Legere tempus: VIII minuta

Lege et audi Rosam Sine Spring

Contentus index

Summary

Legunt fabula

Olim erat pulchra rosa quae in amoeno horto domus in extremis silvis habitabat.

Habebat etiam hoc nomen: Lucretia, data ei a parva puella, quae non longe inde habitabat, et quae quotidie eam visitabat.

la rosa senza primavera — non-florem germen

La rosa Lucrezia era la ventesima figlia di una bella pianta che aveva circa sei anni e godeva di ottima salute, curata com’era dal proprietario della casa, un anziano giardiniere che amava tanto i fiori e li curava con infinito amore.

Hiems illa Lucrezia quieta et quieta expectabat ver ut quotannis, frigus intensum erat et exspectare non poterat, ut aliqua petala rursus novo sole arriderent.

"Verum amicus noster cum advenerit, omnes nos iterum calefaciet, et quae pars videbis". trementes semper ad sorores.

Totus hortus anxie expectabat aestas: nix tegens, rigori suo inflexerat, et gelu per longas noctes torpentibus foliis saepe insederant.

Cum Martius tandem advenit, aurora vigesimi primi dies illuxit sicut miraculum, roseum et perlucidum super horizontem.

“Hic est, hic est! Ver adest!" clamavit rosas in choro in euphoria.

“Ecce ipsa est, est! Sentisne hunc calorem? Is vere suus est!" daisies insonuit.

Tarde singillatim plantae omnes e torpore excitant: oscitabantur folia et truncum, dum corollae solem excipere parabant.

Martius et Aprilis transierunt, Lucretiae sorores iam vernis vestimentis indutae sunt, multaque nova petala certaverunt ut comparerent ac se novo pulchritudine ostenderent.

Lucretia vero ne unum quidem.

"Mense Maio sumus, mensis est rosae et adhuc nova petala mea non habeo, quare?" interrogavit sollicite.

Plures dies viginti exacti. Hortus erat plenus foliis, floribus, floribus, coloribus, unguentis, sed Lucretia adhuc hyemem habebat.

“Lucrezina mia, non angustiarti!” diceva mamma rosa alla figlia. ”Vedrai che presto metterai nuovi petali anche tu! Non è mai successo che madama Primavera ti lasciasse così, senza il vestitino di stagione.”

“Mamma, “replicava Lucrezia,” so che vuoi consolarmi ma io non sono stupida: vedo le mie sorelle tutte bardate a festa per la bella stagione e io sono ancora in abiti invernali. C’è qualcosa che non va. Forse la signora Primavera ce l’ha con me?”

“Ma no, ma no, figlia mia cosa ti salta in testa? Si tratta certamente di un disguido, o magari non sei molto in forma… te lo dicevo sempre, lo scorso inverno: prendi i sali minerali dal terreno se vuoi star bene! Eh, questi figli, vorrebbero avere tanti bei petali e poi non mangiano abbastanza.”

Lucrezia tamen non convicta, et magis magisque tristior intercedente die facta est.

Mensis alius ibat, et rosa paupercula adhuc folia non habebat.

“Mamma, ho paura che si tratti di un incantesimo,” disse un giorno Lucrezia,” chiedi all’ape messaggera di chiamare la fata dei fiori che sicuramente saprà cosa fare.”

"Certe, totum unguentum meum spargam ilico, ut urgere sciet."

Nuncius apis nihil moratus est: statim volavit ad nundinas Fioralia.

Is fuit mediocris aliquanto piger, fere semper in umbra pulcherrimae sapientiae in muro castri residens dormivit, sed ubi nuntius pervenit, statim rem urgere intellexit: sacculum suum cum omnibus sumpsit. instrumenta ad incantamenta removenda, tunc quasi culex resiluit et in dorsum Magdalenae ascendit quae eam in paradiso Lucretiae in horto mico portavit.

Invenit rosam in alta prostratione.

"Mea Rosellina, virtus: nympha Fioralia adest qui omnes quaestiones solvit" dixit.

"Etiam commodo!" Lucretia exclamavit. Petala adhuc non posui, vereor ne incantandi victimam timeam. Adiuva me!"

Fairy Fioralia lens carpens eam arripuit et rosam diligentius examinavit.

“Hum, carmina hic esse non puto. Nulla ratio est alia.

"Et quae, quae?" Lucretia quaesivit.

