Fabulam San Ferdinando d'Aragona lege
Summary
Ferdinandus AragonumAragoniae, 1030 Alvignano, episcopus erat 27 iunii 1082) Caiazzo, consideratus sanctus by Ecclesia catholica.
Biographia
Ferdinando d’Aragona, secondo la tradizione era di stirpe reale Aragonese, nacque intorno al 1030. Si diede alla vita spirituale solitaria e contemplativa, in Italia fu pellegrino a Roma e al Santuario di San Michele in Gargano. Giunse pellegrino anche in Campania, dove si fermò nei boschi nei pressi di Caiazzo.
Durante la sua vita compì numerosi miracoli e dopo la sua morte numerosi gliene sono stati attribuiti. Considerato taumaturgo fin dall’adolescenza, è ritenuto aver operato sui colli caiatini guarendo infermi, ciechi, storpi e liberando gli oppressi da spiriti maligni; la “fama di santità” che gli era attribuita spinse i fedeli di Caiazzo a elevarlo alla cattedra di vescovo, che era vacante sin dalla morte del vescovo Argisio nel 1070.
Mentre si trovava in pellegrinaggio nel territorio di Alvignano, fu colto da forte febbre e dopo tre giorni, il 27 giugno 1082, morì. Il suo corpo fu seppellito presso la ecclesia di Santa Maria di Cubulteria.
Cultus et traditio popularis in provincia Casertae
Alla figura del vescovo la tradizione popolare ha attribuito diverse forme di venerazione, tra cui leggende devozionali riguardanti diversi miracoli.
Attualmente parte delle reliquie sono custodite in un’urna sotto la statua dedicata a san Ferdinando nella ecclesia di San Sebastiano Martire, ad Alvignano.
Miracula
Horum autem miraculorum unum ad inventionem corporis pertineret: eius quippe sepulcrum usque ad 1465 incognitum permansit, cum, ut traditur, in messi triticeo prope. ecclesia Sanctae Mariae di Cubulteria nonnulli rustici, postquam dolium vini "bis inundantem" conspicati, corpus invenissent.
Altro evento miracoloso che la tradizione attribuisce a Ferdinando d’Aragona riguarda il tentativo, fatto il 9 agosto 1619 dal vescovo di Caiazzo, Filomarino, e dai fedeli, di trasferirne le spoglie nella cattedrale di Caiazzo: arrivati al confine, a causa di un violento temporale, la mula che trasportava l’urna funeraria si sarebbe inginocchiata rifiutandosi di proseguire.
Postquam Alvignanum redire decrevit episcopus, mulus surgebat et sol iterum in via resurgebat. Deinde, multis precibus consecutus, Filomarinus reliquias nonnullas ad Caiatii ecclesiam transtulit, quae in imagine imaginis argenteo divo Ferdinando dicatae positae erant.
Tertium miraculum anno 1656 evenisset: Ferdinandus Alvignani et Dragoni incolas pestilentiae pestilentiae conservasset. Fideles orantes ad sepulcrum Ferdinandi dicti sunt congregati, ut singulis noctibus basilica fulgeret luminibus, et per omne sabbatum Quadragesimae processio fieret circa sepulcrum.
Ci fu anche un quarto miracolo: negli anni 60 del Novecento, il Rettore del Santuario dell’Addolorata in Alvignano voleva trasferire le reliquie al Santuario, dimora più decorosa. Caricata l’urna su un’automobile, questa non poteva essere messa in moto, il Rettore si recò allora a spingerla, ma all’improvviso si abbatté un enorme temporale e si arrese.
urna deposita in sacello privato prope residentiam habitualem Sancti, ibique mansit donec corpus Sancti translatum fuit. Ecclesia e S. Sebastiano collocandum esse in urna pretiosum duodeviginti saeculi post recens percontatio.
