Św. Antoniego z Padwy

Przeczytaj historię św. Antoniego z Padwy

Ksiądz i"Doktor Evangelius” (1195-1231)

Antonio di Padova (in portoghese António de Lisboa), al secolo Fernando Martim de Bulhões e Taveira Azevedo, nasce a Lisbona il 15 agosto 1195 da nobile famiglia portoghese discendente dal crociato Goffredo di Buglione.

W wieku piętnastu lat był nowicjuszem w klasztorze San Vincenzo w Lizbonie, następnie przeniósł się do klasztoru Santa Croce w Coimbrze, największego ośrodka kulturalnego w Portugalii należącego do Zakonu Kanoników Regularnych Święty Augustyn, gdzie studiował nauki ścisłe i teologię u znakomitych nauczycieli, przygotowując się do święceń kapłańskich, które otrzyma w 1219 roku w wieku dwudziestu czterech lat.

Quando sembra dover percorrere la carriera del teologo e del filosofo, decide di lasciare l’ordine agostiniano. Fernando, infatti, non sopporta i maneggi politici tra i canonici agostiniani e re Alfonso II, in cuor suo anela ad una vita religiosamente più severa.

Jego życzenie spełniło się, gdy w 1220 r. do Coimbry przybyły ciała pięciu franciszkanów, ściętych w Maroku, dokąd udali się głosić kazania z poleceniaFranciszka z Asyżu. Quando i frati del convento di monte Olivares arrivano per accogliere le spoglie dei martiri, Fernando confida loro l’aspirazione a vivere nello spirito del Vangelo.

Uzyskawszy pozwolenie prowincjała franciszkanów w Hiszpanii i przeora augustianów, Fernando wkracza do pustelni młodszych i natychmiast składa profesję zakonną, zmieniając imię na Antonio na cześć egipskiego opata pustelnika.

Anelando al martirio, subito chiede ed ottiene di partire missionario in Marocco. È verso la fine del 1220 che s’imbarca su un veliero diretto in Africa, ma durante il viaggio è colpito da febbre malarica e costretto a letto. La malattia si protrae e in primavera i compagni lo convincono a rientrare in patria per curarsi. Secondo altre versioni, Antonio non si fermò mai in Marocco: ammalatosi appena partito da Lisbona, la nave fu spinta da una tempesta direttamente a Messina, in Sicilia.

Pod opieką franciszkanów z miasta wyzdrowiał w ciągu dwóch miesięcy. W dniu Pięćdziesiątnicy został zaproszony na kapitułę generalną w Asyżu; przybywa wraz z innymi franciszkanami do S. Maria degli Angeli, gdzie ma możliwość wysłuchania Franciszka, ale nie poznania go osobiście.

Il ministro provinciale dell’ordine per l’Italia settentrionale gli propone di trasferirsi a Montepaolo, presso Forlì, dove manca un sacerdote che dica la messa per i sei frati residenti nell’eremo composto da una chiesolina, qualche cella e un orto; Antonio accetta.

Per circa un anno e mezzo vive in contemplazione e penitenza, svolgendo, per desiderio personale, le mansioni più umili, finché un giorno scende con i confratelli in città per assistere, nella chiesa di S. Mercuriale, all’ordinazione di nuovi sacerdoti dell’ordine e lì predica alla presenza di una vasta platea, composta anche dai notabili.

Od tego czasu Antoniowi powierzono rolę kaznodziei i nauczyciela przez samego Franciszka, który pisze do niego list zalecający jednak, aby nie tracił ducha świętej modlitwy i pobożności.

Zaczyna głosić kazania w Romanii, kontynuuje w północnych Włoszech, używa swojego słowa do walki z herezją (nazywany jest też „młot heretyków”) Katar we Włoszech i albigens we Francji, dokąd przybył w 1225 r. W rzeczywistości między 1223 r. a tą ostatnią położył podwaliny pod franciszkańską szkołę teologiczną, nauczając w bolońskim klasztorze S. Maria della Pugliola.

Quando è in Francia, tra il 1225 e il 1227, assume un incarico di governo come custode di Limoges. Mentre si trova in visita ad Arles, si racconta gli sia apparso Francesco che aveva appena ricevuto le stigmate.

