Tempo di lettura: 7 minuti

Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych

Indice dei contenuti

Streszczenie

Już w II wieku istnieją świadectwa, że chrześcijanie modlili się i sprawowali Eucharystię za swoich zmarłych. Najpierw trzeciego dnia po pochówku, potem w rocznicę. Następnie w dniu 7, 30. Oficjalnym rokiem jest rok 998, kiedy opatOdylon z Cluny(994-1048) uczynił to wspomnienie 2 listopada obowiązkowym we wszystkich podległych mu klasztorach. Benedykt XV w 1915 r. zezwolił wszystkim kapłanom na odprawianie w tym dniu kilku Mszy św., pod warunkiem, że ofiara będzie dotyczyć tylko jednej Mszy św. W liturgii tego dnia odbywają się różne Msze św., których celem jest uwydatnienie tajemnicy paschalnej, zwycięstwa Jezusa nad grzechem i śmiercią.

Tekst (zaczerpnięty z pierwszej Mszy św.)
„Wszyscy, których mi daje Ojciec, przyjdą do mnie; tego, który do mnie przychodzi, nie wyrzucę precz, bo z nieba zstąpiłem nie po to, aby pełnić swoją wolę, ale wolę Tego, który mnie posłał.

I taka jest wola Tego, który mnie posłał, abym nie utracił niczego z tego, co mi dał, ale aby to wskrzesił w dniu ostatecznym. Taka jest bowiem wola mojego Ojca, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne; i wskrzeszę go w dniu ostatecznym”(J 6,37-40).

wola Boża

Rewolucyjne przesłanie jest takie, że każdy „Widzi Syna i wierzy w Niego, że ma życie wieczne... a Ja go wskrzeszę”.

Noi sappiamo per esperienza che il corpo si decompone: ma il corpo non è tutto l’uomo!

L’uomo come persona è partener del dialogo con Dio, e Lui non lo lascia cadere, non lo dimentica, perché Dio è fedele alle sue promesse. Dio ha scritto nel palmo della sua mano ognuno di noi, e di nessuno si dimentica, perché Lui è Padre.

To jest sedno przesłania, które pozostawił nam Jezus. Dla tej prawdy Jezus stał się człowiekiem, umarł na krzyżu i zmartwychwstał: abyśmy mogli uczestniczyć w radości zmartwychwstania: „Daj im, Panie, i wszystkim, którzy w Chrystusie odpoczywają, błogość, światło i pokój” – odmawiamy w kanonie I Mszy św., w chwili wspomnienia zmarłego

Daj się zaskoczyć

Che noi sopravviveremo è cosa certa, ce lo ha detto Gesù!

Come questo poi accadrà, non lo sappiamo, possiamo intuirlo ponendoci in ascolto della Parola del Vangelo.

Pozostaje jednak nadzieja, że uda nam się zaskoczyć dobrocią Boga, Jego miłosierdziem. Mamy swoje parametry, którymi możemy mierzyć wydarzenia życiowe, ale musimy pozostawić Bogu jego parametry, które nie są naszymi: i to właśnie nas zaskoczy, gdy przekroczymy bramę Nieba.

Jeden krok dalej

Il morire non è uno scomparire, ma un esserci in modo nuovo.

È il sapere che chi ci ha preceduto è un “passo oltre” nel cammino della vita. È giunto in cima, mentre noi siamo ancora lungo il sentiero della vita; è oltre la curva, mentre noi siamo ancora lungo il rettilineo. La morte, dunque, non è la fine di tutto, ma l’inizio di una vita nuova per la quale ci siamo e ci stiamo preparando da tempo.

Upamiętnienie zmarłego nie jest zatem jedynie „wspominaniem” tych, których już nie ma, ale raczej mostem, który czeka na nas u kresu życia i który doprowadzi nas na drugi brzeg, do którego wszyscy jesteśmy przeznaczeni . Pomóżmy, abyśmy nie utonęli w wielu rzeczach, zapominając, że wszystko przemija, ale Bóg pozostaje.

Śmierć siostry

Św. Franciszek z Asyżu, ormai riconciliato con Dio, con se stesso e con il creato, verso la fine della vita riesce a riconciliarsi anche con la morte, tanto da arrivare a definirla “sorella”, segno che anche per lui si è trattato di un mistero da capire e accogliere.

A differenza della società odierna, che tenta ogni modo di nascondere la realtà della morte, illudendosi di essere eterna, san Francesco ci insegna a guardarla, a capirla, a considerarla una “sorella”, parte di noi. In fondo, è un fatto reale quanto l’esistere.

