Solemniteti i Rrëshajëve

Tempo di lettura: 11 minuti

Lexoni kuptimin dhe historinë e Solemnitetit të Rrëshajëve

Kuptimi

Rrëshajët(nëgreqishtja e vjetër: πεντηκοστή [ἡμέρα],Rrëshajët [hēméra], d.m.th. "dita e pesëdhjetë") është njëpartisë i krishterënë të cilën festohet derdhja eFryma e Shenjtë, dhuratë eJezusindhe lindja eKisha.

Bie në ditën e pesëdhjetë nga dita ePashkeduke përfshirë (prandaj emri), tëtë dielën, pra në fund të javës së shtatë pas Pashkëve, dhe për këtë arsye është njëparti e lëvizshmenë varësi të datës së Pashkëve. Mbi të gjitha feston fillimin e të korrave, pastaj si kuptim të dytë kremtohet dhurata e ligjit.

Rrëshajëtështë edhe emri grek i lashtë i festësçifuteNgaShavuot, e cila përfaqëson një festë të Falënderimeve.

(burimi Wikipedia)

festë hebreje

Fillimisht një festë hebreje për të festuar fillimin e korrjes që ra 50 ditë pas Pashke çifute,Rrëshajëtështë bërë një nga solemnitetet më të rëndësishme për krishterimin, në të cilin kujtohet momenti në të cilin Fryma e Shenjtë zbriti mbi Marinë dhe apostujt e mbledhur në Cenacle. Kjo ngjarje shënon certifikatën e vërtetë të lindjes së fillimit misionar për Kishën.

Gërmimi në origjinën hebraike, Rrëshajët do të thotë me të vërtetëdita e 50. Si trattava di una festa di pellegrinaggio (verso Gerusalemme) per ringraziare Dio dei frutti donati alla terra, a cui in seguito si aggiunse anche la commemorazione del più grande dono che Dio fece agli ebrei: la proclamazione delle leggi divine sul Monte Sinai.

Qysh në shekullin e katërt, Rrëshajët ishte bërë një festë edhe për të krishterët, por për nder të Frymës së Shenjtë, në të cilën Pagëzimi iu bë atyre që nuk kishin mundur ta merrnin gjatë vigjiljes së Pashkëve.

nga Veprat e Apostujve

Tregimi i zbritjes së Frymës së Shenjtë mbi Marinë dhe apostujt gjendet në Veprat e Apostujve (kapitulli 2):
Ndërsa dita e Rrëshajëve po përfundonte, ata ishin të gjithë bashkë në të njëjtin vend. Papritur nga qielli erdhi një ulërimë, si një erë e fortë dhe mbushi gjithë shtëpinë ku ndodheshin.

Atyre iu shfaqën gjuhë zjarri, të cilat u ndanë dhe u mbështetën mbi secilin prej tyre; dhe të gjithë u mbushën me Frymën e Shenjtë dhe filluan të flasin në gjuhë të tjera, ashtu si Fryma u kishte dhënë atyre të flisnin.

Në Jeruzalem kishte atëherë judenj të devotshëm, nga çdo komb nën qiell. Kur erdhi ajo zhurmë, turma u mblodh dhe mbeti e habitur, sepse secili i dëgjonte duke folur në gjuhën e vet. Ata u çuditën dhe, të habitur, thanë: “A nuk janë të gjithë galileas këta që flasin? Dhe si ndodh që secili prej nesh i dëgjojmë të flasin gjuhën tonë amtare?”

Fryma e Shenjtë

Si një "person i tretë" i Trinisë së Shenjtë, IFryma e Shenjtë è il principio di unificazione della Chiesa e della santificazione dei fedeli. Rappresentato nel Vecchio Testamento come forza divina in grado di produrre la naturale vita cosmica ed elargire doni miracolosi e profetici, mentre nel Nuovo Testamento è spesso una forza carismatica.

Fryma e Shenjtë është gjithashtu themeli i dinjitetit të barabartë për të gjithë besimtarët, i cili dhurohet gjatë pagëzimit, nëpërmjet dhënies së tije shenjtë ti jep.

