Tempo di lettura: 12 minuti

Пресвета Богородица Мария: прочетете историята

Индекс на съдържанието

Резюме

Майчице(на гръцкиΘεοτόκος; на латиницаDeipara o Dei genetrix) è un titolo che è stato dato a Maria nel 431 dal Concilio di Efeso attraverso la proclamazione di un dogma ed è una conseguenza della dottrina cristologica affermata dal concilio.

Secondo il concilio Gesù Cristo, pur essendo sia Dio che uomo – come già diceva in precedenza il concilio di Nicea (325) -, è un’unica persona. Le due nature, divina e umana, sono inseparabili e perciò Maria può essere legittimamente chiamata Майчице. Тържествеността на Дева Мария, Богородица, е първият мариански празник, който се появява в Западната църква.

Благословеният Павел VI, той искаше от 1967 г. 1 януари също да станеСветовен ден на мира; по този повод Върховният понтифекс изпраща послание до ръководителите на нациите, което приканва към размисъл върху темата за мира.

„Докато той говореше това, една жена издигна глас от тълпата и каза: „Блажена е утробата, която те е родила, и гърдите, от които си пил мляко!“ Но той каза: „Блажени са тези, които слушат Божието слово и го пазят!““ (Лука 11,27-28)

В този пасаж от Евангелието на Лука самият Исус прави разлика между личната святост на Мария и нейното божествено майчинство. Следователно Мария остава създание, от което, благодарение на тайнственото действие на Светия Дух, Словото стана плът.

Догмата за божественото майчинство

La dichiarazione della verità di fede che stabilisce Maria come Madre di Dio risale al Concilio di Efeso del 431 che, affermando la duplice natura umana e divina di Cristo, di conseguenza sancisce anche che Maria è Madre di Cristo e quindi di Dio.

All’epoca del Concilio, comunque, visto il contesto storico delle numerose eresie diffusesi proprio a riguardo della natura di Cristo, probabilmente si era più interessati a stabilire un dogma cristologico piuttosto che mariano.

Da qui si osserva dunque che tutte le verità in onore di Maria non sono né autonome né indipendenti, ma dipendono tutte interamente da Cristo: suo Figlio. La maternità di Maria, infine, è un dono, una grazia che Dio le concede rendendola, appunto, “piena di grazia”.

Произходът на тържествеността

„Коледа Sanctae Mariae“ започва да се празнува през Рим nel VI secolo, probabilmente contemporaneamente alla prima dedicazione di una chiesa alla Vergine: Santa Maria Antiqua al Foro Romano.

Viene festeggiato il Primo gennaio in quanto ottavo giorno dopo il Natale, fino al 931, quando, in occasione del quinto centenario del Concilio di Efeso, Papa Pio XI ne spostò la memoria all’11 ottobre proprio in ricordo del giorno in cui si svolse il concilio.

Si è tornati a celebrare la solennità il Primo gennaio con la riforma liturgica del 1969. Nel rito ambrosiano, inoltre, la ricorrenza è fissata all’ultima domenica d’Avvento; nelle tradizioni di rito siriaco e bizantino si celebra il 26 dicembre; nel rito copto, invece, il 16 gennaio.

И накрая, от 1967 г., по волята на Павел VI, Световният ден на мира също се празнува на тази тържественост и в името на Мария, разбирана като най-големият Божи дар за човека, тоест спасението.

L’Ottava di Natale coincide con il nuovo anno. Dato che i pagani celebravano questo giorno nella dissolutezza e con superstizione, la Chiesa antica aiutò i credenti a iniziare l’anno con “spirito nuovo”: da qui, giorni di penitenza e digiuni.

Nel 431, durante il Concilio di Efeso, conclusosi il 22 giugno, venne definita la verità di fede della “divina maternità di Maria” e così, nel 1931, ricorrendo il XV centenario del Concilio, Papa Pio XI ne istituì la festa liturgica, che già comunque troviamo nel VII secolo.

È un giorno carico di significato e di messaggi: l’Ottava di Natale, la circoncisione e l’imposizione del Santissimo Nome di Gesù, e la solennità di Maria, Madre di Dio, senza contare che vi si celebra anche la Giornata mondiale della pace (dal 1968, con Paolo VI).

I messaggi di questo primo giorno dell’anno sono veramente tanti: siamo invitati a imparare dalla Vergine Madre a “custodire” la Parola, e a domandarci cosa il Signore Gesù vorrà dirci lungo lo scorrere dei giorni, sapendo di essere sotto il “segno” della benedizione di Dio, come ricorda la prima lettura tratta dai Numeri.

In quel tempo i pastori andarono, senza indugio, e trovarono Maria e Giuseppe e il bambino, adagiato nella mangiatoia.

E dopo averlo visto, riferirono ciò che del bambino era stato detto loro. Tutti quelli che udivano si stupirono delle cose dette loro dai pastori. Maria, da parte sua, custodiva tutte queste cose, meditandole nel suo cuore. I pastori se ne tornarono, glorificando e lodando Dio per tutto quello che avevano udito e visto, com’era stato detto loro.

