Predikimi i Papa Françeskut i 27 marsit 2020

Tempo di lettura: 8 minuti

Lexoni predikimin e Papa Françeskut të 27 marsit 2020

"Ka ardhur mbrëmja" (Mc4.35).

Così inizia il Vangelo che abbiamo ascoltato. Da settimane sembra che sia scesa la sera. Fitte tenebre si sono addensate sulle nostre piazze, strade e città; si sono impadronite delle nostre vite riempiendo tutto di un silenzio assordante e di un vuoto desolante, che paralizza ogni cosa al suo passaggio: si sente nell’aria, si avverte nei gesti, lo dicono gli sguardi.

Ne e gjetëm veten të frikësuar dhe të humbur. Ashtu si dishepujt e Ungjillit, ne u kapëm nga një stuhi e papritur dhe e furishme. Kuptuam se ishim në të njëjtën barkë, të gjithë të brishtë dhe të çorientuar, por në të njëjtën kohë të rëndësishëm dhe të domosdoshëm, të gjithë të thirrur për të vozitur së bashku, të gjithë në nevojë për të ngushëlluar njëri-tjetrin. Në këtë varkë... ne jemi të gjithë këtu.

Ashtu si ata dishepuj që flasin me një zë dhe në ankth thonë: "Ne jemi të humbur" (v. 38), ashtu edhe ne e kemi kuptuar se ne nuk mund të ecim përpara secili vetë, por vetëm së bashku.

Është e lehtë të gjejmë veten në këtë histori. Ajo që është e vështirë është të kuptosh qëndrimin e Jezusit: Ndërsa dishepujt janë natyrshëm të alarmuar dhe të dëshpëruar, Ai është në fund,vetnë pjesën e varkës që fundoset së pari. Dhe çfarë bën ai? Me gjithë rrëmujën, ai fle i qetë, duke besuar tek Ati - është hera e vetme në Ungjill që ne shohim Jezusin duke fjetur –. Kur zgjohet, pasi qetësoi erën dhe ujërat, ai u drejtohet dishepujve me një ton qortues: «Pse keni frikë? A nuk keni ende besim?" (v.40).

Le të përpiqemi të kuptojmë. Në çfarë konsiston mungesa e besimit të dishepujve, e cila bie ndesh me besimin e Jezusit? Ata nuk kishin pushuar së besuari në Të, në fakt ata e lutën Atë. Por le të shohim se si e thërrasin atë: "Mjeshtër, a nuk të intereson se jemi të humbur?" (v. 38).Nuk ju intereson: pensano che Gesù si disinteressi di loro, che non si curi di loro.

Ndër ne, në familjet tona, një nga gjërat që dhemb më shumë është kur dëgjojmë veten duke thënë: “A nuk të intereson për mua?”. Është një frazë që dhemb dhe lëshon stuhi në zemër. Do ta ketë tronditur edhe Jezusin, sepse askush nuk kujdeset për ne më shumë se Ai. Në fakt, sapo thirret, ai shpëton dishepujt e tij të dëshpëruar.

La tempesta smaschera la nostra vulnerabilità e lascia scoperte quelle false e superflue sicurezze con cui abbiamo costruito le nostre agende, i nostri progetti, le nostre abitudini e priorità.

Na tregon se si kemi lënë në gjumë dhe kemi braktisur atë që ushqen, mbështet dhe i jep forcë jetës dhe komunitetit tonë. Stuhia ekspozon të gjitha synimet për të “paketuar” dhe harruar atë që ka ushqyer shpirtin e popullit tonë; të gjitha ato përpjekje për të anestezuar me zakone në dukje "shpëtimtare", të paaftë për të tërhequr rrënjët tona dhe për të evokuar kujtesën e të moshuarve tanë, duke na hequr kështu imunitetin e nevojshëm për t'u përballur me fatkeqësitë.

