Lexoni dhe dëgjoni tregimin në telefon Batanijen e ushtarit

Përmbledhje

Batanija e Ushtarit — Batanija e ushtarit 5

Le të lexojmë së bashku

Il soldato Vincenzo Di Giacomo, alla fund di tutte le
luftërat, ai u kthye në shtëpi me një uniformë të rreckosur, një kollë të madhe
dhe një batanije ushtarake. Kolla dhe batanija
ata përfaqësonin të gjitha të ardhurat e tij për ato të gjata
vitet e luftës.

Tani do të pushoj”, i tha ai familjes së tij. Por kolla
non gli diede riposo, e in pochi mesi lo portò alla varri.
Në gruaja ed ai fëmijët vetëm batanija mbeti si kujtim.

I figli erano tre, e il più piccolo, nato tra una guerra e
tjetri ishte pesë vjeç. Ushtarit i ra batanija
ai.

Quando vi si avvolgeva per dormire, mami gli
narrava una lunga përrallë, e nella favola c’era una fata che
thuri një batanije aq të madhe sa të mbulonte të gjitha
fëmijët del botë che avevano freddo. Ma c’era sempre
qualche fëmijë che restava fuori, e piangeva, e chiedeva
më kot një cep i batanijes për t'u ngrohur.

Pastaj zana
duhej të shpaketonte të gjithë batanijen dhe të fillonte nga një
endje, për ta bërë pak më të madh, se duhej
një batanije një copë, e thurur përnjëherë, p.sh
non si potevano fare aggiunte.

Zana e mirë punoi
ditë e natë duke bërë dhe zhbërë, dhe nuk u lodha kurrë, dhe
djali i vogël gjithmonë binte në gjumë përpara se të ndodhte historia
përfundoi, dhe nuk e dija se si përfundoi.

I vogli quhej Gennaro, dhe ajo familje e vogël
ai jetonte afër Cassino. Dimri ishte shumë i ashpër,
nga hani non ce n’era, la nënë di Gennaro si ammalò.

Gennaro iu besua disa fqinjëve, të cilët ishin
endacakë, dhe ata kishin një karvan, dhe ata udhëtuan
vendet pjesërisht lypin, pjesërisht luajnë
fizarmonikë, disa shesin shporta thurje që
ata prodhonin në ndalesa në anë të rrugës.

Tek Gennaro
ata dhanë një kafaz me një papagall, i cili me sqepin e tij,
ai mori nga një kuti e vogël një shënim me numrat nga
giocare al lotto.

Gennaro duhej t'i tregonte papagallit
njerëzve dhe nëse do t'i jepnin disa monedha, ai do t'i bënte që t'i peshkonte
un bigliettino al pappagallo.

Ditët ishin të gjata dhe
e mërzitshme, ndodhte shpesh në vendet ku ishin njerëzit
i varfër dhe nuk kishte asgjë për të dhënë si lëmoshë, dhe më pas a
Gennaro preku një fetë bukë më të hollë dhe një
tas më i zbrazët me supë.

Por kur ra nata
Gennaro u mbështoll me batanijen e babait të tij ushtarak, e cila
ishte e gjithë pasuria e tij dhe në ngrohtësinë e tij aromatike po
e zuri gjumi duke ëndërruar një papagall që i tregonte histori
nje perralle.

Një nga endacakët kishte qenë ushtar me babai Nga
Gennaro u lidh me fëmijën, ai ia shpjegoi atij të qindtën
gjërat që takoi gjatë rrugës dhe për të
argëtimi e mësoi të lexonte shenjat e emrit
të qyteteve dhe qyteteve.

E shihni? Kjo është A. Ajo thatë tjetër thatë, duket
shkop pa dorezë, jam I. Ai shkop me gunga është
P.

Gennaro mësoi herët. Endacak i bleu një
fletore dhe laps dhe e mësuan të kopjonte shenjat
rrugë.

Gennaro riempiva pagine e pagine col Emri Nga
ANKONA, ose me atë të PESARO-s, dhe një ditë ia doli
shkruaje emrin tënd, shkronjë për germë, pa
një gabim. Sa ëndrra të bukura, atë natë, në batanijen e
babi ushtar.

Gjoni Francesco Rodari, detto Gianni[1] (pronuncia Rodàri, /roˈdari/; Omegna, 23 ottobre 1920 – Roma, 14 aprile 1980), è stato uno scrittore, pedagogista, giornalista e poeta italiano. È l’unico scrittore italiano ad aver vinto il Premio Hans Christian Andersen (1970). (leggi ancora)