Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel

Przeczytaj historię Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel

La festa liturgica della Vergine del Monte Carmelo fu istituita per commemorare l’apparizione del 16 luglio 1251 a san Simone Stock. Nel I libro dei Re si racconta che il profeta Elia, sul monte Carmelo, si radunò con alcuni uomini, per difendere la purezza della fede, e vincendo una sfida contro i sacerdoti del dio Baal.

Wychodząc z tego doświadczenia, powstały grupy mnichów, którzy nawiązywali do proroka Eliasza, kierując się rządami św. Bazylego: są tego ślady w XI wieku, kiedy krzyżowcy dotarli na to miejsce. Około 1154 r. francuski szlachcic Bertoldo przeszedł na emeryturę w góry, przybyłszy do Palestyny ​​ze swoim kuzynem Aimerio z Limoges, patriarchą Antiochii, i postanowiono ponownie zjednoczyć pustelników w celu życia cenobickiego. Zakonnicy zbudowali mały kościół pośrodku swoich cel, poświęcając go Dziewicy i przyjęli imię Braci Santa Maria del Monte Carmelo.

W ten sposób Karmel uzyskał dwa charakterystyczne elementy: odniesienie do Eliasza i odniesienie do Najświętszej Maryi Panny. Ponadto, zgodnie z tradycją, zatrzymała się tu święta rodzina w drodze powrotnej z Egiptu.

Mentre egli parlava ancora alla folla, sua madre e i suoi fratelli, stando fuori in disparte, cercavano di parlargli. Qualcuno gli disse: «Ecco di fuori tua madre e i tuoi fratelli che vogliono parlarti». Ed egli, rispondendo a chi lo informava, disse: «Chi è mia madre e chi sono i miei fratelli?». Poi stendendo la ręka verso i suoi discepoli disse: «Ecco mia madre ed ecco i miei fratelli; perché chiunque fa la volontà del Ojciec mio che è nei cieli, questi è per me fratello, sorella e madre». (Mt 12,46-50)

Więzi miłości, nie krwi

Nel giorno della memoria (facoltativa) della Madonna del Carmelo, la liturgia presenta il brano di Matteo, riguardante il grado di “familiarità” con Jezus. Un grado che non è di sangue, ma di imitazione: “Chiunque fa la volontà del Ojciec mio…questi è per me fratello, sorella e madre”. Si entra a far parte della “sua famiglia” non per mezzo del sangue o comunanza religiosa, ma da una scelta libera e personale che si traduce nell’impegno a fare la volontà del Ojciec.

Maryja, pierwsza uczennica

A conferma di quanto appena detto, sarà Jezus stesso a rispondere a una donna, che esaltava la Madre: “Beato il ventre che ti ha portato e il seno da cui hai preso il latte!” Ma Jezus rispose: “Beati piuttosto coloro che ascoltano la parola di Bóg e la osservano” (Lc 11,27-28). Maria è colei che sa ascoltare, che sa custodire, che sa rimandare al Syn – “Rób, co ci każe” (Gv 2,5). Maria è Colei che non abbandona mai il Syn Jezus, neppure lungo la via della Croce, e “sta” sotto la Croce. È una discepola che mai abbandona il Signore Jezus, che sempre “sta dietro”.

Maryja, wzór dla chrześcijan (i karmelitów)

Tutto questo porta a imitare la Vergine Maria. Sul Monte Carmelo lo hanno fatto e lo stanno facendo i monaci, ma ogni chrześcijanin è chiamato a guardare a Maria per imparare da lei, per affidarsi alla sua intercessione per custodire “la purezza della fede” contro gli idoli di baal di oggi.

Szkaplerz, który uwalnia od mąk czyśćcowych

Św. Szymonowi Stockowi, który szerzył nabożeństwo do Matki Bożej z Góry Karmel i ułożył dla niej piękny hymn ptFlos Carmeli, Matka Boża zapewniła, że ​​ci, którzy zmarli nosząc szkaplerz, zostaną uwolnieni od mąk czyśćcowych.

Kwiat karmelu,
kwitnąca winorośl,
wspaniałość nieba,
tylko ty jesteś dziewicą Matką.

Łagodna matka
i bez winy,
ai figli tuoi
bądź pomyślna, gwiazdo morza.

odmiana jessego,
które kwiat wytwarza,
obdarz nas
zostać z tobą na zawsze.

Uprawiana lilia
Wśród wysokich cierni,
też konserwuje
delikatne umysły i nieść pomoc.

Mocna zbroja
z bojowników,
szaleje wojna:
bronić szkaplerza.

W niepewności
daj nam radę,
w nieszczęściu
impet pociechy z nieba.

Matka i Pani
Twojego Karmelu,
tej radości
kto was porywa, zadowala wasze serca.

Albo klucz i drzwi
Raju,
pozwól nam przyjść
gdzie jesteś ukoronowany chwałą.
Amen.

