Zwiastowanie Pana

Czas czytania: 9 minut

Zwiastowanie Pańskie: cała historia

Zwiastowanie Pańskie to jedno z głównych świąt maryjnych, które Kościół włączył do kalendarza liturgicznego. Wydarzenie to opisuje Ewangelia Łukasza (1, 26-38): archanioł Gabriel zwiastuje Maryi, Dziewicy, żonie Józefa, poczęcie Syna Najwyższego.

Pozdrowienie anioła

Powitanie i zapowiedź archanioła„ave gratia plena Dominus tecum benedicta tu in mulieribus”(28) dała początek modlitwie Zdrowaś Maryjo.

Obchodzenie święta Zwiastowania Pańskiego w okresie liturgicznym, w którym Kościół zmierza ku Wielkanocy, może wydawać się dziwne. Należy jednak zaznaczyć, że tajemnica Wcielenia odwiecznego Słowa Bożego nakierowana jest na tajemnicę paschalną, tajemnicę (projekt) Chrystusa.

Dokładna data Zwiastowania nie jest znana, podobnie jak data narodzin Jezusa.Jego rocznicę umownie wyznacza się na 25 marca, dokładnie dziewięć miesięcy przed Bożym Narodzeniem, gdyż doktryna chrześcijańska przyjmuje, że Zwiastowanie zbiega się z momentem cudownego poczęcia Jezusa. Jezu.Jako ciekawostka, 25 marca był symboliczną i prestiżową datą rozpoczęcia nowej ery chrześcijańskiej (początku roku), dlatego na ten dzień datowano wiele innych świąt; dziś pozostało tylko to.

Dziś nie jest święto Maryi, ale uroczystość bardzo ważna, ponieważ upamiętnia zapowiedź anioła Maryi, początek wcielenia, cudowne spotkanie tego, co boskie i ludzkie, czasu i „wieczności”. To Pan wciela się w Maryję. To Bóg wybiera żydowską dziewczynę z Nazaretu w Galilei na Matkę swego Syna.

Dzisiejsza liturgia

W dzisiejszej liturgii wcielenie określane jest jako wielki znak dany przez Boga ludziom i początek wielkiej ofiary, o której Jezus mówi Ojcu: „Oto idę, aby spełnić Twoją wolę”. Jest to ofiara doskonała, jedyna i ostateczna, zastępująca liczne ofiary Starego Testamentu, jakie ludzkość składa Bogu przez Chrystusa.

Już w tym całkowitym ofiarowaniu Jezusa Ojcu za nas możemy dostrzec pełne zaangażowanie Maryi, która na koniec rozmowy z aniołem wyraża swoje „tak” w bardzo wymowny sposób. Nie tylko mówi, że zrobię to, co mówisz, ale podejmę się wykonania tej usługi. Ale wyraża poświęcenie: „niech mi się stanie– mojej osoby –co powiedziałeś”.

Maryja była świadoma, że ​​trzyma się proroczej historii, którą dopełni jej syn, dla którego sam Bóg wybrał imię Jezus, co oznacza „Ten, który zbawia, Zbawiciel”.

Zwiastowanie w Maryi jest słuchaniem, które przyjmuje i rodzi. W ten sposób realizuje w sobie tajemnicę wiary, przyjmując Boga takim, jakim jest. Totalna bieda”Jestem sługą Pana”, tych, którzy wyrzekają się własnego działania, aby zrobić miejsce Bogu, są w stanie pomieścić Absolut. Jest postacią każdego człowieka i całego Kościoła, który w wierze poczyna i rodzi to, co niepojęte: samego Boga.

Z homilii o Święty Jan Paweł II

Msza Święta w Bazylice Zwiastowania

Izrael – Nazaret (sobota, 25 marca 2000)

«Oto służebnica Pańska: niech mi się stanie według słowa twego” (Angelus).

