambiato, ancora abbracci e baci con lo sguardo a tutti i super-eroi che ci sono vicino, che passano e attendono, e lasciamo il reparto.

Il cuore è talmente pieno di amore, la mente è completamente piena delle parole, degli sguardi, che abbiamo ricevuto in dono, che usciamo dall’ospedale senza rendercene conto.

Un saluto alla nostra Madonnina e alla volontaria del Negozietto, uno sguardo alla ludoteca, la visita e una preghiera nella nostra amata Cappella, e andiamo via.

E’ mezzogiorno! Il cannone del Gianicolo spara il suo colpo e dal piazzale si odono tutte le campane di Roma. Che musica celestiale!

Rientrati nel camper decidiamo di spostarci a Via Nuova Fornaci; la zona è più tranquilla, anche se a ridosso di San Pietro, e con un po’ di fortuna possiamo rimanere lì per i prossimi giorni.

Drekojmë me ushqime të sjella nga shtëpia (për kënaqësinë e Françeskës, kotoletat famëkeqe të gjyshes Tetta dhe mace me patate) dhe pushojmë duke pritur takimin me Alessandro Gisotti te Palazzo Pio.

Në orën 16:30 jemi me Alessandron; informacion mbi aktivitetet, shkëmbim përqafimesh, një shëtitje për një kafe, shumë buzëqeshje dhe shumë dashuri. Mund të kalonim orë të tëra me të, nuk do të kishim kurrë problem me temat për të folur! Është me të vërtetë një nga njerëzit me shpirtin më të bukur që njoh, që kemi nderin dhe kënaqësinë ta kemi mik!

Ma si sa, il tempo è tiranno, e gli impegni sono sempre tanti, soprattutto per chi ha la responsabilità dei media vaticani.

Sa emocione dhe sa emocione në këtë ditë të parë romake. Shpirtrat tanë duhet të gjejnë paqe, qetësi dhe cili vend më i mirë se ky mund të japë qetësi?

Ne shijuam çdo minutë të kësaj mbrëmjeje, na duhej.

Abbiamo girovagato in lungo e in largo tutta la piazza, c’era ancora tanta gente in fila per entrare all’interno della Basilica e l’orario di chiusura era vicino. Ma tanto, ci eravamo ripromessi, la visita domani.

Françeska është e uritur! Pretendimi i tij për 11 vjet! Dhe McDonald's di Borgo Pio è troppo invitante per passare oltre.

Panino con hamburger, patatine, bibita e qualche gioco al tavolo interattivo ci rimettono in sesto, anzi ci fanno sentire in pieno la stanchezza di questo giorno, così decidiamo di ritornare al nostro amato camper dove la dolcissima Lussy ci sta aspettando.

Një natë e mirë në sheshin e Shën Pjetrit nuk duhet humbur!

Ne udhëtojmë një kilometër e gjysmë që ndan Piazza San Pietro nga parkimi publik i makinave Fornaci ku është parkuar kampisti ynë i dashur Pio.

Na pret Lussy, i dashur dhe i ëmbël si gjithmonë.

E’ in corso il festival di Sanremo e iniziamo a seguire qualche canzone, ma il sonno incombe…

Françeska u rigjenerua pas darkës në Mc! Ai me të vërtetë nuk e ka ndërmend të flejë dhe hedh sërish në qendër të vëmendjes idenë e tij për një “natë në Romë”.

Nata romake

Nga reklamat e ndryshme në TV kishim mësuar se programi VivaRai2, pritur nga Fiorello, në javën e Sanremo, sarebbe andato in onda la sera (notte) a fine festival.

Inutile dire che Francesca era intenzionata ad andare a Via Asiago, a seguire in diretta l’ultima puntata serale del programma. A nulla sono valsi i nostri pigiami, e la nostra stanchezza.

A mezzanotte e mezza la sveglia suona! Di fronte al nostro no, Francesca scoppia a piangere e a quel punto cosa fa Remigio? Si alza dal letto, si cambia, mi incita a fare altrettanto e chiama il taxi per andare alla storica sede Rai.

Imagjinoni lumturinë e Françeskës!... dhe gjithashtu të ftohtin e natës!

Arriviamo a Via Asiago, sembra giorno tanta è la gente in attesa di vedere dal vivo lo spettacolo. Nessuno accusa sonno o freddo… una bella e sana euforia nell’aria ci rende allegri e spensierati come la nostra Francesca.

Termometri lexon 1 gradë celsius.

Ad uno ad uno escono ballerini, conduttrici, ospiti, attori, è un tripudio di musiche e colori! Che dire, lo spettacolo è meraviglioso e Fiorello un mattatore fantastico!

E ftohtë, por plot energji dhe dashuri. Buzëqeshja e Françeskës na ngroh.

Vazhdojmë në këtë cirk deri në orën 3.15 të mëngjesit, më pas gjithçka hesht dhe i ftohti mbretëron. Shtëpia e taksive është një oaz ngrohtësie dhe më në fund në orën 4.00 kthehemi në kamperin Pio ku ngrohtësia e sobës na mirëpret. Ik, të gjithë në shtrat më në fund.

Të shtunën në Vatikan

Il risveglio di sabato è con calma, abbiamo avuto modo di riposare bene.

Roma ci accoglie in tutta la sua bellezza con un’aria frizzantissima ed un sole stupendo.

La nostra giornata è tutta da dedicare alla Basilica di San Pietro per visitarla con calma e per assistere alla Santa Messa.

Të gjitha të paraprira nga një tjetër takim i mrekullueshëm; në 11 takohemi me Benedetta Capelli dhe me Alessandron e vogël, djalin e tij.

