Tempo di lettura: 22 minuti

Przeczytaj i posłuchaj modlitwy „Magnificat”

Indeks treści

Streszczenie

Włoski

Dusza moja wielbi Pana
i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawicielu,

bo patrzył na pokorę swego sługi.
Odtąd wszystkie pokolenia będą mnie nazywać błogosławionym.

Wszechmogący uczynił dla mnie wielkie rzeczy
a święte jest imię jego:

Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie
leży na tych, którzy się go boją.

Wyjaśnił potęgę swego ramienia,
rozproszył pysznych w zamysłach ich serc;

strącił możnych z ich tronów,
wywyższył pokornych;

głodnych nasycił dobrem,
odesłał bogatych z pustymi rękami.

Pomógł swemu słudze Izraelowi,
pamiętając o Jego miłosierdziu,

jak obiecał naszym ojcom,
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki.

Chwała Ojcu i Synowi
i do Ducha Świętego.

Jak było na początku, teraz i na wieki
na zawsze.

Amen.

łacina

Magnificat
duszo mojego Dóminum,
et exsultávit spíritus meus

w Deo salvatore meo,
quia respéxit humilitátem ancíllæ suæ.

Ecce enim ex hoc beatam me dicent
wszystkie pokolenia,

tutaj tworzę swoją magna, tutaj mogę być,
et sanctum nomen eius,

et misericórdia eius in progénies et progénies
timentibus eum.

Fecit poténtiam w jego ramieniu,
dispérsit superbos mente cordis sui;

potężna siedziba główna
et exaltávit pokory;

esuriéntes implévit bonis
et dívites dimísit inánes.

Suscépit Izrael púerum suum,
recordátus misericordiae,

bezpieczne miejsce i adres nostras,
Abraham et sémini eius in saecula.

Gloria Patri i Fílio
et Spirítui Sancto.

Sicut era na początku, teraz i zawsze,
et in sǽcula sæculórum.

Amen.

Komentarz do Magnificatu

In questa meditazione saliamo con Maria “verso la montagna” ed entriamo nella casa di Elisabetta.

Matka Boża przemówi do nas z pierwszej ręki swoją pieśnią uwielbienia, jaką jest Magnificat.

Dziś cały Kościół gromadzi się wokół następcy Piotra, który obchodzi 50. rocznicę kapłaństwa, a pieśń Najświętszej Maryi Panny jest modlitwą, która w takich okolicznościach najbardziej spontanicznie wypływa z serca. Medytacja nad tym jest naszym małym sposobem uczestniczenia w tym wydarzeniu już w tej chwili.
Per comprendere il posto e lo scopo che il cantico della Vergine ha nel vangelo di Luca, è necessario premettere qualche cenno sui cantici evangelici in genere.

Rozsiane po Ewangeliach dzieciństwa pieśni – Benedictus, Magnificat, Nunc dimittis – pełnią funkcję poetyckiego wyjaśniania duchowego znaczenia opowiadanych wydarzeń – Zwiastowania, Nawiedzenia, Bożego Narodzenia – nadając im formę wyznania wiary i uwielbienia.

Jako takie stanowią integralną część narracji historycznej.

Nie są to przerywniki czy oderwane fragmenty, gdyż na każde wydarzenie historyczne składają się dwa elementy: fakt i znaczenie faktu.

I cantici inseriscono già la liturgia nella storia. “La liturgia cristiana – è stato scritto – ha i suoi inizi negli inni della storia dell’infanzia”.

Inaczej mówiąc, mamy w tych pieśniach zarodek liturgii Bożego Narodzenia.

Realizują istotny element liturgii, jakim jest uroczysta i religijna celebracja wydarzenia zbawienia.
Molti problemi rimangono insoluti circa questi cantici, secondo gli studiosi: gli autori reali, le fonti, la struttura interna…

Noi possiamo prescindere, fortunatamente, da tutti questi problemi critici e lasciare che essi continuino a essere studiati con frutto da quelli che si occupano di questo genere di problemi.

Non dobbiamo attendere che siano risolti tutti questi punti oscuri, per poterci già edificare con questi cantici.