Me stuhinë, truku i atyre stereotipeve me të cilat maskonim “egon” tanë të shqetësuar për imazhin e tyre, i ra; dhe u zbulua edhe një herë ajo përkatësia e përbashkët (e bekuar) së cilës nuk mund t'i shpëtojmë: përkatësia si vëllezër.

"Pse je i frikesuar? Ende nuk keni besim?». Signore, la tua Parola stasera ci colpisce e ci riguarda, tutti. In questo nostro mondo, che Tu ami più di noi, siamo andati avanti a tutta velocità, sentendoci forti e capaci in tutto. Avidi di guadagno, ci siamo lasciati assorbire dalle cose e frastornare dalla fretta.

Nuk u ndalëm para thirrjeve tuaja, nuk u zgjuam përballë luftërave dhe padrejtësive planetare, nuk dëgjuam britmën e të varfërve dhe të planetit tonë të sëmurë rëndë. Vazhduam të patrembur, duke menduar për qëndroni gjithmonë të shëndetshëm në një botë të sëmurë. Tani, ndërsa jemi në det të trazuar, ju lutemi: "Zgjohu, Zot!".

"Pse je i frikesuar? Ende nuk keni besim?». Zot, ti na bën një apel, një apel për besimin. Që nuk është aq shumë të besosh se Ti ekziston, por të vijë tek Ti dhe të besosh Ty. Në këtë Kreshmë rezonon thirrja juaj urgjente: "Konvertohu", "kthehu tek unë me gjithë zemër" (Gl 2,12).

Na thërrisni ta kapim këtë kohë gjyqi sinjë kohë zgjedhjeje. Non è il tempo del tuo giudizio, ma del nostro giudizio: il tempo di scegliere che cosa conta e che cosa passa, di separare ciò che è necessario da ciò che non lo è. È il tempo di reimpostare la rotta della vita verso di Te, Signore, e verso gli altri. E possiamo guardare a tanti compagni di viaggio esemplari, che, nella paura, hanno reagito donando la propria vita. È la forza operante dello Spirito riversata e plasmata in coraggiose e generose dedizioni.

Është jeta e Shpirtit të aftë për të shëlbuar, vlerësuar dhe treguar se si jetët tona janë thurur dhe mbështetur nga njerëzit e zakonshëm - zakonisht harrohet – të cilat nuk shfaqen në titujt e gazetave dhe revistave dhe as në pasarelat e fundit të mëdhashfaqjepor, pa dyshim, ngjarjet vendimtare të historisë sonë po shkruhen sot: mjekë, infermierë, punonjës supermarketesh, pastrues, kujdestarë, transportues, forca policie, vullnetarë, priftërinj, murgesha dhe shumë e shumë të tjerë që e kanë kuptuar se askush nuk e shpëton veten.

Përballë vuajtjeve, ku matet zhvillimi i vërtetë i popujve tanë, ne zbulojmë dhe përjetojmë lutjen priftërore të Jezusit: "që të gjithë të jenë një" (Gjoni17,21). Sa shumë njerëz ushtrojnë durim dhe ushqejnë shpresë çdo ditë, duke u kujdesur që të mos mbjellin panik, por bashkëpërgjegjësi. Sa shume baballarët, nënat, gjyshërit dhe gjyshet, mësuesit ata u tregojnë fëmijëve tanë, me gjeste të vogla dhe të përditshme, se si të përballen dhe të lundrojnë një krizë duke rirregulluar zakonet, duke ngritur shikimin dhe duke nxitur lutjen. Sa njerëz luten, ofrojnë dhe ndërmjetësojnë për të mirën e të gjithëve. Lutja dhe shërbimi në heshtje: ato janë armët tona fituese.

"Pse je i frikesuar? Ende nuk keni besim?». Fillimi i besimit është të njohim veten në nevojë për shpëtim. Ne nuk jemi të vetëmjaftueshëm, vetëm; vetëm affondiamo: abbiamo bisogno del Signore come gli antichi naviganti delle stelle. Invitiamo Gesù nelle barche delle nostre vite.

