De cicade en de mier

Originele versie(in het Latijn vertaald door Phaedrus)

Olim garrula cicade in groene silva canebat, ijverige mier autem assidue laborabat.

Cicade formicam videt et bestiolae industriam ita vituperat: “Stomme mier, cur vitam tuam in opera dissipas? Ego contra in Umbra requiesco, vitam laetam et sine curis ago etagricolturas delecto”.

Bij sedula mier cicadae veracht de luiheid, nec insolentiam curat, sed volhard in zijn werk.

De oorspronkelijke industriële vorm van een magna kopie van het micarum is een levensechte levend product geworden; cicade, contra, verwaarloos zijn escas no habet et in miseria est.

Tunc formicam smeekte: “Da mihi, quaeso, paucas micas quia famelica sum”.

Sed improvidae cicade mier antwoordde: “Antea canebas, geen sprong!”.

Letterlijke vertalingin Italiaans

Er was eens een spraakzame cicade in een bos, terwijl een hardwerkende mier ijverig werkte.

De cicade zag de mier en bekritiseerde op deze manier het werk van het kleine dier: “Dwaze mier, waarom verspil je je leven met werken? Integendeel, ik ontspan in de schaduw, leid een gelukkig en zorgeloos leven en laat de boeren opvrolijken."

De ijverige mier verachtte echter de luiheid van de cicade en besteedde geen aandacht aan zijn onbeschaamdheid, maar zette door in zijn werk.

Wanneer de winter echter aanbreekt, is er, dankzij haar eerdere inzet, een grote overvloed aan kruimels en leeft de mier gelukkig; de cicade daarentegen heeft door zijn nalatigheid geen voedsel en verkeert in een staat van ellende.

Dan smeekt ze de mier: “Geef me alsjeblieft een paar kruimels, want ik heb honger.”

Maar de mier reageert op de naïeve cicade: "Eerst zong je, nu dans je!".