Nie dlatego, że te problemy są nieważne, ale dlatego, że istnieje pewność, która relatywizuje wszystkie te niepewności: Łukasz przyjął te pieśni w swojej Ewangelii, a Kościół przyjął Ewangelię Łukasza w swoim kanonie.
Pieśni te są „słowem Bożym”, natchnionym przez Ducha Świętego.

Magnificat należy do Maryi, ponieważ Duch Święty „przypisał” jej go, a to oznacza, że jest bardziej „jej” niż gdyby ona fizycznie napisała go własną ręką!

Infatti a noi non interessa tanto sapere se il Magnificat l’ha composto Maria, quanto sapere se l’ha composto per ispirazione dello Spirito Santo.

Nawet gdybyśmy byli całkowicie pewni, że została ona skomponowana bezpośrednio przez Maryję, nie interesowałoby nas to tylko dlatego, że przemawia w niej Duch Święty.

Pieśń Maryi zawiera w sobie nowe spojrzenie na Boga i świat; w pierwszej części, obejmującej wersety 46-50, wzrok Maryi kieruje się ku Bogu; w drugiej części, obejmującej pozostałe wersety, jego wzrok kieruje się ku światu i historii.

Nowe spojrzenie na Boga

Il primo movimento del Magnificat è verso Dio; Dio ha il primato assoluto su tutto.

Maria non si attarda a rispondere al saluto di Elisabetta; non entra in dialogo con gli uomini, ma con Dio. Ella raccoglie la sua anima e la inabissa nell’infinito che è Dio.

Nel Magnificat è stata “fissata” per sempre un’esperienza di Dio senza precedenti e senza paragoni nella storia. È l’esempio più sublime del linguaggio cosiddetto numinoso.

Zaobserwowano, że pojawienie się boskiej rzeczywistości na horyzoncie stworzenia wywołuje zwykle dwa przeciwstawne uczucia: strach i miłość. Bóg jawi się jako „tajemnica przeogromna i fascynująca”, straszna w swym majestacie, fascynująca w swojej dobroci.

Kiedy po raz pierwszy w duszy Augustyna zajaśniało światło Boże, wyznaje on, że „drżał z miłości i przerażenia”, a nawet późniejszy kontakt z Bogiem wywoływał w nim jednocześnie „drżenie i palenie”.
Coś podobnego odnajdujemy w pieśni Maryi, wyrażonej w sposób biblijny, poprzez tytuły.

Dio è visto come “Adonai” (che dice molto di più del nostro “Signore” con cui viene tradotto), come “Dio”, come “Potente” e soprattutto come Qadosh, “Santo”: Santo è il suo nome!

Nello stesso tempo, però, questo Dio santo e potente, è visto, con infinita fiducia, come “mio Salvatore”, come realtà benevola, amabile, come “proprio” Dio, come un Dio per la creatura.

Ma è soprattutto l’insistenza di Maria sulla misericordia che mette in luce questo aspetto benevolo e “affascinante” della realtà divina.

„Jego miłosierdzie rozciąga się z pokolenia na pokolenie”: te słowa przywodzą na myśl ideę majestatycznej rzeki, która wypływa z serca Boga i przepływa przez całą historię ludzkości.

Teraz rzeka ta osiągnęła „śluzę” i zaczyna się ponownie na wyższym poziomie.

„Wspomniał na swoje miłosierdzie”: spełniła się obietnica dana Abrahamowi i Ojcom.
Poznanie Boga powoduje, poprzez reakcję i kontrast, nowe postrzeganie lub poznanie siebie i swojej istoty, które jest prawdziwe.

L’io non si coglie che di fronte a Dio, “coram Deo. In presenza di Dio, la creatura, dunque, conosce finalmente se stessa nella verità.

E così vediamo che avviene anche nel Magnificat.

Maria si sente “guardata” da Dio, entra ella stessa in quello sguardo, si vede come la vede Dio.

A jak ona widzi siebie w tym boskim świetle? Jako „mały” („pokora” oznacza tu prawdziwą małość i podłość, a nie cnotę pokory!) i jako „sługa”.

Si percepisce come un piccolo nulla che Dio si è degnato di guardare. Maria non attribuisce l’elezione divina alla sua virtù dell’umiltà, ma al favore divino, alla grazia.

