9 tetor 2019, e mërkurë

Koha e leximit: 3 minuta

Ditari spitalor: 9 tetor 2019, e mërkurë

Pozzilli (IS) është ende në gjumë kur shkojmë në punë në të gdhirë.

Ne shpesh shikojmë nga ballkoni ynë, për të shijuar ajrin dhe për të kuptuar nëse bota ende po kthehet.

Bota jonë u ndal në 13 shtator 2019

Mëngjesi kalon si zakonisht, me infermierë që vijnë e shkojnë, gjithmonë të përpiktë, të dashur, profesionistë dhe miqësorë dhe mjekët që i mbikëqyrin me durim pacientët e tyre.

Koha e drekës bëhet më shumë kohë për ajër të pastër sesa vetë ushqimi: është momenti kur sheh një fytyrë të re, një erë të re; era e ushqimit që vjen nga jashtë, thuajse i kemi lënë këto katër mure dhe kemi dalë për drekë në një restorant.

Dhe ushqimet që ata përgatisin në Neuromed janë të krahasueshme me restorantin.

Menuja e sotme: penet alla boscaiola, pjatë e dytë me ushqim deti, sanduiç, ujë dhe pjeshkë.

Eugenio ha gjithçka me shije dhe kënaqësi. Nëse do të ishim në shtëpi, gjithçka do të ishte edhe më e shijshme! Por ne jemi këtu dhe jemi mirë, falë Zotit.

Pasdite na thërrasin për kontrollin e syve dhe na shoqëron e dashura Julya, gjithmonë e buzëqeshur dhe e sjellshme. Në sallën e pritjes ka shumë njerëz, por si banorë kemi një shteg të dedikuar që na lejon të vizitohemi herët dhe të mos ndërpresim radhën e rezervimeve të jashtme. Po, këtu në Neuromed ata janë vërtet të organizuar mirë!

Kontrolli i Eugenio shkon më shumë se mirë, okulisti na siguron se diplopia ancora presente andrà pian piano scomparendo.

E’ stata una bella sorpresa ritrovare nella cartella clinica di Eugenio, che ci accompagna ad ogni spostamento, una cara immagine della Madonna. Questa immagine era stata donata ad Eugenio dal compagno di stanza, amico fraterno Antonio Parente, il giorno del secondo intervento. In sala operatoria era stata tolta e non sapevamo più che fine avesse fatto. Invece, una solerte infermiera, l’ha custodita nella cartella di Eugenio così che non andasse persa.

La notizia positiva del controllo oculistico ci riempie di gioia; il rientro a casa si fa più reale e più vicino. Ci informano che domani Eugenio farà una tac di controllo per vedere che tutto sia a posto e, se così come tutti speriamo, non ci sono controindicazioni, rientreremo a casa dopo-domani.

Da casa, ci arrivano notizie confortanti in merito a Francesca. Amorevolmente accudita da zia Teresa e dalla sua famiglia, la nostra cucciola risente meno della nostra mancanza; siamo noi a non reggere più la sua mancanza e non vediamo l’ora di riabbracciarla.

Eugenio trova sempre un modo per stupirci e, se mai ce ne fosse bisogno, darci prova della sua tenacia. Beve dalla bottiglietta, da solo, coordinando perfettamente il movimento.

Un’altra notte si avvicina, speriamo la penultima qui a Pozzilli.