Św. Pio z Pietrelciny

Święty Pio z Pietrelciny: cała historia

OFM KSIĄDZ ROZDZIAŁ. (1887-1968)

Wokół jego postaci spłynęło wiele rzek atramentu. Nieobliczalna liczba artykułów i wiele książek: szacuje się, że istnieje około 200 biografii poświęconych mu tylko w języku włoskim. “Narobię więcej hałasu martwy niż żywy”, przewidział ze swoim zwykłym dowcipem.

Narodziny

Ojciec Pio, al secolo Francesco Forgione, nasce il 25 maggio 1887 a Pietrelcina, un piccolo comune alle porte di Benevento; fu battezzato il giorno successivo nella chiesa di Sant’Anna. Gli venne dato il nome Francesco per desiderio della madre, devota a S. Francesco d’Assisi. Il ojciec Grazio Maria, nato nel 1860, e la madre Maria Giuseppa De Nunzio, nata nel 1859, erano poveri contadini sposati da sei anni ed avevano già avuto tre figli, di cui due già morti, alla nascita di Francesco.

27 września 1899 przyjął komunię i bierzmowanie od ówczesnego arcybiskupa Benewentu Donato Marii dell'Olio.

Pragnienie zostania księdzem objawiło się bardzo wcześnie i było spowodowane znajomością zakonnika z klasztoru Morcone, brata Camilla da S. Elia a Pianisi, który okresowo przejeżdżał przez Pietrelcinę, aby zbierać datki. Procedurę wstąpienia do klasztoru rozpoczęto wiosną 1902 r., kiedy Francesco miał 14 lat, ale jego pierwszy wniosek zakończył się niepowodzeniem. Dopiero jesienią 1902 r. nadeszła zgoda.

Francesco raccontò di aver avuto una visione, il 1° gennaio del 1903 dopo la Comunione, che gli confermava e chiariva la sua vocazione alla continua lotta con satana. La notte del 5 gennaio, l’ultima che passava con la sua famiglia, disse di aver avuto un’altra visione in cui Bóg e Maria lo incoraggiavano e lo assicuravano della loro predilezione.

Nowicjat i śluby

La mattina del 6 gennaio, dopo aver assistito alla messa nella chiesa parrocchiale di Pietrelcina, accompagnato dal suo maestro Angelo Caccavo e dal sacerdote don Nicola Caruso, Francesco venne ricevuto al noviziato dei Cappuccini della provincia religiosa di Foggia, a Morcone (Benevento). Il 22 gennaio dello stesso anno, a 15 anni, Francesco vestì i panni di probazione del novizio cappuccino e diventò fra Pio.

Pod koniec roku nowicjatu, w dniu 22 stycznia 1904 r., ojciec Pio złożył śluby proste (ubóstwa, czystości i posłuszeństwa). Trzy dni później udał się do S. Elia a Pianisi, aby rozpocząć naukę w szkole średniej. 27 stycznia 1907 złożył śluby wieczyste. Kontynuował studia klasyczne i filozoficzne, aw listopadzie 1908 r. dotarł do Montefusco, gdzie kontynuował studia teologiczne. 18 lipca 1909 otrzymał święcenia diakonatu w nowicjacie w Morcone.

Święcenia kapłańskie przyjął 10 sierpnia 1910 r. w katedrze Benevento z rąk ks. Paolo Schinosi; na pamiątkowym obrazie swojej pierwszej mszy napisał:Jezus, mio sospiro e mia vita, oggi che trepidante ti elevo in un mistero d’kocham, con Te io sia per il mondo Via,Verità e Vita e per Te sacerdote santo, vittima perfetta”.

I primi anni di sacerdozio sono compromessi e resi amari dalle sue pessime condizioni di salute, tanto che i superiori lo rimandano più volte a Pietrelcina, nella casa paterna, dove il clima gli è più congeniale. Ojciec Pio è malato assai gravemente ai polmoni. I medici gli danno poco da vivere. Come se non bastasse, alla malattia si vanno ad aggiungere le terribili vessazioni a cui il demonio lo sottopone, che non lasciano mai in pace il povero frate, torturato nel corpo e nello spirito.

Przyjazd do San Giovanni Rotondo

Nel 1916 i superiori pensano di trasferirlo a S. Giovanni Rotondo, sul Gargano, e qui, nel convento di S. Maria delle Grazie, ha inizio per Ojciec Pio una straordinaria avventura di taumaturgo e apostolo del confessionale. Un numero incalcolabile di uomini e donne, dal Gargano e da altre parti dell’Italia, cominciano ad accorrere al suo confessionale, dove egli trascorre anche quattordici-sedici ore al giorno, per lavare i peccati e ricondurre le anime a Bóg.