Myślenie inaczej (jak czynili niektórzy znani autorzy) oznacza nagłe zniszczenie pokory Maryi. Pokora ma bardzo szczególny status: ci, którzy nie wierzą, że ją mają, mają ją; Ci, którzy wierzą, że to mają, nie mają tego.
Da questo riconoscimento di Dio, di sé e della verità, si sprigiona la gioia e l’esultanza: “Il mio spirito esulta…”.

Gioia prorompente della verità, gioia per l’agire divino, gioia della lode pura e gratuita.

Maryja wywyższa Boga dla siebie, nawet jeśli wywyższa Go za to, czego w niej dokonał, to znaczy wychodząc z własnego doświadczenia, jak czynią to wszystkie wielkie modlitwy biblijne. Radość Maryi jest radością eschatologiczną z powodu ostatecznego działania Boga i jest radością stworzenia, odczuwania siebie jako stworzenia umiłowanego przez Stwórcę, służącego Świętemu, miłości, piękna i wieczności.

È la pienezza della gioia.

Św. Bonawentura, który bezpośrednio doświadczył przemieniających skutków nawiedzenia Boga w duszy, mówi o przyjściu Ducha Świętego w Maryi w chwili Zwiastowania jako o ogniu, który rozpala Ją wszystko.
Sopravvenne in lei – scrive – lo Spirito Santo come fuoco divino che infiammò la sua mente e santificò la sua carne conferendole una perfettissima purità […].

Oh, se tu fossi capace di sentire, in qualche misura, quale e quanto grande fu l’incendio disceso dal cielo, quale refrigerio recato […].

Se potessi udire il canto giubilante della Vergine!
Anche l’esegesi scientifica più esigente e rigorosa si rende conto che qui ci troviamo davanti a parole che non si possono capire con i normali mezzi di analisi filologica e confessa: “Chi legge queste righe è chiamato a condividere il giubilo; solo la comunità concelebrante dei credenti in Cristo e dei suoi fedeli è all’altezza di questi testi” .

È un parlare “nello Spirito” che non si può capire se non nello Spirito.

Nowe spojrzenie na świat

Il Magnificat si compone di due parti.

Quello che cambia, nel passaggio dalla prima alla seconda parte, non è né il mezzo espressivo né il tono; da questo punto di vista, il cantico è un flusso continuo che non presenta cesure; continua la serie dei verbi al passato che narrano ciò che Dio ha fatto, o meglio ha “cominciato a fare”.

Quello che cambia è solo l’ambito dell’agire di Dio: dalle cose che ha fatto “in lei”, si passa a osservare le cose che ha fatto nel mondo e nella storia.

Si considerano gli effetti del definitivo manifestarsi di Dio, i suoi riflessi sull’umanità e sulla storia.

Widzimy tu drugą cechę mądrości ewangelicznej, która polega na łączeniu radości kontaktu z Bogiem z trzeźwością patrzenia na świat, na godzeniu największego uniesienia i zawierzenia Bogu z największym krytycznym realizmem wobec historii i ludzi.

Con una serie di potenti verbi all’aoristo, Maria descrive, a partire dal versetto 51, un rovesciamento e un radicale mutamento delle parti tra gli uomini: “Ha rovesciato – ha innalzato; ha ricolmato – ha rimandato a mani vuote”.

Una svolta improvvisa e irreversibile, perché opera di Dio che non cambia e non torna indietro, come invece fanno gli uomini nelle loro cose.

W tej zmianie wyłaniają się dwie kategorie ludzi: z jednej strony kategoria dumnych-potężnych-bogatych, z drugiej kategorii pokornych-głodnych.
È importante che noi comprendiamo in che consiste un tale rovesciamento e dove si produce, perché diversamente c’è il rischio di fraintendere tutto il cantico e con esso le beatitudini evangeliche che sono qui anticipate quasi con le stesse parole.

Guardiamo alla storia: che cosa è accaduto, di fatto, quando ha preso a realizzarsi l’avvenimento cantato da Maria? C’è forse stata una rivoluzione sociale ed esterna, per cui i ricchi sono, di colpo, impoveriti e gli affamati sono stati saziati di cibo? C’è stata forse una più giusta distribuzione dei beni tra le classi? No.