“Madama Primavera ingenium agitur, sentio. Scis quomodo factum sit, nonne? Nihil satis est obumbrare. Tu eam aliquo modo offendisse, cogita.

"IOOO? Et quando? Sicut? Impossibile est, semper ei fui nice.

“Pende, filia, quod nullam aliam causam video. Et nunc, nisi sapis, ad somnum sum: ita sum dormiens!"

Lucrezia desperata est: quomodo potuit insanam puellam de Primavera tam irata facere? Ipse modo nesciebat.

“Sentito, mamma? Te l’avevo detto: madama Primavera ce l’ha con me. E ora che si fa?”

“Nihil aliud agas: loqui debes cum Domina Primavera. Ego id tractabo. Ego Guinevere papilio dico ut huc afferat, amicus suus est, et profecto lena non obiiciet si illa quaeret ut huc veniat.

Re vera, papilio Geneva familiaris dominae Primavera fuit, et saepe post meridiem ad domum eius accessit, ut colloqualem super poculo boni nectaris haberet.

Ver in loco impervio admodum vivebat ut eae tantum alae attingere possent.

In die autem illa domina domi non erat, iverat ad inveniendum natos flores, et nesciebat quo tempore esset retro, sicut nota ad januam dixit.

Guinevere, igitur, insidias decipere, passim in proximis campis volando circuivimus, et paene fallimus quod sventatella perdita est!

Cum Madame Primavera tandem rediit, vestis eius polline operta est.

“O quis ostendit! Carissime... Quid tibi bonus zephyrus attulit?" petivit Ver.

“Sono qui perché c’è un’emergenza, “ rispose Ginevra,” dovresti andare a trovare la mamma della rosa Lucrezia. E’ in pena per la figlia. Ti prego, vai subito!”

"Defessus sum et sero est, sed quia tam bene curas... sed primum mihi vestem meam a pollen auferam."

Ventum est in hortum cum prope solis occasum esset.

"Mada" mater Lucretiae "vocavi" quod, ut vides, omnes filiae meae rosae florent et pulchrae sunt, modo Lucretia folia sua nondum habet. Fairy Fioralia nobis narravit carminum non esse et hoc fieri quod puella mea irata est. "

"Ius est. Lucrezia grave crimen commisisse respondit Primavera in sono austero.

« Culpa? Infans? Et quae?

Culpa, culpa... susurravit rosis.

« Culpa. Die XXI mensis Martii anno praeterito, in convivio meo, me offendit: dum omnes flores ad adventum meum cantantes et gaudentes, ego Lucretiam dormientem cepi. Somne, intelligis? Per meam partem!"

"O, ideo! Ignosce, domina, iuvenilis est! Is certe non industria fecit.

“Ipse me offendit, mox me offendit. "

"Et mederi non potest?"

“Hum, via est…si Lucretia consentit. Segregetur".

"Seca, dissec..." clamat rosas perterritus.

“Imo incide sed nihil est quod cures, tum renasceri potest pulchrius et prolixius quam semper et cum multis petalis. Secans donari a puella quae nunc pessime est."

"Quid puella facit cum rosa quae non floruit?"

"Hoc est negotium meum. Lucretia modo est dicere, si admiserit".

"Et quis dicturus est humanam nunc curamus secturam?"

“Meae feriae curabunt hanc notionem in aurem flaturi. Lucrezia, accipis?"

Lucrezia adnuit flexo stipite.

Mane sequenti, senex hortulanus evigilans magno desiderio putandi illam ipsam rosam quae non floruit, par forfice lepido sumpsit et protinus ad Lucretiam profectus est.

Passava di lì la mamma della bambina ammalata.

"Quam pulcher hortus! Sed isthaec resurrexit? Si abieceris, accipiam pro mea puella: tantum amat flores, nostis? Nunc aegra est, laeta erit in mensa lecto eam habere, etiamsi folia non habet."

Ut primum Lucretia in mensa lecto puellae posita est, ad omnium admirationem floruit et puella post biduum penitus recuperata est.

Lucrezia tum in horto illo familiae deducta est, ubi laetum crevit, laetaque cura amanti amici sui novi.

Interim etiam caulis recisus visibiliter crescebat, post paucos dies nova Lucrezia, speciosa et petalorum plena, semper in horto candidior apparuit.

"In flore est, in flore est!" rosae in choro cantabant. " Etiam Lucretia nunc ver habet.