Edhe me Benedettën nuk mungojnë argumentet! Nga aventurat në shtëpi, aktivitetet shkollore dhe sportive të Alessandro dhe Francesca, e shkuara që meriton të ndahet, projektet e reja të Puna, tante cose da raccontare che non basterebbe una giornata intera. Ma il pomeriggio incalza, Alessandro scalpita perché ha una festa di compleanno e anche noi abbiamo la Basilica che ci aspetta.

Hyrja nuk është e lehtë, radha është e gjatë edhe pse e rrjedhshme dhe të mirëpritur nga rojet zvicerane, më në fund hyjmë!

Che incanto! Gli occhi spaziano e non sanno dove posarsi; un senso di pace ci pervade. Siamo insieme a centinaia di altri pellegrini, visitatori, ma ovunque c’è rispetto per il luogo sacro in cui ci troviamo. Ci soffermiamo ad ammirare la Pietà di Michelangelo, la tomba di San Giovanni Paolo II, entriamo in raccoglimento all’interno della Cappella del Santissimo. Scendiamo a visitare le tombe dei Papi, ci emozioniamo fortemente di fronte alla tomba del Papa Emerito Benedetto XVI. E poi ancora, la statua di San Pietro, la Cattedra di Pietro, l’altare centrale, il Museo del tesoro di San Pietro…

Il tempo scorre, ma per noi è come essere appena entrati. Ci rendiamo conto di non aver pranzato, che è pomeriggio inoltrato. Alle 17.00 c’è la messa vespertina all’altare della Cattedra e decidiamo di partecipare anche al Rosario che la precede.

Inutile dire che la stanchezza è tanta; in questi giorni romani abbiamo percorso tanta strada, migliaia di passi, ma il senso di pace che si vive all’interno della Basilica ci riconcilia con il mondo intero. Sono sincera, la mia partecipazione alla messa è stata così sentita che avrei potuto tranquillamente rimanere lì, seduta su quei banchi di legno, fino al giorno dopo. L’omelia è breve ma intensa, i canti della corale maschile, le persone in raccoglimento, insomma un piccolo assaggio di serenità.

Lasciamo definitivamente la Basilica che sono circa le 18.30. Il freddo esterno è pungente, un rapido giro per Via Conciliazione e decidiamo di rientrare al camper per la cena e il meritato riposo fisico.

Una bellissima chiacchierata telefonica con la nostra cara Enrichetta Offreda ci permette di condividere subito tutte le emozioni di questi giorni, con la promessa di ritornare presto e dedicare a lei e alla sua deliziosa famiglia una intera giornata.

Un bel piatto di pastasciutta ci riconcilia con la terra, i pigiamoni caldi e le canzoni di Sanremo fanno il resto. Alle 22.30 siamo belli che addormentati tutti e quattro.

është e diel

Svegliarsi con il suono delle campane è bello; col campanone di San Pietro è meraviglioso. L’aria è gelida fuori, Remigio e Lussy rientrano ghiacciati dalla passeggiata mattutina.

Françeska fle ngrohtë, nxehtësia e sobës ia ngroh aq shumë shtratin sa mund të flejë pa batanije. Aroma e kafesë e zgjon edhe atë dhe bëhemi gati për mëngjes.

Programi i sotëm përfshin pjesëmarrjen nëAngelus di Papa Francesco, a mezzogiorno, e poi rientro a casa così che non si faccia troppo tardi per permettere a Francesca di prepararsi per la scuola per lunedì.

Sistemiamo per bene il camper, mettiamo a posto stoviglie e vestiti così che il viaggio di ritorno si svolga poi senza danni, e siamo pronti per “scendere” in Piazza San Pietro.

Certi di essere in anticipo, ci avviamo con tutta calma.

Sapo mbërrijmë jashtë kolonadës vëmë re shumë forca policie, vërtet shumë! Dhe kaq shumë njerëz në radhë, kaq shumë!

Ci avviciniamo ad un Carabiniere, per capire se ci fosse qualche evento particolare in Piazza, che ci era sfuggito, o cosa… Lui, sorridendo, ci dice che tutta quella gente è in attesa di entrare in Piazza San Pietro per l’Angelus! E che l’unico modo per accedere è quello!

Të dielave mund të hyni vetëm duke respektuar rreptësisht linjat që vijojnë Via della Conciliazione dhe kalimet e Kolonadës. Të gjithë të pajisur për kontrolle rituale!

Insomma, da che eravamo in anticipo, ci tocca camminare molto velocemente per riuscire a superare i controlli e ad accedere alla piazza prima dell’uscita alla finestra di Papa Francesco.

Ce la facciamo, siamo appena entrati, quando un boato di gioia si alza e una piccola figura vestita di bianco si affaccia alla finestra aperta. Anche se siamo molto distanti (e noi lo abbiamo visto da molto vicino), è sempre una grandissima emozione! Le sue parole sono balsamo per i nostri animi, le esortazioni alla pace, alla preghiera per la “martoriata Ucraina”, per le vittime del terremoto in Turchia e in Siria… un pensiero per ogni situazione difficile che questo mondo sta vivendo.

Non può che concludersi così il nostro weekend. Con il grande dono delle Sante Parole di Papa Francesco.

Me të lexojmë lutjen e fundit, mirëpresim bekimin e tij dhe e përshëndesim me entuziazëm bashkë me mijëra njerëz që janë me ne.

Ne largohemi: katër zemrat tona mbeten në sheshin e Shën Pjetrit, midis krahëve të fuqishëm dhe të dashur të kolonadës, që si Zoti i përqafon të gjithë përgjithmonë.