I doni dello Spirito Santo sono (stando all’insegnamento tradizionale di Isaia): consiglio, intelletto, fortezza, pietà, sapienza, scienza e timore di Dio. Tali doni sono poi confermati con il sacramento della Cresima.

Rrallë e përshkruar në formë njerëzore, Fryma e Shenjtë vjentë përfaqësuarnë shumë vepra dhe shkrime si një re ndriçuese, e mbushur me hirin hyjnor, si një pëllumb i bardhë i pastër, por edhe si zjarr, një simbol i lashtë i jetës dhe i vdekjes.

Fryma e Shenjtë vjenthirretnë raste të ndryshme liturgjike, duke përfshirë Pagëzimin dhe Konfirmimin, ose liturgjinë solemne në Urdhrat e Shenjtë, por edhe në rastet më të rëndësishme, siç është hapja e Konklavës për zgjedhjet papale. Të gjitha rastet në të cilat thirret dhe lutet ndihma hyjnore për të ndjekur rrugët më të mira për një të krishterë të mirë.

burimi Vaticano.com

Solemniteti i Rrëshajëve

La solennità della Pentecoste viene celebrata 50 giorni dopo la Pasqua: festa durante la quale si fa memoria del dono dello Spirito Santo, che va a colmare la confusione di Babele (cfr Gn 11): in Gesù, morto, risorto e asceso al Cielo, i popoli tornano a comprendersi nell’unica lingua, quella dell’amore.

Nella prima metà del III secolo già Tertulliano e Origene parlano della Pentecoste come di una festa che segue quella dell’Ascensione. Nel IV secolo la Pentecoste è una festa già comunemente celebrata a Gerusalemme, come ricorda la pellegrina Egeria, e propone il tema del rinnovamento che la venuta dello Spirito ha operato nel cuore degli uomini.

La Pentecoste affonda le sue radici nel popolo ebraico, con la festa delle Settimane: una ricorrenza di origini agricole in cui si esaltavano le primizie della mietitura e si festeggiava il raccolto dell’anno. Successivamente, gli ebrei ricordarono la rivelazione di Dio a Mosè sul Monte Sinai con il dono delle Tavole della Legge, i Dieci Comandamenti.

Prandaj për të krishterët bëhet momenti në të cilin Krishti, pasi u kthye në lavdinë e Atit, e bën veten të pranishëm në zemrën e njeriut me anë të Frymës, një ligj i dhënë nga Zoti, i shkruar në zemra: "Besëlidhja e re dhe përfundimtare është i bazuar jo më mbi një ligj të shkruar mbi pllaka guri, por mbi veprimin e Frymës së Perëndisë që i bën të gjitha gjërat të reja dhe është gdhendur në zemrat prej mishi” (Papa Françesku, Audienca e Përgjithshme e 19 qershorit 2019). Duke filluar nga Rrëshajët, fillon Kisha dhe fillon misioni i saj ungjillëzues.

“Mentre il giorno di Pentecoste stava per finire, si trovavano tutti insieme nello stesso luogo. Venne all’improvviso dal cielo un rombo, come di vento che si abbatte gagliardo, e riempì tutta la casa dove si trovavano.

Atyre iu shfaqën gjuhë si prej zjarri që ndahej dhe qëndronte mbi secilin prej tyre; dhe të gjithë u mbushën me Frymën e Shenjtë dhe filluan të flasin në gjuhë të tjera, ndërsa Fryma u dha atyre fuqi të flisnin”. (Veprat 2, 1-4)

Koha e kishës

Stina e Pashkëve nuk përfundoi me solemnitetin e Ngjitjes në qiell, por përfundon sot, me solemnitetin e Rrëshajëve, ditën në të cilën Zoti dërgon Frymën e Shenjtë mbi dishepujt. Është kjo dhuratë që na mundëson të shkojmë "deri në skajet e tokës" për të dëshmuar për Jezusin (shih të dielën e kaluar, Veprat e Apostujve 1:17). Mund të themi se pikërisht me Rrëshajën fillon Ngjitja jonë drejt Atit.