Forse che i potenti sono stati rovesciati materialmente dai troni e gli umili innalzati? No;

Heroda w dalszym ciągu nazywano „Wielkim”, dlatego Maria i Józef musieli z jego powodu uciekać do Egiptu.
Se dunque quello che ci si aspettava era un cambiamento sociale e visibile, c’è stata una smentita totale da parte della storia.

Gdzie zatem nastąpił ten zwrot? (Ponieważ tak się stało!).

È accaduto nella fede! Si è manifestato il regno di Dio e questa cosa ha provocato una silenziosa, ma radicale rivoluzione.

Come se si fosse scoperto un bene che, di colpo, ha svalutato la moneta corrente.

Bogacz jawi się jako człowiek, który zaoszczędził dużą sumę pieniędzy, ale w nocy nastąpiła stuprocentowa dewaluacja i rano obudził się jako biedak.

I poveri e gli affamati, al contrario, sono avvantaggiati, perché sono più pronti ad accogliere la nuova realtà, non temono il cambiamento; hanno il cuore pronto.

Odwrócenie śpiewane przez Marię jest tego samego typu – mówiłem – jak to, które głosił Jezus w Błogosławieństwach i przypowieści o bogaczu.
Maria parla di ricchezza e povertà a partire da Dio; ancora una volta, parla “coram Deo”, prende come misura Dio, non l’uomo. Stabilisce il criterio “definitivo”, escatologico.

Dire dunque che si tratta di un rovesciamento avvenuto “nella fede”, non significa dire che esso è meno reale e radicale, meno serio, ma che lo è infinitamente di più.

To nie jest wzór stworzony przez falę na piasku morskim, który zaciera następna fala.

Chodzi o wieczne bogactwa i równie wieczne ubóstwo.

Magnificat na ustach Kościoła

Sant’Ireneo, commentando l’Annunciazione, dice che “Maria, piena di esultanza, gridò profeticamente in nome della Chiesa: “L’anima mia magnifica il Signore” .

Maria è come la voce solista che intona per prima un’aria che deve essere poi ripetuta dal coro. È questa una pacifica convinzione della Tradizione. Anche Origene la fa sua: “È per costoro (cioè per quelli che credono) che Maria magnifica il Signore”15.

Mówi także o „proroctwie Maryi” dotyczącym Magnificat16.

Oznacza to określenie „figura Maryi Kościoła” (typus Ecclesiae), używane przez Ojców Kościoła i przyjęte przez Sobór Watykański II (por. LG 63).

Dire che Maria è “figura della Chiesa” significa dire che ne è la personificazione, la rappresentazione in forma sensibile di una realtà spirituale; significa dire che è modello della Chiesa.

Jest figurą Kościoła także w tym sensie, że w Jej osobie od początku i doskonale realizuje się idea Kościoła; że Ona stanowi pod Głową, którą jest Chrystus, główny członek i pierwociny.
Ma cosa vuol dire qui “Chiesa” e al posto di quale Chiesa Ireneo dice che Maria intona il Magnificat? Non al posto della Chiesa nominale, ma della Chiesa reale, cioè non della Chiesa in astratto, ma della Chiesa concreta, delle persone e delle anime che compongono la Chiesa.

Magnificat należy nie tylko recytować, ale żyć nim i uczynić go swoim własnym przez każdego z nas; to jest „nasza” piosenka. Kiedy mówimy: „Wielbi dusza moja Pana”, to „moje” należy rozumieć w sensie bezpośrednim, a nie przekazywanym.
Sia in ciascuno – scrive sant’Ambrogio – l’anima di Maria per magnificare il Signore, sia in ciascuno lo spirito di Maria per esultare in Dio […].

Jeśli bowiem według ciała tylko jedna jest matką Chrystusa, to według wiary wszystkie dusze rodzą Chrystusa; w istocie każdy przyjmuje w sobie Słowo Boże.
W świetle tych zasad spróbujmy teraz odnieść pieśń Maryi do siebie – do Kościoła i do duszy – i zobaczmy, co mamy zrobić, aby „upodobnić się” do Maryi nie tylko słowami, ale także czynami.

