Свети Йосиф Москати

Tempo di lettura: 10 minuti

Прочетете историята на Сан Джузепе Москати „Светият лекар“ от Неапол

Раждане в Рая

Смъртта за християните е там раждане в Рая e per questo le feste dei santi si celebrano nel giorno della loro dipartita dal mondo.

Трябваше да се проведе и празникът на Сан Джузепе Москати 12 април всяка година, но по пасторални причини (за да се избегне празникът да пада през периода на Великия пост), Конгрегацията за богослужение успя да го празнува на 16 ноември.

In questo giorno, infatti, nel 1930, i resti mortali del Santo furono trasferiti nella chiesa del Gesù Nuovo e, in questo stesso giorno, nel 1975, fu beatificato.

Тъй като Римският мартиролог и богослужебните и извънбогослужебните календари като цяло поставят паметта на 12 април, това агиографско съчинение се намира както на 12 април, така и на 16 ноември.

Раждане

Giuseppe Moscati nasce il 25 luglio 1880 a Benevento, settimo tra i nove figli del magistrato Francesco Moscati e di Rosa De Luca, dei marchesi di Roseto. Fu battezzato il 31 luglio 1880.

Nel 1881 la famiglia Moscati si trasferì ad Ancona e poi a Napoli, ove Giuseppe fece la sua prima comunione nella festa dell’Immacolata del 1888.

От 1889 г. до 1894 г. Джузепе завършва гимназията си, а след това гимназията си във „Виторио Емануеле“, като получава диплома за средно образование с блестящи оценки през 1897 г., едва на 17-годишна възраст. Няколко месеца по-късно той започва своето университетско обучение в Медицинския факултет на Неаполитанския университет.

Чувствителност

Fin dalla più giovane età, Giuseppe Moscati dimostra una sensibilità acuta per le sofferenze fisiche altrui; ma il suo sguardo non si ferma ad esse: penetra fino agli ultimi recessi del cuore umano. Vuole guarire o lenire le piaghe del corpo, ma è, al tempo stesso, profondamente convinto che anima e corpo sono tutt’uno e desidera ardentemente di preparare i suoi fratelli sofferenti all’opera salvifica del Medico Divino.

Степен

На 4 август 1903 г. Джузепе Москати получава своята медицинска степен с пълни оценки и право на пресата, като по този начин достоен да увенчае "продължиот обучението си в университета.

Dal 1904 il Moscati, dopo aver superato due concorsi, presta servizio di coadiutore all’ospedale degl’Incurabili, a Napoli, e fra l’altro organizza l’ospedalizzazione dei colpiti di rabbia e, mediante un intervento personale molto coraggioso, salva i ricoverati nell’ospedale di Torre del Greco, durante l’eruzione del Vesuvio nel 1906.

Болница

През следващите години Джузепе Москати получава пригодност в конкурс за изпити за лабораторната служба в болницата за инфекциозни болестиДоминик Котуньо.

През 1911 г. участва в публичния конкурс за шест ординарски длъжности в Ospedali Riuniti и го печели сензационно. Назначенията за обикновен асистент следват едно след друго, в болниците и след това, след конкурса за обикновен лекар, назначението за директор на кабинета, тоест за първичен. По време на Първата световна война е директор на военните отдели в Обединените болници.

До това "продължи” болницата са оградени от различните етапи на университета и научната: от университетските години до 1908 г. Москати е доброволен асистент в лабораторията по физиология; от 1908 г. е редовен асистент в Института по физиологична химия. След конкурс е назначен за доброволен инструктор на III Медицинска клиника и ръководи химическата катедра до 1911 г. Едновременно с това преминава през различните степени на преподаване.

Преподаване

През 1911 г. получава квалификация за свободен преподавател по физиологична химия; той има за задача да ръководи научни и експериментални изследвания в Института по биологична химия. От 1911 г. той преподава, без прекъсване, "Лабораторни изследвания, прилагани в клиниката" И "Химията, приложена в медицината”, с упражнения и практически демонстрации. В частно качество, през някои учебни години, той преподава на много дипломанти и студенти семиология (изучаване на всички видове знаци, било то езикови, зрителни, жестови и др.) и болнична, клинична и анатомо-патологична казуистика. В продължение на няколко учебни години е заместник-преподавател в официалните курсове по Физиологична химия и Физиология.

