Stół

Medytuję: stół

Byliśmy stołem na 4 nogach: solidnym, mocnym, obciążonym, radosnym, na nim podlewaliśmy nasze kocham.

Solidne dzięki naszym doświadczenie, już nie młodzi mężczyźni, ale czterdziestoletni dorośli, z życiem za sobą.

Solidny, złożony z przebytych dróg, wybojów, wstrząsów, deszczu i słońca.

Położyliśmy się na trawie 28 maja 2005 roku, a nasz stół był obrusem w kwiaty. Byłem ja i Giuseppina.

Così è nata la nostra famiglia. Bóg ci guidava, e ci guardava, e ci amava.

I łaska zstąpiła do nas, z nami.

Sei arrivato tu, Eugeniusz: il 29 agosto 2006 abbiamo imbandito la tavola, la nostra tavola robusta e solida.

I to była impreza każdego dnia!

Però mancava la 4 gamba al tavolo: l’hai chiesta a Jezus, e Lui ci ha mandato Francesca.

Il tavolo era completo: grazia, gioia, festa, kocham.

Bóg era felice, e noi con Lui.

Eugeniusz: eri così permeato d’kocham, di grazia, di luce, da brillare anche nella notte più buia.

E così Bóg ti ha voluto accanto a se, ad illuminare il firmamento, a correre in quel prato dove c’è ancora la tovaglia di mamma e papà, a giocare con tutti i ragazzi con le ali.

Il 17 ottobre 2020, respirando a fondo tutta l’aria di questa terra, l’hai lasciata, per sempre. E sei andato dal Ojciec.

Nasz stół miał pewne wahania, kilka chwil, w których się zataczał: brakowało ciebie, brakowało nogi od stołu.

Ma ogni volta che tentenna, barcolla, ecco che arriva Jezus!

“Nie bój się, nie bój się, jestem tutaj!”

E il tavolo trova la sua solidità, la stabilità.

I wracamy do imprezowania, radośni, pogodni, z kwiecistym obrusem na naszym czworonożnym stoliku.

I oto jesteście, a my nadal jesteśmy zjednoczeni, zawsze zjednoczeni.