Një "shumë" për të mirëpritur dhe kuptuar

Il Vangelo della Liturgia di oggi (Gv 15, 26-27; 16, 12-15) ci dice qualcosa dell’opera dello Spirito in noi. Gesù parla a lungo con i suoi discepoli prima della sua passione, e ad un certo punto afferma di avere tante altre cose ancora da dire; ma aggiunge che per ora i discepoli “non sono in grado di portarne il peso” (Gv 16,12).

C’è un “troppo” di cui non siamo in grado di portarne il peso. C’è qualcosa che non possiamo ottenere solo con la nostra intelligenza, con le nostre ricchezze, tanto meno con il potere, con l’uso della forza.

Shpirti është pikërisht Ai që na mundëson të jetojmë një jetë të denjë për dhuratën e Perëndisë; na bën të aftë për këtë "shumë", për këtë më shumë. Ajo arrin pikërisht atje ku ne, të vetëm, nuk mundemi. Dhe ai e bën atë nga brenda: duke mos na imponuar një barrë shtesë, duke mos na kërkuar një përpjekje shtesë. Na çon te e vërteta, e cila nuk është një ide, por vetë Jezusi, i cili na edukon të bëhemi të vegjël, të varfër për të mësuar t'i lëmë vend Zotit dhe të tjerëve.

In fondo, la Pentecoste è proprio la festa della fraternità, della comprensione, della comunione. Se con la Torre di Babele (cfr Gn 11) gli uomini hanno tentato di costruirsi la loro autonomia, alla fine si sono accorti che si stavano costruendo l’uno contro l’altro, in quanto non avevano più la capacità di accordarsi, di capirsi.

Demonstrimi i atij përparimi apo shumëfishimi i mjeteve të komunikimit nëse nga njëra anë na bën më autonomë, nga ana tjetër tregon se sa vështirësi ka për të kuptuar njëri-tjetrin për shkak të mosbesimit që e gjithë kjo rrënjosë në zemrat dhe mendjet. Fryma e Shenjtë është ai "ilaç" që bën të mundur të flasësh në gjuhë të reja, sepse është e vetmja dhuratë që mund të krijojë zemra të reja.

burimi Vaticannews.va

Predikimi nga Papa Benedikti XVI
(e diel, 4 qershor 2006)

Të dashur vëllezër dhe motra!

Në ditën e Rrëshajëve, Fryma e Shenjtë zbriti me fuqi mbi Apostujt; Kështu filloi misioni i Kishës në botë. Vetë Jezusi i kishte përgatitur të Njëmbëdhjetët për këtë mision duke iu shfaqur disa herë pas ringjalljes së tij (shihNë 1,3).

Para ngritjes në qiell, ai urdhëroi që"Mos u largoni nga Jeruzalemi, por prisni që të përmbushet premtimi i Atit"(krhNë1,4-5); domethënë pyeti se çfarëata qëndruan bashkëpër t'u përgatitur për të marrë dhuratën e Frymës së Shenjtë. Dhe ata u mblodhën në lutje me Marinë në dhomën e sipërme në pritje të ngjarjes së premtuar (krhNë1.14).

Restare insieme fu la condizione posta da Gesù per accogliere il dono dello Spirito Santo; presupposto della loro concordia fu una prolungata preghiera. Troviamo in tal modo delineata una formidabile lezione per ogni comunità cristiana. Si pensa talora che l’efficacia missionaria dipenda principalmente da un’attenta programmazione e dalla successiva intelligente messa in opera mediante un impegno concreto.

Sigurisht, Zoti kërkon bashkëpunimin tonë, por përpara çdo përgjigjeje nga ne, iniciativa e tij është e nevojshme: Fryma e tij është protagonisti i vërtetë i Kishës. Rrënjët e qenies sonë dhe veprimet tona qëndrojnë në heshtjen e urtë dhe të urtë të Perëndisë.

Imazhet që përdor Shën Luka për të treguar shpërthimin e Shpirtit të Shenjtë - era dhe zjarri - kujtojnë Sinain, ku Zoti iu shfaq popullit të Izraelit dhe u dha atyre aleancën e tij (shihp.sh19,3 pas). Aty ishte festa e Sinait, të cilën Izraeli e kremtoi pesëdhjetë ditë pas PashkësFesta e Besëlidhjes.

