9 հոկտեմբերի, 2019, չորեքշաբթի

Ընթերցանության ժամանակը` 3 րոպե

Հիվանդանոցի օրագիր՝ 9 հոկտեմբերի, 2019, չորեքշաբթի

Pozzilli (IS) դեռ քնած է, երբ մենք աշխատանքի ենք հասնում լուսաբացին:

Մենք հաճախ նայում ենք մեր պատշգամբից, որպեսզի համտեսենք օդը և հասկանանք, թե արդյոք աշխարհը դեռ շրջվում է:

Մեր աշխարհը կանգ առավ 13 սեպտեմբերի, 2019թ

Առավոտն անցնում է սովորականի պես, բուժքույրերը գալիս ու գնում են, միշտ ճշտապահ, սիրառատ, պրոֆեսիոնալ ու ընկերասեր, իսկ բժիշկները համբերատար հսկում են իրենց հիվանդներին:

Ճաշի ժամն ավելի շատ թարմ օդի ժամանակ է դառնում, քան բուն ուտելիքը. դա այն պահն է, երբ տեսնում ես նոր դեմք, նոր հոտ. դրսից եկող ուտելիքի հոտը, կարծես թողել ենք այս չորս պատերը և դուրս ենք եկել ռեստորան ճաշելու:

Իսկ Neuromed-ում նրանց պատրաստած կերակուրները համեմատելի են ռեստորանի հետ:

Այսօրվա ճաշացանկը՝ պենետ ալլա բոսկայոլա, ծովամթերքի երկրորդ ճաշատեսակ, սենդվիչ, ջուր և դեղձ:

Եվգենիոն ամեն ինչ ճաշակով ու հաճույքով է ուտում։ Եթե ​​մենք տանը լինեինք, ամեն ինչ ավելի համեղ կլիներ։ Բայց մենք այստեղ ենք, և լավ ենք, փառք Աստծո:

Կեսօրին մեզ կանչում են ակնաբուժության, մեզ ուղեկցում է սիրելի Յուլյան՝ միշտ ժպտերես ու բարեկիրթ։ Սպասասրահում շատ մարդիկ կան, բայց որպես բնակիչներ մենք ունենք հատուկ ճանապարհ, որը թույլ է տալիս մեզ շուտ այցելել և չընդհատել արտաքին ամրագրումների հերթը: Այո, այստեղ Neuromed-ում նրանք իսկապես լավ կազմակերպված են:

Եվգենիոյի ստուգումն ավելի քան լավ է անցնում, ակնաբույժը մեզ վստահեցնում է, որ դիպլոպիա ancora presente andrà pian piano scomparendo.

E’ stata una bella sorpresa ritrovare nella cartella clinica di Eugenio, che ci accompagna ad ogni spostamento, una cara immagine della Madonna. Questa immagine era stata donata ad Eugenio dal compagno di stanza, amico fraterno Antonio Parente, il giorno del secondo intervento. In sala operatoria era stata tolta e non sapevamo più che fine avesse fatto. Invece, una solerte infermiera, l’ha custodita nella cartella di Eugenio così che non andasse persa.

La notizia positiva del controllo oculistico ci riempie di gioia; il rientro a casa si fa più reale e più vicino. Ci informano che domani Eugenio farà una tac di controllo per vedere che tutto sia a posto e, se così come tutti speriamo, non ci sono controindicazioni, rientreremo a casa dopo-domani.

Da casa, ci arrivano notizie confortanti in merito a Francesca. Amorevolmente accudita da zia Teresa e dalla sua famiglia, la nostra cucciola risente meno della nostra mancanza; siamo noi a non reggere più la sua mancanza e non vediamo l’ora di riabbracciarla.

Eugenio trova sempre un modo per stupirci e, se mai ce ne fosse bisogno, darci prova della sua tenacia. Beve dalla bottiglietta, da solo, coordinando perfettamente il movimento.

Un’altra notte si avvicina, speriamo la penultima qui a Pozzilli.