9 кастрычніка 2019 г., серада

Час чытання: 3 хвіліны

Бальнічны дзённік: 9 кастрычніка 2019 г., серада

Pozzilli (IS) яшчэ спіць, калі мы прыступаем да працы на світанні.

Мы часта глядзім са свайго балкона, каб паспрабаваць паветра і зразумець, ці ўсё яшчэ круціцца свет.

Наш свет спыніўся на 13 верасня 2019 г

Раніца праходзіць як звычайна, медсёстры прыходзяць і сыходзяць, заўсёды пунктуальныя, ласкавыя, прафесійныя і добразычлівыя, а лекары цярпліва назіраюць за сваімі пацыентамі.

Час абеду становіцца больш часам свежага паветра, чым самой ежы: гэта момант, калі ты бачыш новы твар, новы пах; пах ежы, які даносіцца звонку, гэта амаль як калі б мы пакінулі гэтыя чатыры сцены і пайшлі абедаць у рэстаран.

А стравы, якія рыхтуюць у «Нейромеде», параўнальныя з рэстараннымі.

Сённяшняе меню: pennette alla boscaiola, другая страва з морапрадуктаў, сэндвіч, вада і персік.

Eugenio есць усё з густам і задавальненнем. Калі б мы былі дома, усё было б яшчэ смачней! Але мы тут, і нам, дзякуй Богу, добра.

Днём клічуць на агляд вачэй, а з намі ідзе мілая Юля, заўсёды ўсмешлівая і ветлівая. У зале чакання шмат людзей, але ў нас, як у рэзідэнтаў, ёсць спецыяльная дарожка, якая дазваляе наведваць нас рана і не перапыняць чаргу знешніх браніраванняў. Так, тут, у Neuromed, яны сапраўды добра арганізаваны!

Абследаванне Яўгеніа праходзіць больш чым добра, афтальмолаг супакойвае нас, што дваенне ў вачах ancora presente andrà pian piano scomparendo.

E’ stata una bella sorpresa ritrovare nella cartella clinica di Eugenio, che ci accompagna ad ogni spostamento, una cara immagine della Madonna. Questa immagine era stata donata ad Eugenio dal compagno di stanza, amico fraterno Antonio Parente, il giorno del secondo intervento. In sala operatoria era stata tolta e non sapevamo più che fine avesse fatto. Invece, una solerte infermiera, l’ha custodita nella cartella di Eugenio così che non andasse persa.

La notizia positiva del controllo oculistico ci riempie di gioia; il rientro a casa si fa più reale e più vicino. Ci informano che domani Eugenio farà una tac di controllo per vedere che tutto sia a posto e, se così come tutti speriamo, non ci sono controindicazioni, rientreremo a casa dopo-domani.

Da casa, ci arrivano notizie confortanti in merito a Francesca. Amorevolmente accudita da zia Teresa e dalla sua famiglia, la nostra cucciola risente meno della nostra mancanza; siamo noi a non reggere più la sua mancanza e non vediamo l’ora di riabbracciarla.

Eugenio trova sempre un modo per stupirci e, se mai ce ne fosse bisogno, darci prova della sua tenacia. Beve dalla bottiglietta, da solo, coordinando perfettamente il movimento.

Un’altra notte si avvicina, speriamo la penultima qui a Pozzilli.