Të Pafajshëm të Shenjtë

Koha e leximit: 7 minuta

Të pafajshëm të shenjtë, dëshmorë

Racconta l’evangelista Matteo che, nato Gesù a Betlemme, alcuni Magi si presentarono dal re Erode per chiedergli dove fosse il bambino – il re dei Giudei – per poterlo adorare.

Erode, temendo di perdere il trono, ne volle sapere di più con l’intenzione di farlo assassinare. Consultò gli scribi e poi chiese ai Magi di cercarlo e di tornare a riferirgli in quale luogo si trovasse.

Ma i Magi, racconta il Vangelo, “avvertiti in sogno di non tornare da Erode, per un’altra strada fecero ritorno al loro Paese”.

Dhe kur Herodi kuptoi se magjistarët e kishin tallur, u tërbua dhe - lexojmë përsëri - "dërgoi të vriste të gjithë fëmijët që ishin në Betlehem dhe në të gjithë territorin e tij dhe që ishin dy vjeç e poshtë".

Avangarda e vogël

La Chiesa venera questi Innocenti come martiri dai primi secoli, e poiché strappati alla vita poco dopo la venuta al mondo di Cristo, ne fa memoria a ridosso del Natale.

Per volere di Pio V la celebrazione è stata elevata a festa. Prudenzio, poeta vissuto nel IV secolo, nell’inno dell’Epifania del Liber cathemerinòn li definisce “flores martyrum”, fiori dei martiri, “divelti dal persecutore di Gesù Cristo, come tanti teneri germogli”. “I bambini, senza saperlo, muoiono per Cristo, mentre i genitori piangono i martiri che muoiono. Cristo rende suoi testimoni quelli che non parlano ancora”, spiega in un sermone il vescovo San Quodvultdeus.

Dhe ai vazhdon: “O dhuratë e mrekullueshme e hirit! Çfarë meritash kishin këta fëmijë për të fituar kështu? Ata nuk flasin akoma dhe tashmë rrëfejnë Krishtin! Ata nuk janë ende të aftë të përballen me luftën, sepse ende nuk i lëvizin gjymtyrët e tyre dhe megjithatë ata tashmë mbajnë triumfalisht pëllëmbën e fitores”.

Me pak fjalë, të Pafajshmit e Shenjtë janë pararoja e vogël e ushtrisë së martirëve që kanë dëshmuar dhe vazhdojnë të dëshmojnë me gjakun e tyre për përkatësinë e tyre ndaj Krishtit, krijesa të pastra që kanë shkruar faqen e parë të listës së gjatë të martirëve të krishterë.

Viktimat e pafajshme të djeshme dhe të sotme

Per la tradizione cristiana occidentale l’episodio evangelico dei Santi Innocenti Martiri è un tipico esempio di quanto la sete di potere possa spingere ad atroci delitti. I bambini di Betlemme sono infatti vittime dell’odio spietato di Erode verso chi avrebbe potuto ostacolare i suoi piani di potenza e di dominio.

Su questo tema, e sulla storia dei bambini di Betlemme, nel corso dei secoli sono state realizzate svariate opere d’arte. Nel 2016, proprio nel giorno dei Santi Martiri Innocenti, Papa Francesco ha indirizzato ai vescovi una lettera esortandoli ad “ascoltare il lamento e il pianto di tante madri, di tante famiglie, per la morte dei loro figli, dei loro figli innocenti” che è lo stesso “gemito di dolore delle madri che piangono la morte dei loro figli innocenti di fronte alla tirannia e alla sfrenata brama di potere di Erode”.

“Një rënkim – shkroi Papa – që edhe sot mund të vazhdojmë ta dëgjojmë, që na prek shpirtin dhe që nuk mund dhe nuk duam ta injorojmë apo ta heshtim”.

Da queste parole, Francesco fa nascere un invito ai vescovi di tutto il mondo perché proteggano l’innocenza dei piccoli “dai nuovi Erode dei nostri giorni”, che la fagocitano e spezzano “sotto il peso del lavoro clandestino e schiavo, sotto il peso della prostituzione e dello sfruttamento. Innocenza distrutta dalle guerre e dall’emigrazione forzata”.

Në të njëjtën kohë, Papa rekomandoi gjithashtu dëgjimin e lotëve dhe vajtimeve të Kishës, e cila kërkon falje dhe "qarë jo vetëm përballë dhimbjes që u shkaktohet fëmijëve të saj më të vegjël, por edhe sepse njeh mëkatin e disa prej anëtarëve të saj". : vuajtjet, historia dhe dhimbjet e të miturve të dhunuar seksualisht nga priftërinjtë”.

burimi © Lajmet e Vatikanit – Dicasterium pro Communicatione

Të gjithë kalendarët liturgjikë lindorë dhe perëndimor e kanë këtë festë. Në vitin liturgjik, i cili shpaloset sipas rrëfimit kronologjik të ngjarjeve ungjillore, historia emasakra e të pafajshmëve ha trovato la sua logica collocazione accanto al mistero del Natale.

