Време за четене: 3 минути

Посветен на теб, Еухенио: на моя син

Резюме

Ciao Eugenio, buongiorno.

Sono le 7, come tutte le mattine da quando mi hai fatto toccare con mano la Luce, seguo la Santa Messa su TV2000, come il giorno in cui il Padre ti ha chiamato vicino a se.

E lo farò, spero, fino al giorno in cui il Padre mi chiamerà vicino a te, per stare per sempre “митини митини“, както обещахме.

Erano le 6 stamattina quando mi sono svegliato, sono rimasto un altro pochino nel letto, sperando di poterti toccare come quando dormivano vicini, ma non eri al mio fianco.

Speravo di poterti almeno vedere, ma non ti sei ancora manifestato a me.

О, добре, не ми трябва много, за да те видя: затварям леко клепачи и те виждам, докосвам леко гърдите си по посока на сърцето и те усещам, поглеждам към облак и Ето къде си.

E’ un mese che non sei più col tuo corpo ormai smagrito vicino a me.

От една страна това ме натъжава, защото не си физически близо до мен, не те държа до себе си, докато ти пиша дневника, не ти проверявам оксигенацията на всеки 5 минути, не ти разстилам листа в следобед за почивка на дивана, аз не галя до себе си в леглото, след като свърша малката молитва, докато чакам да заспиш.

Dall’altro lato sono sereno, perché ti sento libero da quei due “mandarini” che ti erano cresciuti nel cervello, ti sento godere dell’amore che quotidianamente il Signore ti dona dalla sua Luce, ti vedo sorridere dalla gioia che solo il Paradiso può dare.

Всеки ден, когато подреждам масата с твоята снимка, си мисля, че ядеш с всичките си нови приятели и се радвам за това.

Mi dispiace, lo ammetto, che non sei più vicino a me a tavola per gustare le pietanze che mia moglie, tua mamma, ci deliziava ad ogni pasto; spesso facevamo battute e risate sui piatti, qualche volta improvvisati e pasticciati, ma abbiamo sempre onorato le chef che col loro amore ci sapevano far godere delle grazie di Dio.

Липсваш ми, кученце мое: вчера не успяхме да дойдем да те посетим в твоята "малка къща", защото гробището е затворено в понеделник, но мислихме за теб интензивно, мислих за теб много интензивно, може би малко много. Но дясната ми ръка, силното ми рамо, моят спътник, моят съучастник, моят любим ми липсват. Много много.

Не, не мисля така: човек свиква с болката, научава се да живее с нея, но тя никога не изчезва.

Questo tipo di dolore non passa mai: ci si può costruire qualcosa attorno, qualcosa di bello, di utile, di costruttivo, affinché il dolore si trasformi in gioia, ma il dolore di un padre, o di una madre, o di una sorella che vedono volare in cielo il proprio amato non passa mai.