Ewangelicka szkoła nawrócenia

Là dove Maria proclama il rovesciamento dei potenti e dei superbi, il Magnificat ricorda alla Chiesa qual è l’annuncio essenziale che deve proclamare al mondo. Le insegna a essere anch’essa “profetica”.

Kościół żyje i urzeczywistnia pieśń Dziewicy, gdy Ona powtarza wraz z Maryją: „Obalił możnych, bogatych odesłał z pustymi rękami!” i powtarza go z wiarą, odróżniając to zapowiedź od wszystkich innych wypowiedzi, które ma także prawo stanowić w sprawach sprawiedliwości, pokoju, porządku społecznego, jako wykwalifikowana interpretatorka prawa naturalnego i strażniczka Chrystusowego przykazania miłości braterskiej.
Jeżeli te dwie perspektywy są odmienne, nie są oddzielone i nie mają na siebie żadnego wzajemnego wpływu.

Wręcz przeciwnie, głoszenie wiary w to, czego Bóg dokonał w historii zbawienia (w tej perspektywie umieszczony jest Magnificat) staje się najlepszym wskazaniem tego, czego człowiek musi dokonać z kolei w swojej własnej historii ludzkiej i – w istocie tego, co sam Kościół ma za zadanie czynić na mocy miłości, jaką powinien okazywać także bogatym, w trosce o jego zbawienie.

Więcej niż „podżeganie do obalenia możnych z tronów w celu wyniesienia pokornych” Magnificat jest zdrowym ostrzeżeniem skierowanym do bogatych i wpływowych przed straszliwym niebezpieczeństwem, na jakie się narażają, dokładnie tak, jak w zamierzeniach Jezusa przypowieść o bogaty człowiek będzie.

Quello del Magnificat non è dunque l’unico modo di affrontare il problema, oggi così sentito, di ricchezza e povertà, fame e sazietà; ce ne sono altri anch’essi legittimi che partono dalla storia, e non dalla fede, e ai quali giustamente i cristiani danno il loro appoggio e la Chiesa il suo discernimento.

Jednak tę drogę ewangeliczną Kościół powinien zawsze głosić wszystkim jako swoje szczególne polecenie i poprzez nią powinien wspierać wspólny wysiłek wszystkich ludzi dobrej woli.

Esso è universalmente valido e sempre attuale.

Jeśli według hipotezy (niestety, odległej!) istniał czas i miejsce, w którym nie było już niesprawiedliwości społecznych i nierówności między ludźmi, ale wszyscy byli bogaci i zadowoleni, nie oznacza to, że tam Kościół wraz z Maryją powinien przestać głosić , że Bóg odsyła bogatych z pustymi rękami.

Rzeczywiście powinien to tam głosić z jeszcze większą siłą.

Magnificat jest istotny w krajach bogatych nie mniej niż w krajach trzeciego świata.
Istnieją płaszczyzny i aspekty rzeczywistości, których nie można zobaczyć gołym okiem, a jedynie za pomocą specjalnego światła: albo promieni podczerwonych, albo promieni ultrafioletowych.

L’immagine ottenuta con questa luce speciale è molto diversa e sorprendente per chi è abituato a vedere quello stesso panorama alla luce naturale.

La Chiesa possiede, grazie alla parola di Dio, un’immagine diversa della realtà del mondo, l’unica definitiva, perché ottenuta con la luce di Dio e perché è quella stessa che ha Dio.

Essa non può occultare tale immagine.

Rzeczywiście musi ją szerzyć, niestrudzenie, przekazywać ją ludziom, ponieważ stawką jest ich wieczne przeznaczenie.

È l’immagine che alla fine resterà quando sarà passato “lo schema di questo mondo”.

Dajcie to poznać czasami za pomocą prostych, bezpośrednich i proroczych słów, jak słowa Maryi, gdy ktoś mówi to, o czym jest głęboko i spokojnie przekonany.

I to nawet za cenę okazania naiwności i braku kontaktu w obliczu dominującej opinii i ducha czasu.
Apokalipsa daje nam przykład tego proroczego, bezpośredniego i odważnego języka, w którym opinia ludzka zostaje przeciwstawiona prawdzie Bożej: „Mówisz [i tym «ty» możesz być pojedyncza osoba, tak jak może to być całe społeczeństwo]: „ Jestem bogaty, wzbogaciłem się; Nie potrzebuję niczego!”, ale nie wiecie, że jesteście nieszczęśliwi, nędzni, biedni, ślepi i nadzy” (Ap 3, 17).

