Święty Karol Boromeusz

Tempo di lettura: 5 minuti

San Carlo Borromeo, arcybiskup Mediolanu i kardynał

Chi si trova sulle sponde del Lago Maggiore, la vede subito: è la statua di San Carlo Borromeo che domina le acque da Arona. Alta 35 metri, compreso il basamento, costruita nel XVII sec. in rame e ferro, la scultura rappresenta l’Arcivescovo di Milano in atto benedicente.

Ma soprattutto, il monumento ha una particolarità: è visitabile al suo interno, grazie ad una lunga scala. Chi si arrampica sui tanti gradini, quindi, può guardare il mondo sottostante attraverso due feritoie poste proprio sugli occhi del Borromeo.

A oto nauka, którą pozostawił ten Święty: patrzenie na świat jego oczami, czyli przez miłość i pokorę.

Od „chłopca biskupa” do „giganta świętości”

“Vescovo ragazzino” prima, “gigante della santità” poi, la vita di San Carlo Borromeo scorre tra questi due poli, in un’accelerazione dei tempi direttamente proporzionale alla sua azione pastorale.

I rzeczywiście, mały Carlo szedł naprzód: urodzony 2 października 1538 roku w Aronie w szlacheckiej rodzinie Boromeuszów, drugi syn Gilberta i Małgorzaty, już w wieku 12 lat otrzymał tytuł „commendatario” miejscowego opactwa benedyktynów. Tytuł zaszczytny przynosi mu znaczne dochody, lecz przyszły święty postanawia przeznaczyć swój majątek na cele charytatywne dla ubogich.

Sobór Trydencki

Studia diritto canonico e diritto civile a Pavia e nel 1559, a 21 anni, diventa dottore in utroque jure. Pochi anni dopo muore il fratello maggiore, Federico. In molti gli consigliano lasciare l’ufficio ecclesiastico per porsi a capo della famiglia. Carlo decide invece di continuare il cammino sacerdotale: nel 1563, a 25 anni, viene ordinato presbitero e subito dopo consacrato vescovo.

Na tym stanowisku brał udział w ostatniej fazie Soboru Trydenckiego (1562-1563), stając się jednym z głównych propagatorów tzw. „Kontrreformacji” i współpracując przy redagowaniu „Katechizmu Trydenckiego”.

Arcybiskup Mediolanu w wieku zaledwie 27 lat

I natychmiast wprowadzając w życie wskazówki Soboru, który wymaga od pasterzy zamieszkiwania w odpowiednich diecezjach, w 1565 roku, w wieku zaledwie 27 lat, Karol objął w posiadanie archidiecezję Mediolan, della quale è stato nominato arcivescovo. Totale la sua dedizione alla Chiesa ambrosiana: per tre volte compie una visita pastorale su tutto il territorio, organizzandolo poi in circoscrizioni.

Założył seminaria, aby kształcić księży, budował kościoły, szkoły, uczelnie, szpitale, zakładał Zgromadzenie Oblatów, księży świeckich, rozdawał majątek rodzinny biednym.

„Dusze zdobywa się na kolanach”

Jednocześnie Carlo poświęcił się głębokiej reformie Kościoła od wewnątrz: w szczególnie delikatnej epoce dla chrześcijaństwa „biskup mały chłopiec” non ha timori a difendere la Chiesa contro le ingerenze dei potenti e non gli manca il coraggio di rinnovare le strutture ecclesiali, sanzionandone e correggendone le mancanze.

Świadomy tego, że reforma Kościoła, aby była wiarygodna, musi rozpocząć się od pasterzy, Boromeusz zachęca księży, zakonników i diakonów, aby bardziej wierzyli w moc modlitwy i pokuty, przemieniając swoje życie na prawdziwą drogę świętości. „Dusze – powtarza często – zdobywa się na kolanach”.

„Pasterze są sługami Boga i ojcami ludu”

Działalność duszpasterska prawdziwie ożywiana miłością Chrystusa nie szczędzi Mu wrogości i oporu. Tzw. „Humiliati” – zakon religijny zagrożony dryfem doktrynalnym – zorganizował na niego atak, strzelając z arkebusa od tyłu, podczas gdy przyszły święty był zgromadzony na modlitwie.

Atak kończy się niepowodzeniem i Carlo kontynuuje swoją misję, ponieważ „chciał pasterzy, którzy będą sługami Boga i ojcami ludu, zwłaszcza ubogich” (Papież Franciszek, Audiencja u Wspólnoty Papieskiego Seminarium Lombardii w Rzymie, 25.01.2016) .

Zaraza Mediolanu

Arrivano gli anni ’70 del 1500 e, soprattutto, dilaga la peste: Milano è in ginocchio, piegata dall’epidemia e dalla carestia, può contare solo sul suo arcivescovo. E lui non si risparmia: fedele al suo motto episcopale, “Humilitas”, tra il 1576 e il 1577 visita, conforta e spende tutti i suoi beni per aiutare gli ammalati.

Jej obecność wśród ludzi jest tak stała, że ​​okres historyczny zostanie zapamiętany jako „plaga San Carlo”, a wieki później opowie o niej nawet Alessandro Manzoni w powieści „Narzeczona”.

W pielgrzymce do Całunu

Arcybiskup Mediolanu również odgrywa zasadniczą rolę w przybyciu Całunu do Włoch: w odpowiedzi na jego intensywne pragnienie modlitwy przed Najświętszym Płótnem, książęta Sabaudii w 1578 roku zdecydowali się przenieść Całun Chrystusa z Zamek Chambéry we Francji, w Turynie, gdzie pozostanie na zawsze. Boromeusz udał się tam z pielgrzymką pieszą, idąc przez cztery dni, poszcząc i modląc się.

„Scurolo” w katedrze w Mediolanie

Ma il suo fisico, provato da tante fatiche, comincia a cedere e nel novembre del 1584 si arrende: Carlo muore a soli 46 anni, lasciando però un’eredità morale e spirituale immensa. Viene beatificato nel 1602 da Clemente VIII e poi canonizzato nel 1610 da Paolo V.

Od tego czasu jego szczątki spoczywają w krypcie katedry w Mediolanie, w tak zwanym „Scurolo”, pokrytym panelami ze srebrnej folii, które przedstawiają jego życie.

Znaczenie imienia Carlo: „silny, męski, wolny” (archaiczny niemiecki).

źródło © Wiadomości z Watykanu – Dykasteria ds. Komunikacji

Pomóż nam pomagać!

Dzięki Twojej małej darowiznie możemy wywołać uśmiech na twarzach młodych pacjentów chorych na raka

---