Festa dhe kulti i të pafajshmëve të shenjtë që «ata e rrëfyen Krishtin jo me fjalën, por me vdekjen e tyre», na kujton se martirizimi, para se të jetë nderimi i njeriut ndaj Zotit të tij, është një hir, një dhuratë falas nga Zoti.

Me të vërtetë, festa e të pafajshmëve duhet të kremtohet pas Epifanisë, sepse u shkaktua, në mënyrë të pavullnetshme, nga magjistarët, të cilët erdhën nga Lindja për të adhuruar Fëmijën e lindur në stallën e Betlehemit.

Kisha e nderon këtë kor fëmijësh si martirë (“foshnjat"ose"të pafajshëm"), viktima të pavetëdijshme të mbretit të dyshimtë dhe gjakatar Herod, të shqyer nga krahët e nënës së tyre në një moshë shumë të butë për të shkruar me gjakun e tyre faqen e parë të listës së nderit të martirëve të krishterë dhe meritojnë lavdi të përjetshme sipas premtimit të Jezusit: «...kushdo që humb jetën për hirin tim do ta gjejë». (Mt 10,39)

Për ta liturgjia sot përsërit fjalët e poetit Prudentius: "Përshëndetje, o lule martirësh, që në prag të mëngjesit u argëtuan nga persekutori i Jezusit, si një furtunë e furishme preu trëndafilat e sapo çelur. Ju ishit viktimat e para, kopeja e ndjeshme u flijua dhe në të njëjtin altar morët pëllëmbën dhe kurorën.“.

Episodi rrëfehet, me thelbësinë e zakonshme shprehëse, vetëm në Ungjillin sipas Mateut, i cili u drejtohej kryesisht lexuesve hebrenj dhe për këtë arsye synonte të demonstronte mesianitetin e Jezusit, në të cilin profecitë e lashta ishin realizuar: «Herodi, duke kuptuar që magjistarët e kishin tallur, u tërbua dhe dërgoi të vriste të gjithë fëmijët e Betlehemit dhe territorit të tij dy vjeç e poshtë, që korrespondonte me kohën për të cilën ishte informuar nga Magët.

Atëherë u përmbush ajo që ishte thënë nëpërmjet profetit Jeremia: Një britmë u dëgjua në Ramah, një të qarë dhe një vajtim i madh; Rashela vajton fëmijët e saj dhe nuk dëshiron të ngushëllohet, sepse ata nuk janë më.» (Mt 2,16-18)

Jezusi i shpëtoi masakrës sepse një engjëll e paralajmëroi Jozefin në ëndërr, duke e urdhëruar të ikte në Egjipt: Familja e Shenjtë u kthye në Jude vetëm pas vdekjes së Herodit.

L’origine di questa festa è molto antica. Compare già nel calendario cartaginese del IV secolo e cent’anni più tardi a Roma nel Sacramentario Leoniano.

Sot, me reformën e re liturgjike, kremtimi ka një karakter të gëzueshëm dhe jo më zi si në fillim, dhe kjo është në harmoni me zakonet e bukura mesjetare që kremtonin me këtë rast festën e "pueri” e shërbimit të korit dhe altarit.

Ndër manifestimet kurioze kujtojmë atë të bërjes së kanuneve të zbresin nga tezgat e tyre në këndimin e vargut «Depozitoni shtabin e fuqishëm dhe exaltavit humiles». Nga ky moment fëmijët, të veshur me shenjat e kanuneve, drejtuan të gjithë zyrën e ditës.

Liturgjia e re, ndonëse nuk donte të vinte në pah karakterin folklorik që ka pasur kjo ditë gjatë historisë, donte ta mbante këtë festë, të ngritur në nivelin e kremtimit nga Shën Piu V (Antonio Michele Ghislieri, 1566-1572), shumë pranë festa e Krishtlindjeve, duke i vendosur viktimat e pafajshme në mesin e "komitet Christi“, për të rrethuar djepin e Foshnjës Jezus me turmën e hijshme të fëmijëve të vegjël, të veshur me rrobat e bardha të pafajësisë, një pararojë e vogël e ushtrisë së martirëve që do të dëshmojnë me gjakun e tyre për përkatësinë e tyre. Krishtit.

burimi © gospeloftheday.org