In una celebre favola di Andersen, si parla di un re a cui è stato fatto credere, da lestofanti, che esiste una stoffa meravigliosa che ha la prerogativa di essere invisibile agli sciocchi e inetti e visibile solo ai savi.

Naturalnie on pierwszy tego nie widzi, ale boi się to powiedzieć, w obawie, że zostanie uznany za jednego z głupców, podobnie jak wszyscy jego ministrowie i cały lud.

Król paraduje ulicami nago, ale wszyscy, żeby się nie zdradzić, udają, że podziwiają piękną suknię, aż w tłumie słychać cichy głos dziecka krzyczącego: „Ale król jest nagi!” , przełamując czar, i wszyscy w końcu mają odwagę przyznać, że ta słynna sukienka nie istnieje.

La Chiesa deve essere come la vocina di quel bambino, la quale, a un certo mondo tutto infatuato delle proprie ricchezze e che induce a ritenere pazzo e sciocco chi mostra di non credere in esse, ripete, con le parole dell’Apocalisse: “Tu non sai di essere nudo!”.

Widzimy tu, jak Maryja w Magnificat rzeczywiście „mówi proroczo w imieniu Kościoła”: jako pierwsza, wychodząc od Boga, obnażyła wielkie ubóstwo bogactw tego świata.

Już sam Magnificat uzasadnia tytuł „Gwiazdy ewangelizacji”, jaki św. Paweł VI nadał Maryi w swoim „Evangelii nuntiandi”.

Magnificat, wezwanie do nawrócenia

Sarebbe fraintendere completamente questa parte del Magnificat che parla dei superbi e degli umili, dei ricchi e degli affamati, se la confinassimo solo nell’ambito delle cose che la Chiesa e il credente devono predicare al mondo.

Nie mówimy tu o czymś, co należy jedynie głosić, ale o czymś, co należy przede wszystkim praktykować. Maryja może głosić błogosławieństwo pokornych i ubogich, ponieważ sama należy do pokornych i ubogich.

Przewidywane przez nią odwrócenie musi nastąpić przede wszystkim w sercach tych, którzy powtarzają Magnificat i się nim modlą. Bóg – mówi Maryja – obalił pysznych „w zamyśle ich serca”.
Nagle rozmowa przenosi się z zewnątrz do wewnątrz, z dyskusji teologicznych, w których wszyscy mają rację, do myśli serca, w których wszyscy się mylimy.

L’uomo che vive “per se stesso”, il cui Dio non è il Signore, ma il proprio “io”, è un uomo che si è costruito un trono e vi siede sopra dettando legge agli altri.

Ora Dio – dice Maria – rovescia questi tali dal loro trono; mette a nudo la loro non-verità e ingiustizia.

Istnieje świat wewnętrzny, złożony z myśli, woli, pragnień i namiętności, z którego – mówi św. Jakub – pochodzą wojny i kłótnie, niesprawiedliwości i nadużycia, które są wśród nas (por. Jk 4,1) i dopóki nie zaczyna się od uzdrowienia tego korzenia, tak naprawdę nic się nie zmienia na świecie, a jeśli coś się zmieni, to wkrótce potem odtworzy się ta sama sytuacja, co poprzednio.

Come ci raggiunge da vicino il cantico di Maria, come ci scruta a fondo e come mette davvero “la scure alla radice”!

Cóż to byłaby za głupota i niekonsekwencja, gdybym codziennie podczas Nieszporów powtarzał wraz z Maryją, że Bóg „strącił możnych z ich tronów”, a tymczasem nadal pragnąłbym władzy, wyższego miejsca, awansu ludzkiego, awansu zawodowego? i utraciłby spokój, gdyby przybył za późno; gdybym codziennie głosił wraz z Maryją, że Bóg „odprawił bogatych z pustymi rękami”, a tymczasem nieustannie pragnąłem stać się bogatym i posiadać coraz więcej i coraz bardziej wyrafinowanych rzeczy; gdybym wolał być z pustymi rękoma przed Bogiem niż z pustymi rękami przed światem, pozbawiony dóbr Bożych, niż pozbawiony dóbr tego świata.

