Madonna pod Łukiem

Czas czytania: 5 minut

Przeczytaj historię Madonny dell'Arco

Wśród wielu sanktuariów rozmieszczonych na terytorium Włoch, poświęconych Madonnie i wśród wielu tytułów przypisanych jej na przestrzeni wieków, jest jedno, które czci ją pod tytułem: Madonna pod Łukiem.

Sanktuarium o tej samej nazwie i poświęcony mu kult ludowy wchodzi w skład trzech głównych ośrodków kultu maryjnego w Kampanii: Madonny del Rosario z Pompejów, Madonna z Montevergine i Madonna dell’Arco.

Początek kultu

Początki kultu wiążą się z epizodem, który miał miejsce w połowie XV wieku; był poniedziałek wielkanocny, dzień tzw.poniedziałek Wielkanocny”, czyli słynna jednodniowa wycieczka za miasto, a niedaleko Pprzypomina d’Arco, alcuni giovani stavano giocando in un campetto a “palla a maglio”, oggi diremmo a bocce.

Ai margini del campetto sorgeva un’edicola (la pia usanza di erigere edicole sacre lungo le vie, sui muri delle case, sull’ingresso dei poderi, è antichissima) sulla quale era dipinta una immagine della Madonna con il Bambino Gesù, ma più propriamente era dipinta sotto un arco di acquedotto; da questi archi vengono i nomi di Madonna dell’Arco e Pomigliano d’Arco.

Nello svolgersi del gioco, la palla finiva contro un vecchio tiglio, i cui rami ricoprivano in parte il muro affrescato, il giocatore che aveva sbagliato il colpo, in pratica perse la gara; al colmo dell’ira il giovane riprese la palla e bestemmiando la scagliava violentemente contro l’immagine sacra, colpendola sulla guancia che prese a sanguinare.

Cud

La notizia del miracolo si diffuse nella zona, arrivando fino al conte di Sarno, un nobile del luogo, con il compito di “giustiziere”; dietro il furore del popolo, il conte imbastì un processo contro il giovane bestemmiatore, condannandolo all’impiccagione. La sentenza fu subito eseguita e il giovane venne impiccato al tiglio, vicino all’edicola, che però due ore dopo, ancora con il corpo penzolante, rinsecchì sotto lo sguardo della folla sbigottita.

To cudowne wydarzenie zapoczątkowało kult Madonny dell'Arco, który natychmiast rozprzestrzenił się po całych południowych Włoszech; Na miejsce cudu gromadziły się rzesze wiernych, dlatego konieczne było zbudowanie z ofiar wiernych kaplicy, która miała chronić święty obraz przed żywiołami.

Sto lat po 2 kwietnia 1589 roku miał miejsce drugi niezwykły epizod, tym razem także był to poniedziałek po Wielkanocy, obecnie poświęcony świętu Najświętszej Maryi Panny.Madonna pod Łukiem : una donna, Aurelia Del Prete, si stava recando alla cappella per ringraziare la Madonna, sciogliendo così un voto fatto dal marito, guarito da una grave malattia agli occhi.

Mentre avanzava lentamente nella folla dei fedeli, le scappò di mano un porcellino che aveva acquistato alla fiera, nel cercare di prenderlo, sfuggente fra le gambe della gente, ebbe una reazione inconsulta: giunta davanti alla chiesetta, gettò a terra l’ex voto del marito, lo calpestò maledicendo la sacra immagine, chi l’aveva dipinta e chi la venerava.

La folla inorridì, il marito cercò invano di fermarla, minacciandole la caduta dei piedi con i quali aveva profanato il voto alla Madonna; le sue parole furono profetiche: la moglie cominciò ad avere dolori atroci ai piedi che si gonfiavano e annerivano a vista d’occhio.

W nocy z 20 na 21 kwietnia 1590 r., w Wielki Piątek, „bez bólu i bez kropli krwi” si staccò di netto un piede e durante il giorno anche l’altro.

Stopy zostały odsłonięte w żelaznej klatce i są nadal widoczne w Sanktuarium, ponieważ wielki oddźwięk tego wydarzenia przyciągnął dużą rzeszę pielgrzymów, wielbicieli, ciekawskich, którzy chcieli je zobaczyć i dlatego konieczne stało się zbudowanie, dzięki na hojne ofiary, duży kościół, którego rektorem został mianowany przez papieża Klemensa VIII (Ippolito Aldobrandini, 1592-1605) S. Giovanni Leonardi.

1 maja 1593 roku wmurowano kamień węgielny pod obecne Sanktuarium, a rok później kierownictwo nad nim przejęli dominikanie, które sprawują do dziś. Wokół świętego wizerunku, który w 1638 r. ponownie zaczął krwawić przez kilka dni, działy się różne cuda; w 1675 r. widziano go w otoczeniu gwiazd, zjawisko to zaobserwował także papież Benedykt XIII (Pietro Francesco Orsini, 1724-1730).

Sanktuarium

Sanktuarium gromadzi w swoich pomieszczeniach i na ścianach tysiące srebrnych wotów, ale przede wszystkim tysiące malowanych tablic wotywnych, przedstawiających cuda otrzymane przez ofiarodawców, które stanowią nie tylko świadectwo pobożności, ale także bardzo ciekawy przegląd historyczny i zwyczaje minionych wieków.

Kult Madonny dell'Arco jest podtrzymywany przez starożytną pobożność ludową, propagowaną przez stowarzyszenia świeckie, rozproszone po całym obszarze Kampanii, ale przede wszystkim neapolitańskie, których członkowie nazywani są"latający"lub„fujenti”to znaczy ci, którzy uciekają, uciekają; towarzystwa tych wielbicieli nazywane są „paranze” i mieć organizację składającą się z biur, prezydentów, skarbników, chorążych i członków.

Hanno bandiere, labari, vestono di bianco, uomini, donne e bambini, con una fascia rossa e blu a tracolla che li caratterizza. Organizzano pellegrinaggi, di solito il lunedì dell’Angelo, che, partendo dai vari luoghi dove hanno sede, portano dei simulacri a spalla abbastanza grandi da impiegare trenta, quaranta uomini e sempre tutti a piedi e a volte di corsa.

Percorrono, così, molti km per convergere al Santuario, molti sono a piedi nudi; lungo la strada si raccolgono offerte per il Santuario, cosa che fanno già da un paio di mesi prima, girando a gruppi con bandiere, banda musicale e vestiti devozionali per i rioni, quartieri e strade di città e paesi.

Jeśli Sanktuarium wraz z przylegającym do niego okazałym klasztorem dominikanów jest centrum kultu, na wielu ulicach i zakątkach Neapolu oraz w miastach Kampanii powstały małe kaplice, edykuły i kościoły poświęcone Madonnie dell'Arco, za co wszyscy biorą odpowiedzialność aby strzec, opiekować się i upiększać, aby nabożeństwo trwało przez cały rok i blisko domu.

W celu uzyskania dalszych informacji: Portal Madonny dell'Arco

Odwiedź stronę internetową Sanktuarium Madonna dell'Arco

Główne źródło: santiebeati.it („RIV./gpm”). Źródło: vangelodelgiorno.org