źródło © Dykasteria ds. Komunikacji

Pierwszy prorok Izraela, Eliasz (IX wiek p.n.e.), mieszkający na górze Karmel, miał wizję przyjścia Dziewicy, która jak mały obłok wznosiła się z ziemi na górę, snosząc deszcz i ratując Izrael przed suszą. W tym obrazie wszyscy chrześcijańscy mistycy i egzegeci zawsze widzieli Dziewicę Maryję, która niosąc w sobie Słowo Boże, dała światu życie i płodność. Grupa pustelników „Bracia Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel” zbudowała kaplicę poświęconą Dziewicy na Górze Karmel.

I monaci carmelitani fondarono, inoltre, dei monasteri in Occidente. Il 16 luglio del 1251 la Vergine, circondata da angeli e con il Bambino in braccio, apparve al primo Ojciec generale dell’Ordine, beato Simone Stock, al quale diede lo «scapolare» col «privilegio sabatino», ossia la promessa della salvezza dall’inferno, per coloro che lo indossano e la liberazione dalle pene del Purgatorio il sabato seguente alla loro morte.

Etimologia: Maria = amata da Bóg, dall’egiziano; signora, dall’ebraico

Martirologio Romano: Beata Maria Vergine del Monte Carmelo, dove un tempo il profeta Elia aveva ricondotto il popolo di Israele al culto del Bóg vivente e si ritirarono poi degli eremiti in cerca di solitudine, istituendo un Ordine di vita contemplativa sotto il patrocinio della santa Madre di Bóg.

La devozione spontanea alla Vergine Maria, sempre diffusa nella cristianità sin dai primi tempi apostolici, è stata man ręka nei secoli, diciamo ufficializzata sotto tantissimi titoli, legati alle sue virtù (vedasi le Litanie Lauretane), ai luoghi dove sono sorti Santuari e chiese che ormai sono innumerevoli, alle apparizioni della stessa Vergine in vari luoghi lungo i secoli, al culto instaurato e diffuso da Ordini Religiosi e Confraternite, fino ad arrivare ai dogmi promulgati dalla Kościół.

Maria racchiude in sé tante di quelle virtù e titoli, nei secoli approfonditi nelle Chiese di Oriente ed Occidente con Concili famosi e studi specifici, tanto da far sorgere una terminologia ed una scienza “Mariologica”, e che oltre i grandi cantori di Maria nell’ambito della Kościół, ha ispirato elevata poesia anche nei laici, cito per tutti il sommo Dante che nella sua “preghiera di s. Bernardo alla Vergine” nel XXXIII canto del Paradiso della ‘Divina Commedia’, esprime poeticamente i più alti concetti dell’esistenza di Maria, concepita da Bóg nel disegno della salvezza dell’umanità, sin dall’inizio del mondo.

“Vergine madre, figlia del tuo figlio, umile e alta più che creatura,
ustalony termin wiecznej rady, jesteś tym, który ma ludzką naturę
tak uszlachetniłeś, że jego zarządca nie gardził wystawieniem sobie faktury……

Ale kult maryjny ma swoje korzenie, jedyny przypadek ludzkości, w wiekach poprzedzających jego narodziny; ponieważ pierwszy prorok Izraela, Eliasz (IX wiek p.n.e.), mieszkający na górze Karmel, miał wizję przyjścia Dziewicy, która jak mały obłoczek wznosiła się z ziemi ku górze, sprowadzając opatrznościowy deszcz, ratując w ten sposób Izrael przed niszczycielską suszą.
In quella nube piccola “come una ręka d’uomo” tutti i mistici cristiani e gli esegeti, hanno sempre visto una profetica immagine della Vergine Maria, che portando in sé il Verbo divino, ha dato la vita e la fecondità al mondo.

La Tradizione racconta che già prima del Cristianesimo, sul Monte Carmelo (Karmel = giardino-paradiso di Bóg) si ritiravano degli eremiti, vicino alla fontana del profeta Elia, poi gli eremiti proseguirono ad abitarvi anche dopo l’avvento del cristianesimo e verso il 93 un gruppo di essi che si chiamarono poi ”Fratelli della Beata Vergine Maria del Monte Carmelo”, costruirono una cappella dedicata alla Vergine, sempre vicino alla fontana di Elia.

Si iniziò così un culto verso Maria, il più bel fiore di quel giardino di Bóg, che divenne la ‘Stella Polare, la Stella Maris’ del popolo chrześcijanin. E sul Carmelo che è una catena montuosa che si estende dal golfo di Haifa sul Mediterraneo, fino alla pianura di Esdrelon, richiamato più volte nella Sacra Scrittura per la sua vegetazione, bellezza e fecondità, continuarono a vivere gli eremiti, finché nella seconda metà del sec. XII, giunsero alcuni pellegrini occidentali, probabilmente al seguito delle ultime crociate del secolo; proseguendo il secolare culto mariano esistente, si unirono in un Ordine religioso fondato in onore della Vergine, alla quale i suddetti religiosi si professavano particolarmente legati.

Zakon nie miał zatem prawdziwego i właściwego założyciela, nawet jeśli uważa proroka Eliasza za swojego patriarchę i wzór; patriarcha Jerozolimy s. Alberto Avogadro (1206-1214), pochodzący z Włoch, podyktował „Regułę życia”, zatwierdzoną w 1226 roku przez papieża Honoriusza III.