20 września 1918 otrzymał tzwstygmaty della Passione di Chrystus che resteranno aperte, dolorose e sanguinanti, per ben cinquant’anni. Ojciec Pio viene visitato da un gran numero di medici, subendo incomprensioni e calunnie per le quali deve sottostare a infamanti ispezioni canoniche; si dichiara “figlio dell’obbedienza” i znosi wszystko z seraficzną cierpliwością. W końcu został również zawieszony a divinis i dopiero po kilku latach oczyszczony z oszczerczych zarzutów mógł być przywrócony do posługi kapłańskiej.

Dom Ulgi w Cierpieniu

Jego cela, numer 5, miała na drzwiach wywieszoną tabliczkę ze słynną frazą św. Bernarda: „Maria jest powodem mojej nadziei”. Maria è il segreto della grandezza di Ojciec Pio, il segreto della sua santità. A Lei, nel maggio 1956, dedica la Dom Ulgi w Cierpieniu, obecnie jedna z najbardziej wykwalifikowanych placówek służby zdrowia na poziomie krajowym i międzynarodowym, z ponad 70 000 hospitalizacji rocznie, ultranowoczesnym wyposażeniem i kontaktami z głównymi instytutami badawczymi na świecie.

Negli anni ’40, per combattere con l’arma della preghiera la tremenda realtà della seconda guerra mondiale, Ojciec Pio diede avvio ai Gruppi di Preghiera, una delle realtà ecclesiali più diffuse attualmente nel mondo, con oltre duecentomila devoti sparsi in tutta la terra. Con la Dom Ulgi w Cierpieniustanowią jego duchowe dziedzictwo, znak życia całkowicie oddanego modlitwie i naznaczonego żarliwym nabożeństwem do Dziewicy.

Dzięki niej zakonnik czuł się chroniony w codziennej walce z diabłem, „kozak” come lo chiamava, e per ben due volte la Vergine lo guarisce miracolosamente, nel 1911 e nel 1959. In quest’ultimo caso i medici lo avevano dato proprio per spacciato quando, dopo l’arrivo della Madonna pellegrina di Fatima a San Giovanni Rotondo, il 6 agosto 1959, Ojciec Pio fu risanato improvvisamente, tra lo stupore e la gioia dei suoi devoti.

„Czy istnieje skrót do Nieba?” – zapytano go kiedyś. “tak”,odpowiedział, "I Matka Boża”. “To – powiedział zakonnik z Pietrelciny– to morze, przez które dociera się do brzegów wiecznej świetności”. Esortava sempre i suoi figli spirituali a pregare il Rosario e ad imitare la Madonna nelle sue virtù quotidiane quali l’umiltà, la pazienza, il silenzio, la purezza, la carità.

“Chciałbym mieć tak mocny głos– powiedział – aby zaprosić grzeszników z całego świata do kochania Matki Bożej”.

Lui stesso aveva sempre la corona del rosario in ręka; lo recitava incessantemente, per intero, soprattutto nelle ore notturne. “Ta modlitwa–diceva Ojciec Pio– to nasza wiara, podpora naszej nadziei, eksplozja naszej miłości”.

Jego duchowy testament pod koniec życia brzmiał: „Kochaj Matkę Bożą i spraw, by była kochana. Odmawiaj zawsze Różaniec”.

Wśród cudownych znaków świętego zakonnika są opróczstygmaty, dar bilokacji i umiejętność czytania w ludzkich sercach i myślach.

Śmierć i kanonizacja

Ojciec Pio muore, all’età di 81 anni, il 23 settembre 1968; ai suoi funerali parteciparono più di centomila persone giunte da ogni parte d’Italia.

20 marca 1983 r. rozpoczął się diecezjalny proces kanonizacyjny.

Il 21 gennaio 1990 Ojciec Pio venne proclamato venerabile; fu beatificato il 2 maggio 1999 e canonizzato, il 16 giugno 2002, da San Giovanni Paolo II (Karol Józef Wojtyła, 1978-2005).

Il vostro servitore, che ha preparato questa composizione agiografica, ha conosciuto Ojciec Pio(przy okazji wizyty u San Giovanni Rotondo col Seminario Arcivescovile di Napoli) e messo fuori dalla sacrestia, dallo stesso Ojciec Pio,  insieme ad un altro seminarista, divenuto poi prete (Don Luigi Graziuso), per aver scattato due foto di nascosto (la pellicola, stranamente, risultò nera).

Nella chiesa del citato amico, fine 1998, si impresse indelebilmente, su un pezzo di marmo di Carrara, di uno dei pilastri della parte destra della navata centrale, l’effigie di Ojciec Pio, tuttora visibile.

Dla przypomnienia: marmur, o którym mowa, został zabrany i skonfiskowany przez Kurię, a następnie zwrócony po kilku miesiącach starannych kontroli w celu sprawdzenia, jak to miało miejsce w przypadku, że nie ma w nim sztuczności. (gpm)

W celu uzyskania dalszych informacji: Pio z Pietrelciny

Oficjalny portal Ojca Pio z Pietrelciny | Święty Pio

(źródło © vangelodelgiorno.org)