Salvete, omnes! Ibi fabula di questa sera è da raccontare proprio quando è l’ora della nanna.
Et, potest adiuvari leniret filiosab aliquo lubidine facta.
Sed etiam adultis utile est, admonere arrogantiam, praesumptionem, avaritiam lubidinem quae nihil boni afferunt.
Lege mecum
Mane pauper senex piscator domum relinquit. Sperat se etiam hodie paucos illos pisces capere posse, qui satis sunt ad eum et uxorem suam pascendam. Piscatur et subito rete gravissima fit: intus est pisciculus aureus. “Dimitte me, piscator senex! Vicissim magice tibi dabo quod vis!”. “Nolo, inquit, senex, humilis et bonus.
"Perge" et eum liberat a ornatum. Cum venit ad senem piscatorem homeuxori omnia narrat: piscem aureum relictum in retia, promissum magicam facere velle eveniunt. "Ite ad piscem senex," uxor clamat. "Occasionem desiderabas! Ipsum dolium novum, nostra vetus et confectus est". Piscator senex ad mare revertitur et aureos piscem vocat.
“Caro pesciolino, mia moglie mi ha rimproverato.
Dolium penitus fractum habemus, situla lignea nunc confecta est.
Mihi novum tub potest accipere? ". “Sei stato buono, con me, pescatore.
Nolite ergo solliciti esse. Dolium novum habebis.
Il vecchio torna a casa e scopre che il desiderio della moglie si è avverato: ha una bellissima tinozza di legno nuova!
Il pesciolino d’oro aveva ragione.
Uxor autem eius beata non est; "Stulte senex! Pro pelvem ligneam conficis!
Piscis magicus, quanto plus habere possumus! Redi ad mare et pete eum magnam novam domum!”. Piscator redit ad mare et vocat aureos pisces.
“Caro pesciolino, mia moglie non mi dà pace.
Domum novam vult." "Nolite solliciti esse, senex. Quod voles id fiet".
Piscator ad domum ambulat et eam non cognoscit: loco arietis casa est magna domus muris albis solidis. "Nunc beati esse possumus," inquit piscator. "Vetus stultus",clamat uxor.
"Non satis est mihi novam domum habere, ditissimam esse cupio".. “Ite ad hippurum et pete ab eo nummos aureos, gemmas, lapides et adamantes”. Il pescatore è triste.
Uxor eius semper plus petit et numquam felix est. Oculis demissis, redi ad mare, et vocate hippurum.
Magia hippurus
“Piscis, uxor mea non potest esse felix…quae semper queritur, nummos aureos, gemmas, lapides et adamantes cupit”. Il pesciolino d’oro fa una faccia strana, poi un sorriso.
"Bene, senex. Ite domum et nolite solliciti esse".
Domi piscator invenit magicam iterum veram.
Uxor bene induit, monile margaritis circa collum habet, anulos pretiosis in digitis suis, ante mensam sumptuosas sedet et prope truncum nummorum aureorum habet.
Anus tamen non est beata et magisque levis. "Non sum laetus, senex!" “Imperatrix fieri volo! Curre ad piscem." Piscator senex respondere conatur. "Nunc beati esse possumus." “Ite ad piscem magum, ne servi mei auferam te!”, mulieri imperat. Piscator redit ad mare et vocat pisciculos.
Pudet, sed quaerit;
"Aurifex, uxor mea mittit me ut te oret ut imperatrix sit." In hippurus non iam ridet. "Ite domum, senex," inquit piscatori.
Piscator domum redit: magica facta est, sed uxor magis insolescit. "Deam maris esse cupio!" clamat Vir. Redit piscator ad piscem aureum.
"uxor mea dea esse maris vult," inquit. Pisciculus paulisper eum aspicit, deinde tacet ac fugit.
Piscator senex domum ambulat.
Magna autem domus nova evanuit: the denarios aurum, gemmae, the tub novus.
Vetus ramshackle casam suam rediit et confectam vestem uxorem habet tempus. "Felicem esse potuimus," inquit senex uxor.
conclusio
Mihi haec fabula veterem sermonem in memoriam reducit: qui nimium cupiunt, nihil premunt.
