Legere tempus: III minuta
Hospitalis diarium: IX Octobris MMXIX, Mercurii
Pozzilli (IS) adhuc dormit cum ad crepitum aurorae laboramus.
Saepe e nostro podio quaerere, aerem gustare et intelligere si mundus adhuc versatur.
Noster mundus stetisset in September 13, 2019
Matutinum de more praeterit, cum nutricibus veniens et eundo semper punctualis, diligens, professio et amicabilis, et doctores aegros patienter invigilant.
Prandium tempus magis fit tempus recentis aeris quam cibus ipse: illico est cum videris novam faciem, novum odorem; Odor cibi extrinsecus egrediens, paene est quasi quattuor his parietibus relictis et in caupona ad prandium egreditur.
Farina quam Neuromeda parant, comparandae sunt cauponae.
Hodierna tabula: pennette alla boscaiola, cursus secundus seafodus, sandwicum, aqua et persicus.
Eugenio omnia cum gustu et voluptate comedit. Si domi essemus, omnia etiam suaviora essent! Sed hic sumus, et bene valemus, Deo gratias.
Post meridiem nos ad oculum reprimendum vocant, et nos cum Yulya chara, semper ridet et comis. Multi homines in cella morantes sunt, sed cum incolas habemus viam sacratam quae mature nos visitari sinit nec externarum exceptionum queue interrumpat. Ita, hic in Neuromed vere bene instituta sunt!
Eugenii repressio-sursum plusquam bene procedit, ophthalmologus confirmat nos the diplopia ancora presente andrà pian piano scomparendo.
E’ stata una bella sorpresa ritrovare nella cartella clinica di Eugenio, che ci accompagna ad ogni spostamento, una cara immagine della Madonna. Questa immagine era stata donata ad Eugenio dal compagno di stanza, amico fraterno Antonio Parente, il giorno del secondo intervento. In sala operatoria era stata tolta e non sapevamo più che fine avesse fatto. Invece, una solerte infermiera, l’ha custodita nella cartella di Eugenio così che non andasse persa.
La notizia positiva del controllo oculistico ci riempie di gioia; il rientro a casa si fa più reale e più vicino. Ci informano che domani Eugenio farà una tac di controllo per vedere che tutto sia a posto e, se così come tutti speriamo, non ci sono controindicazioni, rientreremo a casa dopo-domani.
Da casa, ci arrivano notizie confortanti in merito a Francesca. Amorevolmente accudita da zia Teresa e dalla sua famiglia, la nostra cucciola risente meno della nostra mancanza; siamo noi a non reggere più la sua mancanza e non vediamo l’ora di riabbracciarla.
Eugenio trova sempre un modo per stupirci e, se mai ce ne fosse bisogno, darci prova della sua tenacia. Beve dalla bottiglietta, da solo, coordinando perfettamente il movimento.
Un’altra notte si avvicina, speriamo la penultima qui a Pozzilli.