Partes
29 Aprilis: ad Alvignano da tempo immemorabile si svolge la processione in onore di san Ferdinando d’Aragona.
Fideles, praesertim rustici, prima luce diluculi in loco "Fraolise" conveniunt et, cum cruce lignea et effigie Sancti super caput eorum, processio facta, versus caput sunt. ecclesia beatorum Petri et Pauli, hymnos populares et pompas; hic benedictionem accipiunt et relinquunt cum statua versus Basilicam Sanctae Mariae di Cubulteria (nunc San Ferdinando dicatam) ubi missa gratiarum actio pro frugibus in agris habetur. Tandem processio redit ad ecclesia beatorum apostolorum Petri et Pauli et post aliam solemnem benedictionem ecclesiam solvat.
die 27 mensis Iunii: Festum liturgicum Sancti, occasione anniversarii obitus Ferdinandi Aragonum, in memoriam miraculorum plagae sic dicti 1656, duae processiones fiunt ad primam lucem aurorae.
Unus incipiens a ecclesia Sancti Sebastiani in Alvignano cum statua et reliquiis Sancti et alia a ecclesia dell'Annunziata di Dragoni et caput ad basilicam Sancti Ferdinandi; dum processio de Dragoni veniens in confinio municipali cum Alvignano (in ponte in via Ferrarii sito) pyram accenditur, recitantur preces et invocantur hymni in honorem Sancti donec pyram consumatur, processio resumit usque ad diem. perveniunt ad basilicam, ubi exspectantur peregrini qui primi ab Alvignano venerant.
Vengono celebrate le funzioni religiose con la celebrazione della S. Messa in onore del Santo patrono e Protettore delle terre di Alvignano e di Dragoni, dopodiché al termine delle funzioni religiose l’assemblea di Dragoni con la statua del Santo riparte verso il proprio paese mentre la statua con l’urna contenenti le reliquie del Santo soggiorna l’intera giornata nella sua antica dimora e l’assemblea si scioglie.
In crepusculo eiusdem diei iterum in Basilica conventus occurrit, processio cum lampadibus, orationibus et canticis popularibus, et versus capita. ecclesia S. Sebastiani adventum statuae cum reliquiis expectans, quae a festis et pompa in conclusione missa celebratur; ecclesia archipresbyter Sancti Sebastiani.
Dominica secunda Julii: Patronum est festum apud Alvignanum: feria fit et statua et reliquiae patroni afferuntur; ecclesia Sancti Sebastiani per vias oppidi processionaliter. Haec festivitates per triduum durant.
Dominica tertia in mense Iulio: in Dragoni est patroni festum et, sicut in Alvignano, patronus est San Ferdinando d'Aragona. Processio cum statua Sancti incipit a ecclesia dell'Annunziata et circuit villam.
Dominica I. Augusti: San Ferdinando etiam celebratur ecclesia beatorum Petri et Pauli semper in Alvignano; eius statua una cum statuis Apostolorum Petri et Pauli, Sancti Annae et Sant'Antonio di Padova, in processione fertur.
die 29 octobris: in Caiazzo est patroni festum; Sancti Stephani Minicillo episcopus celebratur, hac occasione San Ferdinandus d'Aragona celebratur, quia, sicut praedecessor eius, Sancti Stephani sunt cooperatores dioecesis Caiazzo.
fons © Wikipedia
San Ferdinando d'Aragona patronus Alvignano

Hodie 27 Iunii festum liturgicum Sancti Ferdinandi d'Aragona (1030 ca. 1082 ca.), regii sanguinis Hispani, episcopi Caiazzo; magnus sanctus, qui plus quam novem saecula communitatibus Alvignani et Dragoni, cuius patronus est, sincera ac firma devotione coniunxit.
Vetustissimum documentum suum reale exsistentiae testans est membrana e Archivo Episcopali Caiatino anno 1231 data, quae refert « Beato Ferrando confessori in eadem ecclesia quiescenti » et « in ecclesia Sancte Marie de Cornello coram arca beati Ferrandi ». Hoc factum notariale pressius exaratum est in praesenti ecclesia Sancti Ferdinandi in Alvignano ac prorsus ante sepulcrum «beati» Ferdinandi.

Attamen statim declarandum est, nostrum non debere confundi cum alio sancto eiusdem nominis sancto Ferdinando III (1198-1252), rege Castellae et Legionis. Haec inaccurata interpretatio debun- dabatur per factum notariale proxime memoratum et exaratum XXI annis ante mortem Hispaniae regis, quod quidem anno 1252 factum est.