Quando furono compiuti gli otto giorni prescritti per la circoncisione, gli fu messo nome Gesù, come era stato chiamato dall’angelo prima che fosse concepito (Lc 2,16-21).

La nascita del Bimbo di Betlemme

Il testo di Luca non racconta fatti eclatanti. L’unico e centrale evento che si può raccontare è già avvenuto, ed è la nascita di quel Bambino che gli angeli annunciano come Salvatore e Cristo Signore (Lc 2, 11), e che abbiamo ascoltato nel vangelo della Messa dell’aurora del giorno di Natale.

I Pastori e le periferie del mondo

Le prime persone alle quali è stato portato l’annuncio da parte degli angeli sono i pastori, e sono loro stessi i primi che, “senza indugio” (Lc 2,16), corsero alla grotta per “vedere questo avvenimento” (Lc 2,15).

Come abbiamo avuto modo di accennare a Natale, essendo Gesù nato fuori da Gerusalemme (non dimentichiamo che Giovanni Battista predicherà nel deserto e la gente accorrerà da lui trascurando il tempio di Gerusalemme! II domenica di Avvento), era inevitabile che i primi ad accorrere fossero i pastori, ma è altresì vero che in loro possiamo vedere rappresentati gli esclusi, i peccatori, i lontani, verso i quali Gesù manifesterà particolari attenzioni, fino a creare tensioni a cui Gesù stesso risponderà: “Non sono venuto per i sani, ma per i malati; non sono venuto per i giusti, ma per i peccatori” (cfr Mt 9,13; coerente con 1Sam 16,1-13 la chiamata di Davide, che era al pascolo).

Giunti alla grotta videro il Bambino e “riferirono quanto era stato detto a loro” (Lc 2,17).

Una corsa e una lode

Nella corsa dei pastori verso la Grotta possiamo ripensare alla corsa di Maria (Lc 1,39) verso la cugina Elisabetta, dopo l’annuncio dell’angelo, e il suo canto di esultanza, il Magnificat.

Anche i pastori, “stupiti”, “tornarono, glorificando e lodando Dio per tutto quello che avevano visto e udito…” (Lc 2,20; come anche, prima di loro, i tre giovani nella fornace ardente, secondo Daniele 3,24-51).

Potremmo quasi dire che i pastori si fanno angeli, portando agli altri l’annuncio che loro stessi avevano ricevuto, dato che non possono tenerlo per sé, come dirà più tardi Giovanni: “Quello che abbiamo udito…veduto con i nostri occhi, quello che contemplammo…noi lo annunciamo anche a voi”, parole che riecheggiano e prolungano le parole del salmo 18: “I cieli narrano la gloria di Dio…” (cfr 1Gv 1,1-3; cfr Sal 18).

Questo annuncio di gioia è giunto anche a noi oggi, attraverso generazioni di “angeli” che lo hanno tramandato di “vita in vita”, perché chi incrocia lo sguardo di Gesù (cfr Mt 4,12-23), chi viene sedotto dal suo Amore (Ger 20,7) non può non portarlo agli altri…

Un portare che implica tutto sé stessi, tutta la propria vita: “Predicate sempre il Vangelo e, se fosse necessario, anche con le parole” (Fonti Francescane 43), diceva san Francesco d’Assisi, facendo capire che le parole sono un di più, ciò che conta è che la vita parli.

Maria, la Theotokos

Maria è Madre di Dio perché è Madre di Gesù, vero Dio e vero uomo. Per questo è colei che meglio di tutti può condurci al suo Figlio, perché nessuno come Lei sa chi è Gesù e nessuno sa come relazionarci con Lui meglio di Lei.

Maria è la Madre, che di fronte alle parole dei pastori capisce subito che quel Bimbo non è solo “suo Figlio”: “Mia madre e i miei fratelli sono coloro che ascoltano la parola di Dio e la mettono in pratica” dirà un giorno Gesù (Lc 8,19-21).

Lei, che lo ha portato in grembo per nove mesi, ora deve riceverlo ogni giorno, sapendosi mettere in ascolto di quanti il Signore le farà incontrare: i pastori, i magi, Simeone e Anna … perché ciascuno “svela” qualcosa sull’identità di Gesù e sulla sua missione.

Preghiera

Sotto la tua protezione troviamo rifugio,
Santa Madre di Dio: non disprezzare le suppliche
di noi che siamo nella prova, e liberaci da ogni pericolo,
o Vergine gloriosa e benedetta.
(la più antica preghiera mariana)

От проповедта на папа Бенедикт XVI (Ватикана, 1 януари 2008 г.)

Скъпи братя и сестри!