Nel 1922, consegue la Libera Docenza in Clinica Medica generale, con dispensa dalla lezione o dalla prova pratica ad unanimità di voti della commissione.Celebre e ricercatissimo nell’ambiente partenopeo quando è ancora giovanissimo, il professore Moscati conquista ben presto una fama di portata nazionale ed internazionale per le sue ricerche originali, i risultati delle quali vengono da lui pubblicati in varie riviste scientifiche italiane ed estere.

Успехи

Non sono tuttavia unicamente e neppure principalmente le doti geniali ed i successi clamorosi del Moscati che suscitano la meraviglia di chi lo avvicina. Più di ogni altra cosa è la sua stessa personalità che lascia un’impressione profonda in coloro che lo incontrano, la sua vita limpida e coerente, tutta impregnata di fede e di carità verso Dio e verso gli uomini. Il Moscati è uno scienziato di prim’ordine; ma per lui non esistono contrasti tra la fede e la scienza: come ricercatore è al servizio della verità e la verità non è mai in contraddizione con se stessa né, tanto meno, con ciò che la Verità eterna ci ha rivelato.

Il Moscati vede nei suoi pazienti il Cristo sofferente, lo ama e lo serve in essi. È questo slancio di amore generoso che lo spinge a prodigarsi senza sosta per chi soffre, a non attendere che i malati vadano a lui, ma a cercarli nei quartieri più poveri ed abbandonati della città, a curarli gratuitamente, anzi, a soccorrerli con i suoi propri guadagni. 

E tutti, ma in modo speciale coloro che vivono nella miseria, intuiscono ammirati la forza divina che anima il loro benefattore. Così il Moscati diventa l’apostolo di Gesù: senza mai predicare, annuncia, con la sua carità e con il modo in cui vive la sua professione di medico, il Divino Pastore e conduce a lui gli uomini oppressi e assetati di verità e di bontà. L’attività esterna cresce costantemente, ma si prolungano pure le sue ore di preghiera e si interiorizzano progressivamente i suoi incontri con Gesù sacramentato.

Венчален пръстен

Неговата концепция за връзката между вярата и науката е добре обобщена в две негови мисли:

"Не науката, а благотворителността е преобразила света в някои периоди; и само много малко хора са влезли в историята заради науката; но всички ще могат да останат нетленни, символ на вечността на живота, в който смъртта е само етап, метаморфоза за по-висок възход, ако се посветят на доброто."

"Науката ни обещава благополучие и най-много удоволствие; религията и вярата ни дават балсама на утеха и истинско щастие..."

На 12 април 1927 г. проф. Москати, след като участва в литургията, както прави всеки ден, и след като се е погрижил за задълженията си в болницата и в личната си практика, се почувствал зле и починал в креслото си, прекъснат от пълна активност, само на 46 години; новината за смъртта му се съобщава и разпространява от уста на уста с думите: „Доктор Санто почина”.

Джузепе Москати е издигнат до честта на олтара от блажения Павел VI (Джовани Батиста Монтини, 1963-1978), по време на Светата година, на 16 ноември 1975 г.; е канонизиран от Св.Йоан Павел II (Karol Józef Wojtyła, 1978-2005), на 25 октомври 1987 г.

Източник gospeloftheday.org

Giuseppe Moscati, che da Santo gode di una grande devozione a Napoli, in realtà è nato a Benevento nel 1880 e aveva addirittura origini avellinesi. Figlio e nipote di magistrati, la sua vita professionale sembrava segnata, ma nessuno aveva fatto i conti con la sua grande fede che lo ha portato ben presto su una strada diversa…

„Моето място е до болните!“

През 1892 г., когато Джузепе е тийнейджър, брат му е тежко ранен, когато пада от коня си и в резултат на инцидента започва да страда от епилепсия. Трябва да е било това преждевременно осъзнаване на краткостта на човешкия живот, поразен от страдание или може би непрекъснатото виждане на болните от прозореца на бащината му къща с изглед към Ospedale degli Incurabili, което е накарало Джузепе да предпочете факултета по медицина пред тази на Закона. Тогава медицината и науката като цяло са благодатна почва за материализма, но Йосиф успява да го държи на дистанция, подхранвайки вярата си с ежедневната Евхаристия.

