Ai quhej luan dhe quhej qengj: luani për fuqinë e tij, qengji për pafajësinë e tij; luani sepse i pamposhtur, qengji sepse i butë
Shën Agustini,të folurit263, 2
Pa filtra! 4
Sëmundja e përsosmërisë
È sempre più diffuso tra i giovani, e non solo, l’ossessione per la propria immagine, che si traduce in un’illusoria ricerca della perfezione.
Le persone che hanno una certa fragilità nella propria auto-percezione, perché si vedono inadeguati, brutti, difettosi, possono soffrire di quella che viene chiamata dismorfofobia: una percezione alterata di sé in senso negativo.
Pasoja është kërkimi i sëmurë për një përsosmëri inekzistente: shumë bëhen konkurrues, jetojnë nga konfrontimi, përjetojnë zhgënjim, ndonjëherë duke arritur në depresion. Përdorimi i detyrueshëm dhe i vazhdueshëm i filtrave për të postuar imazhet e dikujt në rrjetet sociale ndoshta denoncon një vështirësi serioze për të pranuar imazhin e dikujt.
Edhe nëse nuk e kemi këtë marrëdhënie me mediat sociale, dismorfofobia mund të shfaqet në shumë mënyra të tjera. Në forma më pak domethënëse, edhe ne mund të shqetësohemi për dëshirën për të treguar një imazh të përsosur për veten, jo domosdoshmërisht në një nivel estetik, por ndoshta në aftësitë tona, në mënyrën tonë të jetesës, në aftësinë tonë për të menaxhuar situatat.
Ne jemi të gjithë të papërsosur
Le letture di questa domenica possono essere al contrario un invito a riconoscere il nostro valore e le nostre potenzialità anche quando non siamo perfetti, quando ci rendiamo conto che abbiamo dei limiti e che possiamo ancora crescere su alcuni aspetti.
Të dyja në tekstin eVeprat e Apostujveqë në vargjet eUngjilli i Mateutnë fakt na jepet imazhi i Zoti që na beson ashtu siç jemi, edhe me papërsosmëritë tona.
E lëkundur
Imazhi i parë i papërsosmërisë është dhënë nga teksti iUngjilli i Mateut con un numero: i discepoli sono undici, manca un pezzo, non c’è più quel numero simmetrico e così significativo per la vita di Israele che è il numero dodici.
La scena fotografa un gruppo che ha vissuto una defezione, un gruppo che ha fatto l’esperienza del proprio limite. Nonostante questo, i discepoli non usano un filtro per fingere di essere sempre dodici. No, qualcosa è avvenuto, modificando l’immagine della prima comunità.
Jo çuditërisht, teksti iVeprat e Apostujveregjistron një përpjekje për përshtatje nga dishepujt: në fakt ata pyesin a Jezusin se sia quello il tempo in cui ricostruirà il Regno di Israele.
Në fakt, ata e kuptojnë se numri njëmbëdhjetë nuk është më i përshtatshëm për ëndrrat e tyre të lavdisë, ata shpresojnë për një ndërhyrje nga Providence për të rregulluar atë që shkoi keq.
E paqartë dhe e pavendosur
La seconda immagine di imperfezione è resa dal Vangelo attraverso l’accostamento di due verbi che descrivono l’atteggiamento dei discepoli: prima si prostrano, poi dubitano (Mt 28,17).
Siamo noi, con i nostri cammini imperfetti. Ci prostriamo, un po’ perché siamo convinti, un po’ perché lo fanno gli altri, un po’ perché lo sentiamo.
Por teksa përkulemi, tashmë po dyshojmë. Ne nuk i besojmë vetes, nuk kemi besim Zoti. Në jetën tonë ka gjithmonë tipare hipokrizie, ne kurrë nuk jemi përfundimisht në përputhje me veten.
Një hapësirë për Shpirtin
Pavarësisht nga këto tipare të dukshme të papërsosmërisë, ajo që bie në sy është se Zoti megjithatë i beson këtij komuniteti të lëkundur, mosbesues, mosbesues misionin e shpalljes së Mbretërisë së Zoti.
L’imperfezione diventa il vuoto che lo Spirito santo riempie. Quando ci riteniamo perfetti, ci illudiamo di bastare a noi stessi, il nostro io pervade ogni spazio, non c’è posto per lo Spirito.
Kur e njohim veten si të kufizuar, të papërshtatshëm dhe të paaftë, zemra hapet për të mirëpritur forcën që vjen nga Zoti. Prandaj, ajo që ka rëndësi është të shmangni mbulimin e papërsosmërisë me filtrat e dorëheqjes ose, anasjelltas, me përpjekjen e palodhur për të bërë gjithçka vetë. Papërsosmëria përballet duke e lënë veten të mbushet nga Shpirti.
Lëreni veten të shoqëroheni
Nëse do të ishim të përsosur dhe të vetë-mjaftueshëm nuk do të kishim nevojë të na shoqëronte Jezusin. Me ne Zoti nuk do të kishte asgjë për të bërë. Dhe në vend të kësaj është pikërisht pamjaftueshmëria jonë ajo që na bën të shqiptojmë a Jezusin fjalë qetësuese: "Unë jam me ju gjithmonë deri në fund të botës" (Mt 28:20). Ai është Emanueli, ai që nuk na lë kurrë, si një mami që shoqërojnë dorë të djalin, sepse ai e di se nëse e heq atë dorë, The djalin ai thjesht do të bënte shkarravinë. Në fakt, ndonjëherë ai na lejon edhe të bëjmë këto shkarravina, ndoshta pikërisht kur rrezikojmë të mendojmë se nuk kemi nevojë për të.
Dërguar
Ora i discepoli possono andare ad annunciare, perché sono diventati consapevoli della loro imperfezione. Andranno a raccontare come il Signore ha operato nelle loro vite storte e traballanti.
Ata nuk e shpallin veten dhe meritat apo aftësitë e tyre, por dëshmojnë për madhështinë e tyre Zoti, che sarà tanto più evidente quanto più povere saranno state le loro vite.
Kjo duhet të jetë ndërgjegjësimi Kisha: dërguar me kufijtë tanë, besuar përgjithmonë Atij që ecën me ne!
