Посветен на теб, Еухенио: на моя син

Резюме

7 е, както всяка сутрин, откакто ме накара да се докосна ръка Светлината, следвам светата литургия TV2000, като например деня на баща той те повика на своя страна.

E lo farò, spero, fino al giorno in cui il Padre mi chiamerà vicino a te, per stare per sempre “митини митини“, както обещахме.

Erano le 6 stamattina quando mi sono svegliato, sono rimasto un altro pochino nel letto, sperando di poterti toccare come quando dormivano vicini, ma non eri al mio fianco.

Speravo di poterti almeno vedere, ma non ti sei ancora manifestato a me.

Vabbè, mi ci vuole poco per vederti: chiudo leggermente le palpebre e ti vedo, mi tocco leggermente il petto in direzione del cuore e ti sento, guardo in direzione di una nuvola e ci sei tu.

E’ un mese che non sei più col tuo corpo ormai smagrito vicino a me.

От една страна това ме натъжава, защото не си физически близо до мен, не те държа до себе си, докато ти пиша дневника, не ти проверявам оксигенацията на всеки 5 минути, не ти разстилам листа в следобед за почивка на дивана, аз не галя до себе си в леглото, след като свърша малката молитва, докато чакам да заспиш.

Dall’altro lato sono sereno, perché ti sento libero da quei due “mandarini” che ti erano cresciuti nel cervello, ti sento godere dell’amore che quotidianamente il Signore ti dona dalla sua Luce, ti vedo sorridere dalla gioia che solo il Paradiso può dare.

Прочетете също: Manchi, mentre tutto scorre, manchi ...

Ogni giorno, quando apparecchio la tavola con la tua fotografia, penso a te che stai mangiando con tutti i tuoi nuovi приятели, e ne sono felice.

Mi dispiace, lo ammetto, che non sei più vicino a me a tavola per gustare le pietanze che mia moglie, tua мама, радваше ни на всяко хранене; често си правехме шеги и се смеехме за ястията, понякога импровизирани и провалени, но винаги почитахме готвачите, които със своите любов ci sapevano far godere delle grazie di Бог.

Липсваш ми, кученце мое: вчера не успяхме да дойдем да те посетим в твоята "малка къща", защото гробището е затворено в понеделник, но мислихме за теб интензивно, мислих за теб много интензивно, може би малко много. Но дясната ми ръка, силното ми рамо, моят спътник, моят съучастник, моят любим ми липсват. Много много.

No, non credo: ci si abitua al dolore, si impara a conviverci, ma non passa mai.

Questo tipo di dolore non passa mai: ci si può costruire qualcosa attorno, qualcosa di bello, di utile, di costruttivo, affinché il dolore si trasformi in gioia, ma il dolore di un padre, o di una madre, o di una sorella che vedono volare in cielo il proprio amato non passa mai.