Shumësia, nëse nuk ka kohezionin e unitetit, është origjina e ndarjeve dhe grindjeve.
Shën Agustini,të folurit272/B, 2
Nuk ka paqe! 4
Mosmarrëveshja killjoy
Mosmarrëveshja është një shifër e ekzistencës njerëzore. Ne jemi të prirë të ndajmë veten, të bëjmë njëri-tjetrin lufte, për të na parë me mosbesim. Ne po kontribuojmë në mënyrë aktive në ndërtimin e një bote të keqe.
Lo avevano capito anche gli antichi greci che avevano immaginato una dea specificamente dedita alla discordia.
Si tratta di Eris che Omero definisce “signora del dolore”. Eris è particolarmente attiva durante le guerre, accanto al fratello Ares, con lo scopo di rendere combattivi i cuori dei soldati in guerra.
Një nga episodet e famshme që e sheh atë hero është ajo që ndodhi gjatë banketit për dasmën e Peleus dhe Thetis, në të cilën Eris nuk ishte e ftuar (të gjithë do të donim të shmangnim mosmarrëveshjet në momentet e festës). Për t'u hakmarrë, Erisi hedh një mollë mes të ftuarve mbi të cilën shkruhej "tek më e bukura“.
Da qui la lite tra Era, Afrodite e Atena per contendersi il titolo onorifico.
Nga një mosmarrëveshje e parëndësishme, si kjo, mund të lindin pasoja të dëmshme: në fakt, nga ajo grindje do të çojmë në Luftën e Trojës!
Duke filluar me krenarinë
Mosmarrëveshja dhe përçarja, si ajo që ndodhi në Babel (krh. Zan 11:1-9), ku ne nuk kuptojmë më njëri-tjetrin, janë shenja e mungesës së Frymës. Ndarja është mes nesh, por shumë herë është edhe brenda nesh, kur zërat konfliktualë trazohen dhe luftojnë brenda nesh. Zemra.
Di solito l’origine della divisione è la superbia, la pretesa di sembrare migliori degli altri: le tre dee greche si contendono un titolo persino illusorio.
Andiamo spesso dietro a gratificazioni che non esistono, si chiamano infatti vanità, cose vuote e inconsistenti, che però muovono il nostro animo a schierarsi a battaglia.
Kur pretendojmë të jemi të parët ose më të mirët, tjetri bëhet kundërshtar që duhet mposhtur: Eris, mosmarrëveshja, na e bën zemrën të guximshme, na verbon shikimin, na pengon të shohim se kush është para nesh, thjesht duam të eliminojmë tjetër në iluzionin se në këtë mënyrë më në fund do të kemi hapësirën tonë të merituar. Tjetri me praninë e tij na kthen imazhin e disfatës dhe kufizimit tonë.
Krijoni kushtet
Në mënyrë paradoksale, megjithëse kjo është gjendja e zakonshme e zemrës njerëzore, ne të gjithë shpejt e kuptojmë se nuk do të donim të jetonim në ndarje, por pohojmë se dëshirojmë harmoni, paqe dhe qetësi.
Teksti iVeprat e Apostujvena tërheq vëmendjen në ato kushte që lejojnë marrjen e kungimit si shenjë e Shpirti.
Prima di tutto ci viene detto che i discepoli si trovavano nello stesso luogo (cf At 2,1): non sono dispersi, non stanno lavorando ciascuno per se stesso, ma si ritrovano, forse per condividere coraggiosamente quello che stanno vivendo.
Ata nuk mbrojnë veten dhe nuk ndahen. Qëndrimi në të njëjtin vend do të thotë të pushojmë së zhvilluari luftën kundër njëri-tjetrit, të banojmë së bashku atë që e kemi të shtrenjtë. Ata janë në të njëjtin projekt, në të njëjtën dëshirë, në të njëjtën ëndërr.
Shpërndaje
L’immagine dello Spirito descritta in questo testo è quella di uno stesso fuoco che si divide, una stessa sorgente, da cui ciascuno riceve.
Shpirti është aty ku ne dëshirojmë ndajnë, ku askush nuk mban për vete, ku ne e njohim njëri-tjetrin fëmijët të njërit vetë babai, dove mettiamo insieme quello che abbiamo, le nostre risorse, le nostre conoscenze, i nostri doni.
Të bashkosh dhe të ndash është një akt i guximshëm dhe për këtë arsye jo aq i shpeshtë. Zakonisht priremi të kërkojmë interesin tonë vetjak.
Per te komunikuar
Efekti i Shpirtit është Kungimi sepse dishepujt arrijnë të kuptojnë veten edhe pse flasin gjuhë të ndryshme. Jo rastësishtper te komunikuarDheKungimikanë të njëjtën rrënjë:sperma-munus, bashkoj amunus, që është edhe dhuratë edhe përgjegjësi.
Il segno della comunione è il successo della comunicazione: parliamo la stessa lingua, cioè riusciamo a capirci, perché abbiamo nel cuore lo stesso desiderio.
Quando la comunione si spezza, non ci si capisce più, si diventa estranei.
Nëse mendojmë për këtë, ajo që e prish kungimin është gjithçka që nuk vjen nga Shpirti: ne nuk jemi më në gjendje ta kuptojmë njëri-tjetrin kur secili kërkon vetëm arsyet e veta, kur ne përpiqemi të mashtrim tjetra, kur fshihemi pas paragjykimeve tona.
Falja fryt i Shpirtit
Në të kundërt, teksti iUngjilli i Gjonitna kujton se ku kaDashuria, siç tha Shën Agustini, nuk mund të ketë frikë (krhRrëfimetI,14): kur Jezusin ai është në mes të komunitetit dhe jep Shpirtin, dyert e cenakulës fillojnë të hapen, sigurisht jo menjëherë, por është fillimi i një udhëtimi.
Dhe fryti i Frymës, na thotëUngjilli i Gjonit, è la capacità di perdonare: lo Spirito è pace.
Se non perdoniamo, tratteniamo presso di noi il male, il rancore, la rabbia. Perdonare vuol dire lasciar andare.
Është një çlirim jo vetëm për atë që falet, por edhe për atë që fal. Fryma është aty ku ka falje.
E pakapshme
Shpirti është si era (At 2,2) e come soffio (Gv 20,22), è inafferrabile. Ne sentiamo gli effetti, ma non possiamo né afferrarlo, né trattenerlo.
Fryma fryn ku të dojë, ne mund ta thërrasim, ta presim, të krijojmë kushtet për ta pritur, por ai gjithmonë na befason me praninë e tij.
Në jetën tonë ne mund të zgjedhim nëse do të thërrasim praninë e Shpirtit apo nëse duam të vazhdojmë të hedhim mollë në banketet e njerëzve të tjerë vetëm sepse nuk ishim të ftuar!
Lexoni brenda
A jam unë një person që krijoj kungim apo që sjell përçarje?
Ku mund ta njoh veprimin e Frymës së Shenjtë në mua dhe rreth meje?