Zmuszeni do opuszczenia Palestyny ​​z powodu najazdu Saracenów, mnisi karmelici, jak ich teraz nazywano, uciekli na Zachód, gdzie założyli kilka klasztorów: w Mesynie i Marsylii w 1238 r.; Kent w Anglii w 1242; Piza w 1249 roku; Paryż w 1254 r., szerząc kult Tej, która: „dała jej chwałę Libanu, wspaniałość Karmelu i Saronu” (Iz 35, 2).

Il 16 luglio del 1251 la Vergine circondata da angeli e con il Bambino in braccio, apparve al primo Ojciec Generale dell’Ordine, beato Simone Stock, al quale diede lo ‘scapolare’ col ‘privilegio sabatino’, che consiste nella promessa della salvezza dall’inferno, per coloro che lo indossano e la sollecita liberazione dalle pene del Purgatorio il sabato seguente alla loro morte.

„Szkaplerz”, zwany także „sukienką”, nie reprezentuje zwykłego nabożeństwa, ale symboliczną formę „nakrycia”, która przypomina szatę karmelitów, a także powierzenie Dziewicy życia pod Jej opieką i ostatecznie jest przymierzem i komunii między Maryją a wiernymi.

Papież Pius XII stwierdził, że „każdy, kto go nosi, jest mniej lub bardziej związany z Zakonem Karmelitów”, dodając „ile dobrych dusz zawdzięczało, nawet w rozpaczliwych po ludzku okolicznościach, swoje najwyższe nawrócenie i wieczne zbawienie Szkaplerzowi, który nosili! Ilu zresztą, w niebezpieczeństwach ciała i duszy, odczuło dzięki niej matczyną opiekę Maryi!

Nabożeństwo do Szkaplerza sprawiło, że na cały świat wylały się rzeki łask duchowych i doczesnych”.
Inni papieże aprobowali i zalecali jego kult, nosił go sam bł. Jan XXIII, składa się z dwóch kawałków tkaniny habitu połączonych sznurkiem, który spoczywa na łopatkach, a na dwóch kawałkach znajduje się wizerunek Madonny.

W złotym stuleciu powstania głównych zakonów, czyli XIII, kult maryjny miał bardzo ważnych wyznawców: franciszkanów (1209), dominikanów (1216), karmelitów (1226), augustianów (1256). ), Mercedari (1218) i Sług Maryi (1233), do których w następnych stuleciach dołączyły inne zakony i zgromadzenia, stanowiące nieustanną chwałę wspólnej Matki i Królowej.

Zakon Karmelitów wywodził się z Góry Karmel w Palestynie, gdzie obecnie znajduje się wielki klasztor Karmelitów „Stella Maris”, rozprzestrzenił się po całej Europie, znając w stuleciu. XVI reformatorskie dzieło dwóch wielkich mistyków hiszpańskich Jana od Krzyża i Teresy z Avila, dla którego karmelici są dziś podzieleni na dwie Rodziny: „scalzi” lub „teresiani” (owoc reformy dwóch świętych) i te bez przymiotników lub „starego obrzędu”.

Nell’Ordine Carmelitano sono fiorite figure eccezionali di santità, misticismo, spiritualità claustrale e di martirio; ne ricordiamo alcuni: S. Teresa d’Avila (1582) Dottore della Kościół; S. Giovanni della Croce (1591) Dottore della Kościół; Santa Maria Maddalena dei Pazzi (1607); S. Teresa del Bambino Jezus (1897), Dottore della Kościół; beato Simone Stock (1265); S. Angelo martire in Sicilia (1225); Beata Elisabetta della Trinità Catez (1906); S. Raffaele Kalinowski (1907); Beato Tito Brandsma (1942); S. Teresa Benedetta della Croce (Edith Stein, 1942); suor Lucia, la veggente di Fatima, ecc.

Madonnie del Carmine, jak jest również nazywana, kościoły i sanktuaria są poświęcone prawie wszędzie, ze względu na obietnicę złożoną szkaplerzem, jest również czczona jako „Madonna del Suffragio” i czasami jest przedstawiana jako rysująca z płomieni pokuty czyściec oczyszczonych dusz.

Particolarmente a Napoli è venerata come S. Maria La Bruna, perché la sua icona, veneratissima specie dagli uomini nel Santuario del Carmine Maggiore, tanto legato alle vicende seicentesche di Masaniello, cresciuto alla sua ombra, è di colore scuro e forse è la più antica immagine conosciuta come ‘Madonna del Carmine’.
Durante tutti i secoli trascorsi nella sua devozione, Ella è stata sempre rappresentata con Jezus Bambino in braccio o in grembo che porge lo ‘scapolare’ (tutto porta a Jezus), e con la stella sul manto (consueta nelle icone orientali per affermare la sua verginità).

Jego rocznica liturgiczna przypada na 16 lipca, w dniu, w którym w 1251 roku objawił się błogosławionemu Szymonowi Stockowi, wręczając mu „sukienkę”.

Autor: Antonio Borrelli źródło © santiebeati.it