Доктор на всеки

Giuseppe si laurea brillantemente ed è un medico promettente: a nemmeno 30 anni diventa famoso per le sue diagnosi immediate e precise, che hanno del miracoloso considerando gli scarsi mezzi dell’epoca. A chi glielo fa notare lui risponde che è merito della preghiera, perché è Dio l’artefice della vita, mentre i medici non possono che essere indegni collaboratori.

È con questa consapevolezza che va al lavoro ogni giorno, sia all’Ospedale degli Incurabili dove sarà nominato primario nel 1925, sia nel suo studio privato dove sono accolti tutti e dove non fa pagare i poveri, ma, anzi, li paga lui per essere andati a curarsi, sia nelle frequenti visite a domicilio in cui porta oltre all’assistenza medica anche il conforto spirituale. Si narra che una volta, dopo aver guarito un operaio da ascesso polmonare che tutti avevano scambiato per tisi, questi voleva pagarlo con tutti i suoi risparmi, ma Giuseppe gli chiese come onorario che andasse a confessarsi: “Perché è Dio che ti ha salvato”.

Наука и вяра

Oltre a dedicarsi alla cura dei malati, Giuseppe è anche un ottimo ricercatore che sperimenta le nuove tecniche e i nuovi farmaci, come l’insulina che dal 1922 inizia a essere utilizzata nella cura del diabete. É talmente abile nelle autopsie che nel 1925 gli viene affidata la direzione dell’Istituto di anatomia patologica. Non è inusuale vederlo farsi il segno della croce prima di operare su un cadavere, per il rispetto che si deve a un corpo che è stato un uomo amato da Dio.

Per lui scienza e fede non sono due mondi lontani, separati e inconciliabili, ma due elementi che convivono nella sua quotidianità, fatta di una grande devozione per la Vergine Maria, di sobrietà e povertà personale alla sequela di San Francesco, e della scelta del celibato per avere più tempo per i suoi sempre più numerosi pazienti.

Изригването на Везувий и холерата

Ci sono due episodi importanti nella vita di Giuseppe Moscati che fanno meglio comprendere la grandezza di questa figura: l’8 aprile del 1906 il Vesuvio inizia a eruttare. Giuseppe capisce immediatamente la situazione e si reca a Torre del Greco, dove l’Ospedale degli Incurabili ha una piccola succursale, per mettere in salvo i malati. Quando anche l’ultimo paziente sarà al sicuro, la struttura, in effetti, crolla. Nel 1911, invece, a Napoli si diffonde un’epidemia di colera e anche stavolta Giuseppe sarà non soltanto accanto ai malati senza paura del contagio, ma anche in prima linea con le sue attività di ricerca che contribuiranno molto a contenere la malattia.

Лекар и апостол до края

Nello studio di Giuseppe Moscati si recano tutti, anche personaggi famosi quali il tenore Enrico Caruso e il Beato Bartolo Longo. A tutti riservava la stessa attenzione e la stessa scrupolosità, perché in ogni volto vede quello di Gesù sofferente. Nella sala d’attesa c’è una scritta per regolare gli onorari: “Chi può metta qualcosa, chi ha bisogno prenda”. È lì, al suo posto, sulla sua poltrona – quella diventata poi una reliquia da venerare – quel 12 aprile 1927 quando un infarto lo stronca all’età di 47 anni. Sarà canonizzato da Giovanni Paolo II nel 1987 al termine del sinodo dei vescovi sulla vocazione e la missione dei laici all’interno della Chiesa.

Прочетете също историята на св. Йосиф Москати от уебсайта на Ватикана: Натисни тук

източник © Ватиканските новини – Dicasterium pro Communicatione