9 oktober 2019, woensdag

Leestijd: 3 minuten

Ziekenhuisagenda: 9 oktober 2019, woensdag

Pozzilli (IS) slaapt nog als we bij het krieken van de dag aan het werk gaan.

We kijken vaak vanaf ons balkon naar buiten, om de lucht te proeven en te begrijpen of de wereld nog steeds draait.

Onze wereld stopte bij 13 september 2019

De ochtend verloopt zoals gewoonlijk, met een komen en gaan van verpleegkundigen, altijd punctueel, liefdevol, professioneel en vriendelijk, en artsen die geduldig toezicht houden op hun patiënten.

De lunch wordt meer de tijd voor frisse lucht dan het eten zelf: het is het moment waarop je een nieuw gezicht ziet, een nieuwe geur; de geur van eten dat van buiten komt, het is bijna alsof we deze vier muren hebben verlaten en zijn gaan lunchen in een restaurant.

En de maaltijden die ze bij Neuromed bereiden zijn vergelijkbaar met het restaurant.

Het menu van vandaag: pennette alla boscaiola, hoofdgerecht zeevruchten, broodje, water en perzik.

Eugenio eet alles met smaak en plezier. Als we thuis waren zou alles nog lekkerder zijn! Maar we zijn hier, en het gaat goed met ons, godzijdank.

's Middags bellen ze ons voor de oogcontrole, en we worden vergezeld door lieve Yulya, altijd glimlachend en beleefd. Er zitten veel mensen in de wachtkamer, maar als bewoners hebben wij een speciaal pad waardoor we vroeg bezocht kunnen worden en de wachtrij van externe reserveringen niet hoeven te onderbreken. Ja, hier bij Neuromed zijn ze echt goed georganiseerd!

De controle van Eugenio verloopt meer dan goed, de oogarts stelt ons gerust diplopie ancora presente andrà pian piano scomparendo.

E’ stata una bella sorpresa ritrovare nella cartella clinica di Eugenio, che ci accompagna ad ogni spostamento, una cara immagine della Madonna. Questa immagine era stata donata ad Eugenio dal compagno di stanza, amico fraterno Antonio Parente, il giorno del secondo intervento. In sala operatoria era stata tolta e non sapevamo più che fine avesse fatto. Invece, una solerte infermiera, l’ha custodita nella cartella di Eugenio così che non andasse persa.

La notizia positiva del controllo oculistico ci riempie di gioia; il rientro a casa si fa più reale e più vicino. Ci informano che domani Eugenio farà una tac di controllo per vedere che tutto sia a posto e, se così come tutti speriamo, non ci sono controindicazioni, rientreremo a casa dopo-domani.

Da casa, ci arrivano notizie confortanti in merito a Francesca. Amorevolmente accudita da zia Teresa e dalla sua famiglia, la nostra cucciola risente meno della nostra mancanza; siamo noi a non reggere più la sua mancanza e non vediamo l’ora di riabbracciarla.

Eugenio trova sempre un modo per stupirci e, se mai ce ne fosse bisogno, darci prova della sua tenacia. Beve dalla bottiglietta, da solo, coordinando perfettamente il movimento.

Un’altra notte si avvicina, speriamo la penultima qui a Pozzilli.