Iniziamo quest’oggi un nuovo anno e ci prende per mano la speranza cristiana; lo iniziamo invocando su di esso la benedizione divina ed implorando, per intercessione di Maria, Madre di Dio, il dono della pace: per le nostre famiglie, per le nostre città, per il mondo intero […]

Nella prima Lettura, tratta dal Libro dei Numeri, abbiamo ascoltato l’invocazione: “Il Signore ti conceda pace” (6,26); il Signore doni pace a ciascuno di voi, alle vostre famiglie, al mondo intero.

Всички се стремим да живеем в мир, но истинският мир, обявеният от ангелите в коледната нощ, не е просто завладяване на човека или плод на политически споразумения; това е преди всичко божествен дар, за който трябва постоянно да се молим, и в същото време ангажимент, който трябва да бъде изпълняван с търпение, като винаги оставаме послушни на Господните заповеди...

Il nostro pensiero si volge ora naturalmente alla Madonna, che oggi invochiamo come Madre di Dio. Fu il Papa Paolo VI a trasferire al primo gennaio la festa della Divina Maternità di Maria, che un tempo cadeva l’11 di ottobre.

Prima infatti della riforma liturgica seguita al Concilio Vaticano II, nel primo giorno dell’anno si celebrava la memoria della circoncisione di Gesù nell’ottavo giorno dopo la sua nascita – come segno della sottomissione alla legge, il suo inserimento ufficiale nel popolo eletto – e la domenica seguente si celebrava la festa del nome di Gesù.

Виждаме някои следи от тези случаи в евангелския пасаж, който беше провъзгласен преди малко, в който свети Лука съобщава, че осем дни след раждането си Детето е обрязано и му е дадено името Исус,„както беше наречен от ангела, преди да бъде заченат в утробата на майка си“(Lc2.21). Следователно днешният празник, освен че е най-значим Мариански празник, запазва и силно христологично съдържание, защото, можем да кажем, преди Майката, той се отнася именно до Сина, Исус, истинския Бог и истинския Човек.

Към мистерията на божественото майчинство на Мария,Богородица, за което говори апостол Павел в Посланието до галатяните.„Когато дойде пълнотата на времето, - той пише -Бог изпрати своя Син, роден от жена, роден под закона." (4,4). In poche parole troviamo sintetizzati il mistero dell’incarnazione del Verbo eterno e la divina maternità di Maria: il grande privilegio della Vergine sta proprio nell’essere Madre del Figlio che è Dio. […]

Титлата Богородица е в основата на всички други титли, с които Дева Мария е била почитана и продължава да бъде призовавана от поколение на поколение, на Изток и на Запад. Много химни и молитви от християнската традиция се отнасят до тайната на нейното божествено майчинство, като например Мариански антифон за коледния сезон,Alma Redemptoris materс което се молим така: „Ти quae genuisti, mirante natura, tuum sanctum Genitorem, Virgo prius ac posterius–Ти, в удивлението на цялото творение, роди своя Създател, винаги девствена Майко“.

Скъпи братя и сестри, днес съзерцаваме Мария, винаги девствена майка на единородния Син на Отца; нека се научим от Нея да приемаме Детето, което се роди за нас във Витлеем. Ако в Детето, родено от Нея, разпознаем вечния Божи Син и Го приветстваме като наш единствен Спасител, ние можем да се наречем и наистина сме деца на Бога: деца в Сина. Апостолът пише:„Бог изпрати своя Син, роден от жена, роден под закона, за да изкупи онези, които бяха под закона, за да можем да получим осиновяване като синове” (гал4,4).

Евангелист Лука няколко пъти повтаря, че Мадоната мълчаливо размишлява върху тези необикновени събития, в които Бог я е въвлякъл. Чухме го и в краткия евангелски пасаж, който литургията отново ни предлага днес. “Мария пазеше тези неща, размишлявайки върху тях в сърцето си” (Lc 2,19). […]

Cari fratelli e sorelle, solo conservando nel cuore, mettendo cioè insieme e trovando un’unità di tutto ciò che viviamo, possiamo addentrarci, seguendo Maria, nel mistero di un Dio che per amore si è fatto uomo e ci chiama a seguirlo sulla strada dell’amore; amore da tradurre ogni giorno in un generoso servizio ai fratelli.

Нека новата година, която днес започваме с увереност, бъде време, в което напредваме в това познание на сърцето, което е мъдростта на светиите. Нека се молим, защото, както чухме в първото четене, Господ "нека лицето му свети"за нас, там"бъди благосклонен” (вижNm6,24-27) и ни благослови. Можем да бъдем сигурни в това: ако не се уморим да търсим лицето Му, ако не се поддадем на изкушението на обезсърчението и съмнението, ако дори сред многото трудности, които срещаме, ние винаги оставаме закотвени към Него, ние ще преживеем силата на Неговата любов и милост.

Нека крехкото Дете, което Богородица показва на света днес, ни направи миротворци, свидетели на Него, Княза на мира. Амин! © Авторско право 2008 – Libreria Editrice Vaticana

За да прочетете цялата проповед:>>> Тържество на Пресвета Богородица

pax ET бонус