È un atto di onestà intellettuale, ancor prima che spirituale. La paura di fronte a “sorella morte” è certamente dettata dall’ignoto, dal non sapere cosa ci sia al di là della “porta”, e questo crea un certo disagio. In secondo luogo, non nascondiamocelo, temiamo il “peso” delle nostre azioni, perché comunque alla fin fine siamo tutti credenti in fondo al cuore, e sul finir della vita ci domandiamo come abbiamo vissuto.

To doświadczenie skłania nas do modlitwy za tych, którzy nas poprzedzili, prawie tak, jakbyśmy nadal chcieli im pomagać i chronić, a także prosić o pomoc i ochronę.

Una cosa è certa: la morte noi la leggiamo alla luce della risurrezione di Gesù.

To jest nasza siła i nasz spokój. Otworzył dla nas Drogę, która prowadzi przez Prawdę do Życia. Sam Jezus przypomniał nam, że jesteśmy stworzeni na wieczność: nasze tysiąc lat jest jak jeden dzień przed Bogiem i ten krótki, ulotny czas życia nie ma sensu, jeśli nie jest ukierunkowany na prawdziwsze doświadczenie, jak przypomniał nam sam Jezus: „Kto widzi Syna i wierzy w Niego, ma życie wieczne”.

Un’ultima cosa. Gesù si è fatto uomo per aiutarci a vivere “da Dio”; è morto, sepolto e disceso agli inferi affinché nessuno si sentisse escluso dalla sua azione di salvezza.

Perché io non abbia paura e non mi senta solo e abbandonato, in balia delle mie paure, Gesù stesso ha scelto di “abitare” ogni luogo, anche il più infimo, pur di “farmi compagnia” in quel momento. Non c’è “spazio” della vita e della morte che lui non abbia visitato, e questo mi dà la certezza che Lui mi accoglierà a braccia aperte in qualunque situazione “cadrò”: sia oggi nel peccato, sia domani nella morte,

Lui c’è. Perché Lui ha vinto il peccato e la morte e mi ha preparato un posto nella Casa del Padre. Questo mi basta per camminare con fiducia e speranza il cammino della vita, “Anche se dovessi camminare in una valle oscura” (Sal 23), Lui c’è.

I ze mną.

Modlitwa

Wieczny odpoczynek racz im dać Panie,
i niech im świeci światło wieczny,
niech spoczywają w pokoju. Amen

Requiem aeternam

Réquiem aetérnam dona eis, Dómine,
et lux wieczne światło jest.
Wymagane tempo.
Amen.

źródło © Wiadomości z Watykanu – Dykasteria ds. Komunikacji

Commemorazione di tutti i fedeli defunti — *Dom Eugenio*

La pietas verso i morti risale agli albori dell’umanità. In epoca cristiana, fin dall’epoca delle catacombe l’arte funeraria nutriva la speranza dei fedeli.

W Rzymie chrześcijanie z wzruszającą prostotą przedstawiali postać Łazarza na ścianie wnęki, w której pochowano jednego z ich bliskich. Prawie jakby miało to znaczyć: tak jak Jezus płakał za swoim przyjacielem Łazarzem i przywrócił go do życia, tak uczyni także ze swoim uczniem!

La commemorazione liturgica di tutti i fedeli defunti, invece, prende forma nel IX secolo in ambiente monastico.

La speranza cristiana trova fondamento nella Bibbia, nella invincibile bontà e misericordia di Dio. «Io so che il mio redentore è vivo e che, ultimo, si ergerà sulla polvere!», esclama Giobbe nel mezzo della sua tormentata vicenda.

Non è dunque la dissoluzione nella polvere il destino finale dell’uomo, bensì, attraversata la tenebra della morte, la visione di Dio.

Temat ten z mocą wyrazu podejmuje apostoł Paweł, który umieszcza śmierć-zmartwychwstanie Jezusa w nierozdzielnym następstwie.

Do tego samego doświadczenia wezwani są uczniowie, całe ich bowiem istnienie nosi znamiona misterium paschalnego, jest prowadzone przez Ducha Zmartwychwstałego. Dlatego wierni modlą się za swoich zmarłych bliskich i ufają ich wstawiennictwu. Wreszcie mają nadzieję, że dołączą do nich w niebie i przyłączą się do wybranych w wysławianiu chwały Bożej.