Jakąż głupotą byłoby dla mnie powtarzanie wraz z Maryją, że Bóg „patrzy na pokornych”, że się do nich przybliża, a dumnych i bogatych we wszystkim trzyma z daleka, i wówczas byłbym jednym tych, którzy postępują dokładnie odwrotnie.

Tutti i giorni – ha scritto Lutero commentando il Magnificat – dobbiamo constatare che ognuno si sforza di elevarsi al di sopra di sé, a una posizione d’onore, di potenza, di ricchezza, di dominio, a una vita agiata e a tutto ciò che è grande e superbo.

E ognuno vuole stare con tali persone, corre loro dietro, le serve volentieri, ognuno vuol partecipare alla loro grandezza […].

Nessuno vuole guardare in basso, dove c’è povertà, vituperio, bisogno, afflizione e angoscia, anzi tutti distolgono lo sguardo da una tale condizione.

Wszyscy uciekają od ludzi tak doświadczonych, unikają ich, zostawiają ich w spokoju, nikt nie myśli o tym, aby im pomóc, pomóc im i zadbać o to, aby oni także stali się kimś: muszą pozostać nisko i być pogardzani.

Bóg – przypomina nam Maryja – postępuje odwrotnie: pysznych trzyma z daleka, a podnosi do siebie pokornych i pokornych; chętniej przebywa z potrzebującymi i głodnymi, którzy bombardują go prośbami i prośbami, niż z bogatymi i zadowolonymi, którzy go nie potrzebują i o nic nie proszą.

Czyniąc to, Maryja nawołuje nas z matczyną słodyczą, abyśmy naśladowali Boga i uczynili Jego wybór naszym.

Uczy nas dróg Bożych.Magnificat jest naprawdę wspaniałą szkołą mądrości ewangelicznej.

Szkoła ciągłego nawrócenia.
Come tutta la Scrittura, esso è uno specchio (cf Gc 1, 23) e sappiamo che dello specchio si possono fare due usi molto diversi.

Lo si può usare rivolto verso l’esterno, verso gli altri, come specchio ustorio, proiettando la luce del sole verso un punto lontano fino a incendiarlo, come fece Archimede con le navi romane, oppure lo si può usare tenendolo rivolto verso di sé, per vedere in esso il proprio volto e correggerne i difetti e le brutture.

Św. Jakub zachęca nas, abyśmy korzystali z niego przede wszystkim w ten drugi sposób, „skupiając się” na sobie, a nie na innych.
“La Scrittura – diceva san Gregorio Magno – cresce a forza di essere letta” . Lo stesso avviene del Magnificat, le sue parole sono arricchite, non consunte, dall’uso.

Prima di noi schiere di santi o di semplici credenti hanno pregato con queste parole, ne hanno assaporato la verità, messo in pratica il contenuto.

Jeśli chodzi o obcowanie świętych w ciele mistycznym, całe to ogromne dziedzictwo zostało teraz włączone do Magnificat. Dobrze jest tak się modlić, w chórze, ze wszystkimi modlącymi się w Kościele.

Bóg go tak słucha.
Per entrare in questo coro che attraversa i secoli, basta che noi intendiamo ripresentare a Dio i sentimenti e il trasporto di Maria che per prima lo intonò “in nome della Chiesa”, dei dottori che lo commentarono, degli artisti che lo musicarono con fede, dei pii e degli umili di cuore che lo vissero.

Dzięki tej wspaniałej pieśni Maryja nadal wysławia Pana przez wszystkie pokolenia; jego głos, niczym głos chóru, wspiera i wciąga głos Kościoła.
Modlący się psałterzem zaprasza wszystkich, aby się do niego przyłączyli, mówiąc: „Wysławiajcie ze mną Pana” (Ps 34,4).

Maria ripete ai suoi figli le stesse parole. Se posso osare interpretare il suo pensiero, il Santo Padre, nel giorno del suo Giubileo sacerdotale, rivolge a tutti noi lo stesso invito: “Magnificate il Signore con me”.

I my, Wasza Świątobliwość, obiecujemy to zrobić.

Kazania w Domu Papieskim Ojca Raniero Cantalamessa