Duke folur për gjuhët e zjarrit (krhNë2,3), Shën Luka dëshiron të përfaqësojë Rrëshajën si një Sinai të ri, si aiFesta e Besëlidhjes së Re, in cui l’Alleanza con Israele è estesa a tutti i popoli della Terra. La Chiesa è cattolica e missionaria fin dal suo nascere.

Universaliteti i shpëtimit theksohet ndjeshëm nga lista e grupeve të shumta etnike të cilave u përkasin ata që dëgjojnë njoftimin e parë të Apostujve:“Ne jemi parthinë, medë, elamitë dhe banorë të Mesopotamisë, Judesë, Kapadokisë, Pontit dhe Azisë, Frigjisë dhe Pamfilisë, Egjiptit dhe pjesëve të Libisë afër Kirenës, të huaj të Romës, hebrenj dhe prozelitë, Kretanë dhe Arabë dhe ne i dëgjojmë të shpallin në gjuhët tona veprat e mëdha të Zotit"(Veprat 2,9-11).

Il Popolo di Dio, che aveva trovato al Sinai la sua prima configurazione, viene quest’oggi ampliato fino a non conoscere più alcuna frontiera né di razza, né di cultura, né di spazio né di tempo.

Ndryshe nga ajo që kishte ndodhur me kullën e Babelit (krhGn11,1-9), kur njerëzit, duke synuar të ndërtonin një rrugë për në parajsë me duart e tyre, kishin përfunduar duke shkatërruar aftësinë e tyre për të kuptuar njëri-tjetrin, në Rrëshajë, Fryma, me dhuratën e gjuhëve, tregon se prania e tij bashkon dhe transformonkonfuzionnëKungimi.

Krenaria dhe egoizmi i njeriut gjithmonë krijojnë përçarje, ngrenë mure indiferentizmi, urrejtjeje dhe dhune. Të Fryma e Shenjtëpërkundrazi, i bën zemrat të afta për të kuptuar gjuhët e gjithsecilit, sepse rivendos urën e komunikimit autentik midis Tokës dhe Qiellit. Fryma e Shenjtë është Dashuria.

Ma come entrare nel mistero dello Spirito Santo, come comprendere il segreto dell’Amore? La pagina evangelica ci conduce oggi nel Cenacolo dove, terminata l’ultima Cena, un senso di smarrimento rende tristi gli Apostoli.

Arsyeja është se fjalët e Jezusit ngrenë pyetje shqetësuese: Ai flet për urrejtjen e botës ndaj Tij dhe ndaj Tij, Ai flet për vdekjen e Tij misterioze dhe ka ende shumë gjëra të tjera për t'u thënë, por për momentin nuk jam apostujt. në gjendje të mbajë peshën (shihGjoni 16,12).

Për t'i ngushëlluar ai shpjegon kuptimin e ndarjes së tij: ai do të largohet, por do të kthehet; ndërkohë nuk do t'i braktisë, nuk do t'i lërë jetimë. Ai do të dërgojë Ngushëlluesin, Shpirtin e Atit dhe do të jetë Shpirti që do të bëjë të ditur se vepra e Krishtit është një vepër dashurie: dashuria ndaj Atij që ofroi veten, dashuria e Atit që e dha.

Ky është misteri i Rrëshajëve: Fryma e Shenjtë ndriçon shpirtin njerëzor dhe, duke zbuluar Krishtin e kryqëzuar dhe të ringjallur, tregon rrugën për t'u bërë më i ngjashëm me Të, domethënë të jesh ".shprehje dhe instrument i dashurisë që buron prej Tij"(Deus caritas est, 33).

E mbledhur me Marinë, si në lindjen e saj, Kisha lutet sot:Eja, Frymë e Shenjtë, mbushi zemrat e besimtarëve të tu dhe ndez në to zjarrin e dashurisë sate!”. Amen.

burimi gospeloftheday.org

Na ndihmoni të ndihmojmë!

Me donacionin tuaj të vogël ne sjellim buzëqeshje për pacientët e rinj me kancer

---