Drodzy Bracia i Siostry,

[…] 2. Zebraliśmy się tutaj, aby uczcić wielką tajemnicę, która miała tu miejsce dwa tysiące lat temu. Ewangelista Łukasz wyraźnie umieszcza to wydarzenie w czasie i przestrzeni: «W szóstym miesiącu Bóg posłał anioła Gabriela do miasta galilejskiego, zwanego Nazaret, do Dziewicy zaręczonej z mężem z domu Dawida, zwanym Józefem. Dziewicę zwano Marią» (LC1, 26-27). Aby jednak zrozumieć, co wydarzyło się w Nazarecie dwa tysiące lat temu, musimy wrócić do czytania zaczerpniętego z Listu do Hebrajczyków.

Tekst ten pozwala nam wysłuchać rozmowy Ojca z Synem naBoży plan od wieków. «Nie chcieliście ani ofiary, ani daru, zamiast tego przygotowaliście dla mnie ciało. Nie lubiłeś całopaleń ani ofiar za grzech. Potem powiedziałem:Oto idę... aby pełnić wolę Twoją, Boże» (10, 5-7). List do Hebrajczyków mówi nam, że wypełniając wolę Ojca, Słowo Przedwieczne przychodzi do nas, aby złożyć ofiarę przewyższającą wszystkie ofiary złożone w poprzednim Przymierzu. Do Niego należy wieczna i doskonała ofiara, która odkupia świat.

Boży plan objawia się stopniowo w Starym Testamencie, zwłaszcza w usłyszanych przed chwilą słowach proroka Izajasza: «Dlatego sam Pan da wam znak. Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nazwie Emmanuel» (7, 14).Immanuela: Bóg z nami. Tymi słowami zostaje przepowiedziane wyjątkowe wydarzenie, które będzie miało miejsce w pełni czasów w Nazarecie i właśnie to wydarzenie dzisiaj świętujemy z wielką radością i szczęściem. […]

W Nazarecie, gdzie Jezus rozpoczął swoją publiczną działalność, proszę Maryję, aby wszędzie pomagała Kościołowi głosić „dobrą nowinę” ubogim, tak jak On to czynił (por.LC4, 18). W tym „roku łaski Pańskiej” proszę Cię, naucz nas drogipokorne i radosne posłuszeństwo Ewangelii w służbie braciom,bez preferencji i bez uprzedzeń.

«O Matko Słowa Wcielonego, nie gardź moją modlitwą, ale łaskawie wysłuchaj mnie i wysłuchaj. Amen» (Wspomnienie).

źródło © ewangelia dnia.org

Na Wschodzie święto obchodzono już 25 marca w połowie VI wieku. W Rzymie będzie z VII wieku. Będąc świętem związanym z Panem Jezusem i Jego wejściem w historię, nowy porządek liturgiczny wolał – od bardziej popularnego Zwiastowania Maryi – nazwać to święto tytułem „Zwiastowania Pańskiego”. Uroczystość Zwiastowania Pańskiego jest świętem Bożego Narodzenia, aczkolwiek poza okresem Bożego Narodzenia: dziewięć miesięcy przed narodzeniem Jezusa następuje wcielenie w łonie Dziewicy Maryi.

W szóstym miesiącu Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy zaręczonej z mężem, imieniem Józef, z domu Dawida. Dziewicę zwano Marią. Wchodząc do niej, powiedział: „Raduj się, pełna łaski, Pan z tobą”.

Na te słowa bardzo się zdenerwowała i zastanawiała się, jaki sens ma takie powitanie. Anioł rzekł do niej: "Nie bój się, Mario, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. I oto poczniesz syna, urodzisz go i nadasz mu imię Jezus. Będzie wielki i będzie będzie nazwany Synem Najwyższego; Pan Bóg da mu tron ​​​​jego ojca, Dawida, i będzie królował nad domem Jakuba na wieki, a jego królestwu nie będzie końca. Wtedy Maryja zapytała anioła: „Jak to się stanie, skoro nie znam mężczyzny?”