Le t'ia dorëzojmë frikën tonë Atij, që Ai t'i kapërcejë ato. Ashtu si dishepujt, ne do të përjetojmë se, me Të në bord, nuk ka asnjë anijembytje. Sepse kjo është forca e Zotit: shndërrimi i gjithçkaje që na ndodh në të mirë, madje edhe të këqijat. Ai sjell qetësi në stuhitë tona, sepse me Zotin jeta nuk vdes kurrë.

Il Signore ci interpella e, in mezzo alla nostra tempesta, ci invita a risvegliare e attivare la solidarietà e la speranza capaci di dare solidità, sostegno e significato a queste ore in cui tutto sembra naufragare. Il Signore si risveglia per risvegliare e ravvivare la nostra fede pasquale.

Ne kemi një spirancë: në kryqin e tij ne jemi shpëtuar. Ne kemi një timon: me kryqin e tij ne jemi shpenguar. Ne kemi një shpresë: në kryqin e tij jemi shëruar dhe përqafuar në mënyrë që asgjë dhe askush të mos na ndajë nga dashuria e tij shëlbuese. Në mes të izolimit në të cilin po vuajmë mungesën e dashurisë dhe takimeve, duke përjetuar mungesën e shumë gjërave, dëgjojmë edhe një herë njoftimin që na shpëton: ai u ringjall dhe jeton pranë nesh.

Zoti na sfidon nga kryqi i tij për të rizbuluar jetën që na pret, për të parë drejt atyre që na thërrasin, për të forcuar, njohur dhe inkurajuar hirin që banon brenda nesh. Le të mos e shuajmë flakën e shurdhër (shihËshtë42.3), i cili nuk sëmuret kurrë dhe le ta lëmë të ringjallë shpresën.

Abbracciare la sua croce significa trovare il coraggio di abbracciare tutte le contrarietà del tempo presente, abbandonando per un momento il nostro affanno di onnipotenza e di possesso per dare spazio alla creatività che solo lo Spirito è capace di suscitare.

Do të thotë të gjesh guximin për të hapur hapësira ku të gjithë mund të ndihen të thirrur dhe të lejojnë forma të reja mikpritjeje, vëllazërie.,dhe solidariteti. Në kryqin e tij ne u shpëtuam për të mirëpritur shpresën dhe për ta lënë të forcojë e mbështesë të gjitha masat dhe shtigjet e mundshme që mund të na ndihmojnë të ruajmë dhe mbrojmë veten. Përqafimi i Zotit për të përqafuar shpresën: kjo është forca e besimit, që na çliron nga frika dhe na jep shpresë.

"Pse je i frikesuar? Ende nuk keni besim?». Cari fratelli e sorelle, da questo luogo, che racconta la fede rocciosa di Pietro, stasera vorrei affidarvi tutti al Signore, per l’intercessione della Madonna, salute del suo popolo, stella del mare in tempesta.

Da questo colonnato che abbraccia Roma e il mondo scenda su di voi, come un abbraccio consolante, la benedizione di Dio. Signore, benedici il mondo, dona salute ai corpi e conforto ai cuori. Ci chiedi di non avere paura. Ma la nostra fede è debole e siamo timorosi.

Por ti, o Zot, mos na le në mëshirën e stuhisë. Përsëriteni përsëri: "Mos ki frikë" (Mt 28,5).

Dhe ne, së bashku me Pjetrin, "ne hedhim çdo shqetësim mbi Ty, sepse Ti kujdesesh për ne” (krh1 Pt5,7).

Leggi e stampa la meditazione di Papa Francesco

Video

Leggi e stampa il momento di preghiera di Papa Francesco

burimi © Lajmet e Vatikanit – Dicasterium pro Communicatione

Na ndihmoni të ndihmojmë!

Me donacionin tuaj të vogël ne sjellim buzëqeshje për pacientët e rinj me kancer

---