15 settembre 2019, Domenica

Leestijd: 5 minuten

15 settembre 2019, Domenica: prima operazione

Il colloquio

Ieri abbiamo parlato con il dottor Rocco Severino.

Il colloquio è stato drammatico: ci ha dettagliatamente spiegato come avverrà l’intervento di oggi.

Apriranno uno “sportellino” nell’osso cranico, che poi probabilmente sostituiranno con una placca in titanio, poi entreranno diagonalmente e raggiungeranno il 4^ ventricolo cerebrale in “neuronavigazione“

Cioè, chiediamo? Entrano con strumenti chirurgici iper sofisticati, dotati di GPS, dove hanno impostato le coordinate della zona da raggiungere, e il sondino le raggiungerà, senza sbagliare 1 millimetro.

“Un pò come nel gioco dell’allegro chirurgo, se suona qualche allarme ci dobbiamo fermare, vuol dire che stiamo ledendo qualche zona vitale del cervello. Speriamo di ripulire tutto!”

Da una parte siamo sconcertati, dall’altra siamo contenti di aver trovato una struttura all’avanguardia come la Neuromed, un reparto fantastico come questo NCH III, composto da medici superlativi, una caposala meravigliosa ed uno staff infermieristico iper-professionale dal cuore grande così.

Il fatto che il prof. Sergio Paolini abbia deciso di mollare il suo congresso in Umbria e tornare alla sua missione alla Neuromed ci riempie di orgoglio, soddifazione e speranza che tutto possa andare al meglio. Paolini e tutto il suo staff faranno solo il meglio per Eugenio.

Anestesista

Ieri sera con Eugenio siamo scesi giù al piano -1 per essere a colloquio con il capo anestesista. Durante i nostri precedenti discorsi ad Eugenio abbiamo sempre comunicato che siamo qui alla Neuromed “per degli accertamenti, per capire da dove e perché lui ha spesso questi mal di testa”.

Tijdens het interview met dr. Fulvio Aloj, Toen de dokter hem beschreef hoe zijn anesthesie zal plaatsvinden, hoe zijn ontwaken zou kunnen zijn, was Eugenio geschokt, geschokt, met zijn ogen wijd open. Hij draaide zich even om, keek op ons neer en keek ons ​​boos aan, alsof hij zei: "Je hebt tegen me gelogen! We zijn hier niet alleen voor onderzoek!"

We verlaten de interviewruimte. Giuseppina en ik, met onze staart tussen onze benen, wisten niet wat we moesten doen, wat we moesten zeggen: Eugenio barstte in bevrijdende tranen uit!

Colazione

Lekker ontbijt, met chocoladecroissant en vruchtensap!

De dag is lang en we proberen die zo goed mogelijk door te brengen: kletsen, naar muziek luisteren, slapen.

Preparazione

We weten dat ze hem om 17.00 uur moeten klaarmaken voor de operatiekamer.

Laten we een wandeling maken over de derde verdieping van Neuromed. Wij maken selfies!

Aan het begin van de middag arriveren onze meest trouwe vrienden, Antonio en Nicola, met hun ouders om ons te helpen dit wachten te overwinnen.

17.00 uur slaat toe. Het bataljon verpleegsters, OSS en artsen komt bij ons in de slaapkamer. Ze leggen Eugenio uit en stellen hem gerust.

Pronto

De verpleegsters bereiden hem voor.

Completamente nudo, con le sue mutande, e i suoi braccialetti in corda, che avranno la delicatezza di proteggere durante l’operazione con delle garze chirurgiche.

Prendiamo l’ascensore per scendere al -1, dove c’è il blocco operatorio.

Io sono con lui, sempre.

Le infermiere entrano, superando le massicce porte antifiamma.

Sono le 17.36. Lo screenshot che ho fatto al suo telefono mostra la canzone che stavamo ascoltando insieme.

Fino alle 1.30 di domani lunedì sarà solo un susseguirsi di amici e parenti. Antonio e Nicola vanno via con Antonella e Peppino, perchè a loro è affidata Francesca in questi primi giorni e per farle sentire poco il peso di quanto sta accadendo questa sera saranno impegnati con un pigiama party.

In ospedale arriva una carovana di parenti, Zia Concettina con Pietro, Mariapina ed Alessandro, Laura e Tiziana, Tonino, Cinzia e Michele e poi i fedelissimi amici Teresa e Vincenzo e Nadia e Nicola.

Passano le ore

Le ore passano molto lentamente, ingannare l’attesa non è semplice seppure tra mille parole e centinaia di caffè. Il pensiero di tutti è oltre quella porta anti-panico del blocco operatorio.

Ogni piccolo movimento, ogni volta che la porta si apre siamo tutti in piedi, ma niente, l’attesa è lunga ed estenuante.

Tijdens deze avond ontmoeten we Antonio D'Allestro, echtgenoot van Lorella Riccio (Giuseppina's vriendin van de middelbare school), die hier al enkele dagen in het ziekenhuis ligt en tevens een operatie heeft ondergaan aan een hersentumor. Lorella zal in de loop van de tijd veel tegenslagen doormaken. Antonio blijkt een dierbare vriend te zijn, hij stelt direct een kamer in het door hem gehuurde appartement in Pozzilli voor ons ter beschikking om steun en troost te geven aan zijn schoonmoeder, oom, schoonzus en kinderen, die om de beurt aan Lorella's bed.

De opwinding is op zijn hoogtepunt, de adrenaline is op zijn hoogtepunt. Duizenden en duizenden gedachten dwarrelen rond in de geest. De uren verstrijken en sommige familieleden en vrienden vertrekken; morgen is het maandag en dan moet iedereen naar zijn werk, de kinderen naar school, en Pozzilli ligt niet zomaar om de hoek. In de wachtkamer aan het einde verblijven we in het gezelschap van tante Concettina, Nicola en Nadia. Ze blijven bij ons tot het einde van deze lange nacht.

Fine operazione

Eindelijk gaat de deur van de operatiekamer open: de professor komt naar buiten. Paolini.

We rennen naar hem toe: met een sombere uitdrukking, zo ernstig als een blok marmer, zo koud als een ijsberg, vertelt hij ons: “alles was goed, alles ging goed. Het ging beter dan we dachten! We hebben een flink deel opgeruimd.“

Het bloed in mijn aderen smelt, Giuseppina slaakt een zucht van verlichting.

Hij vertelt dat we nog minstens een half uur moeten wachten voordat we hem op de intensive care kunnen zien.

Het maakt ons niet bang, het belangrijkste is dat hij leeft!

Ik keer terug naar de ziekenhuiskapel om Sint Pio te bedanken. Ik bedank het Kind ook in een prachtig keramiek bij de ingang van de kapel.

Bedankt Sint Pio, bedankt Jezus.

Help ons helpen!

Met uw kleine donatie toveren wij een glimlach bij jonge kankerpatiënten

---