Anioł jej odpowiedział: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego okryje Cię swoim cieniem. Dlatego to, co się narodzi, będzie święte i będzie nazwane Synem Bożym. A oto Elżbieta, krewna twoja, w swej starości poczęła syna i jest to już szósty miesiąc tej, którą zwano niepłodną. Nic nie jest niemożliwe z bogiem ". Wtedy Maria rzekła: „Oto sługa Pański, niech mi się stanie według twego słowa”. I anioł odszedł od niej. W owych dniach Maryja wstała i pospiesznie udała się w góry, do miasta judzkiego (Łk 1,26-39).

Bóg wchodzi tylnymi drzwiami

Zwiastowanie jest świętem Pana, który wciela się w łonie Maryi, rozpoczynając nową historię. Warto zauważyć, że Bóg nie wysyła anioła do Jerozolimy, do świątyni, ale do Galilei, regionu pogardzanego jako schronienia dla niewierzących pogan. W Nazarecie, mieście, o którym nie ma żadnej wzmianki w Starym Testamencie.

Zaniepokojenie Marii

Podczas zapowiedzi Maryja zastanawia się, wchodzi w dialog ze sobą i z aniołem, pytając o sens i sposób, w jaki to wszystko się stanie. Maria nie daje się ponieść emocjom. Jawi się jako kobieta odważna, zachowująca panowanie nad sobą w obliczu niesłychanego. I w świetle Boga ocenia i decyduje.

Działanie Ducha Świętego

To Duch okrywa życie Maryi, czyniąc je odpowiednim dla Jej misji. Zrobi to tutaj i zrobi to w Wieczerniku. Maryjo, Niewiasto obdarzona Duchem, dzięki której i w której wszystko staje się możliwe.

Oto jestem z Maryi

„Fiat” Maryi przemienia pokorny dom „jej” życia w Dom Boży, stając się Tabernakulum Najświętszego Jezusa. Wystarczyło „Oto jestem”, znak dyspozycyjności, umiejętności zaufania w działaniu duch. A Bóg wszedł do historii, zgadzając się stać się historią w życiu tych, którzy powiedzieli i będą nadal mówić swoje „Oto jestem”.

Współrzędne Marii

Pierwszą współrzędną Maryi jest wiara: zaufanie i zawierzenie Bogu, mając pewność, że w Nim nie ma nic niemożliwego. Bóg nie boi się czasu zamętu, refleksji, zrozumienia: Bóg nie narzuca wolności, ale wychowuje do wolności, aby każdy mógł powiedzieć swoje. Oto jestem.

Druga współrzędna to zgoda na wejście w czas Boga, w Jego rytmy. Czasy, które proszą o czas, proszą o głębsze spojrzenie. Bóg prosi o „tak”, ale także o wejście w swój „rytm” i swój „czas”, który nie jest po prostu upływem godzin, ale jest czasem Bożym, to znaczy czasem dogodnym, czasem pełnym, czasem czas możliwości, czas łaski.

Modlitwa

Dziś zostaje odkryta tajemnica wieczna:
Syn Boży staje się Synem Człowieczym;
uczestniczenie w tym, co gorsze,
sprawia, że ​​uczestniczymy w rzeczach najwyższych.
Na początku Adam dał się zwieść:
próbował zostać Bogiem, ale mu się to nie udało.
Teraz Bóg staje się człowiekiem,
aby deifikować Adama.
Niech się raduje stworzenie i raduje się przyroda:
archanioł stoi ze strachem przed Dziewicą,
i swoim pozdrowieniem niesie: „Radujcie się”.
radosną wiadomość, że nasz ból się skończył.
Boże, który dzięki miłosiernemu współczuciu Twojemu stał się człowiekiem,
chwała Tobie!
Orthros (Jutrznia) w święto Zwiastowania. Z Liturgii Godzin Kościołów Wschodnich

źródło © Wiadomości z Watykanu – Dicasterium pro Communicatione

---