Curioso, comunque, è l’aneddoto del ritrovamento del suo corpo dopo secoli di abbandono: quello della “botte di san Ferdinando”. Durante i lavori della mietitura nella campagna alvignanese, alcuni contadini posero una botte di vino sopra una pietra all’ombra della basilica diruta.
Il vino, perciò, avrebbe traboccato dalle congiunture tra le doghe della botte. Spostatala da quel luogo non avrebbe emesso più alcuna goccia e ripetuto più volte l’esperimento si riconobbe la natura miracolosa del fenomeno.
Ad hoc mirandum nuntium, Caiatinus episcopus cum clero ad locum pervenit et, remoto lapide, sepulcra sancti Ferdinandi oblitus est inventus. Multa deinde superna impedimenta sancti fuerunt, quominus reliquiae eius ad Caiatiam ecclesiam transferrentur, et sic sub altari basilicae Sanctae Mariae in Cornello di Alvignano positae sunt.
In traditione locali, Sanctus praesertim contra pestes et febres versatus est, sed fortasse maximum miraculum, quod agnitum est, Alvignani liberationem ab insigni peste anno MDCLVI, qui totum Regnum percussit. Neapoli decimare dimidium incolarum. In pestilentia fertur basilica Sancti Ferdinandi noctu inluminari lumine supernaturali eius munimento confirmante.
Historice probatur etiam devotio regum Aragonensium Neapoli come quella del re Alfonso I che nel 1443 concesse ad Alvignano di tenere ogni anno una fiera in onore di san Ferdinando la seconda domenica di luglio.
Sed nobis etiam traditum est sanctum nostrum ad Aragonensem regiam familiam pertinuisse. Idem vero princeps affinitatem suam cum sancto Ferdinando confirmavit, et in quadam antra, in qua in Caiazzo degebat, traxit sibi pelvem argenteam et calvam, quam sanctus traditus fuerat, reponens ecclesiae cathedrali bona. merces caiatina.

Cultus Sancti Ferdinandi in Caiatinae dioecesis fines transiit, cum anno 1626 Episcopus De Sio maxillam dentibus dono dedit Sancto Romano Imperatori Ferdinando II Habsburgensi. Post varias vicissitudines haec reliquia Pedemontium translata est ad Casale Monferratum, ubi adhuc asservatur in sacello reliquiarum Sanctuarii Creensis.
La venerazione degli abitanti di queste contrade, poi, si espresse anche in campo artistico riempiendo le chiese della diocesi di numerose rappresentazioni del santo vescovo.
Antiquissima nota tabulae novae ad saeculum XV reversa sunt et in the sita est ecclesia de Annunziata de Alvignano; alia, anno 1531 data, in antiquo reperitur ecclesia di San Mauro, sempre ad Alvignano.
Effigies autem, cui maxime fideles addicti sunt, quatuor imagines in solemni processione in festivitate feruntur. Primum invenitur in ecclesia dell’Annunziata di Dragoni; altri due sono conservati ad Alvignano di cui quello più antico, risalente al 1819, fu commissionato grazie alle donazioni delle più antiche famiglie alvignanesi che lo dotarono anche di una teca d’argento, di un anello e di una croce pettorale contenente una sua reliquia.
Demum, quarta et maxima imago, magnificum opus argenteum in ecclesia cathedrali Caiazzo asservatum, et anno 1706 factum a celeberrimo Neapolitano aurifabro et argentario Matthaeo Treglia notissimo, quod infulam San Gennaro in Museo asservari fecit. Thesaurus San Gennaro to Neapoli.
Quapropter incolae dioecesis Caiazzo - cuius Sanctus Ferdinandus est Patronus -, sunt custodes eiusmodi patrimonii spiritualis, historicae, artis et humanae. Caiazzo ac Sancto dicatum, magnum Episcopi exemplar perfectum adorare poterunt Christianatque ipsi in dioecesi novae evangelizationis et renascentiae capaces sese efficere poterunt.
fons © Thomas Tartaglione, Historiae periti - Caserta Study Center
Last Updated: January 31, 2023 9:17 by Remigius Robert