Jako kustosz brał udział w kapitule generalnej w Asyżu w 1227 r., gdzie nowym ministrem Zakonu – zmarły w międzyczasie Francesco – został Giovanni Parenti, prowincjał Hiszpanii, który przyjął go wiele lat wcześniej wśród młodszych i mianował go prowincjałem północne Włochy.

Antonio otwiera nowe domy, odwiedza klasztory, aby osobiście poznać wszystkich braci, kontroluje klaryski i Trzeci Zakon, jedzie do Florencji, aż ustala swoją rezydencję w Padwie i za dwa miesiące piszeniedzielne kazania.

W Padwie uzyskuje reformę republikańskiego kodeksu ustawowego, dzięki której niewypłacalny, ale bez winy dłużnik, po sprzedaży całego majątku, nie może być również uwięziony. Co więcej, przeciwstawia się Ezzelino da Romano, który był nazywany Dzikim i który w ciągu jednego dnia zmasakrował jedenaście tysięcy wrogich mu Paduan, aby uwolnić uwięzionych przywódców Guelph.

Tymczasem pisze też iKazania na święta świętych, in cui approfondisce i temi a lui più cari: i precetti della fede, della morale e della virtù, l’kocham z Bóg e la pietà verso i poveri, la preghiera e l’umiltà, la mortificazione e si scaglia contro l’orgoglio e la lussuria, l’avarizia e l’usura di cui è acerrimo nemico.

Jest mariologiem, zagorzałym zwolennikiem Wniebowzięcia NMP, na prośbę papieża Grzegorza IX (Ugolino dei Conti di Segni, 1227-1241) w 1228 r. jest zaskarżona"Arka Testamentu”. Mówi się, że kazania odbywały się przed kosmopolitycznym tłumem i że każdy słyszał, jak przemawiał w ich własnym języku.

Antonio przez trzy lata niestrudzenie podróżuje, jest zmęczony, cierpi na astmę i puchnie od obrzęków, wraca do Padwy i jego kazania na Wielki Post z 1231 roku zapadają w pamięć.

Per riposarsi si ritira a Camposampiero, vicino Padova, dove il conte Tiso, che aveva regalato un eremo ai frati, gli fa allestire una stanzetta tra i rami di un albero di noce.

Da qui Antonio predica, ma scende anche a confessare e la sera torna alla sua cella arborea. Una notte il conte Tiso, andato a controllare come stesse Antonio, è attirato da una grande luce che esce dal suo rifugio e assiste alla visita che Jezus Bambino fa al Santo.

W południe w piątek 13 czerwca Antonio czuje się słabo i prosi współbraci, aby go zabrali Padwa, dove vuole morire. Caricato su un carro trainato da buoi, alla periferia della città le sue condizioni si aggravano al punto che si decide di ricoverarlo nel vicino convento dell’Arcella, dove muore in serata; si racconta che mentre stava per spirare ebbe la visione del Signore.

W dniach następujących po jego śmierci wpadają w szał”wojny wewnętrzne” między klasztorem, w którym zmarł, który chciał zachować jego szczątki, a klasztorem S. Maria Mater Domini, w którym chciał umrzeć. Podczas sporu dochodzi nawet do niepokojów społecznych, w końcu ojciec provinciale decise che la salma sarebbe stata portata a Mater Domini.

Non appena il corpo giunse a destinazione iniziarono i miracoli, alcuni documentati da testimoni.

Nawet za życia, w rzeczywistości, Antonio dokonywał cudów, takich jak egzorcyzmy, proroctwa, uzdrawiania, w tym ponowne przyszycie odciętej nogi lub sprawianie, że serce skąpca znajdowało się w trumnie, unieszkodliwianie zatrutych pokarmów, głoszenie rybom, zmuszanie muła uklęknąć przed Hostią. Jego cuda – za życia i po śmierci – zainspirowały wielu artystów, w tym Tycjana i Donatello.

Antonio, ze względu na masę przypisywanych mu cudów, został kanonizowany w rok po śmierci przez ppGrzegorz IX.

Poświęcona mu wielka bazylika stoi w pobliżu klasztoru S. Maria Mater Domini. Trzydzieści dwa lata po jego śmierci, podczas przenoszenia jego szczątków, Bonaventura da Bagnoregio (kanonizowany w 1482 r.) znalazł nienaruszony język Antonia, zachowany obecnie w Kaplicy Skarbu w bazylice miasta Padwy, którego jest patronem.

Czcigodny Pius XII (Eugeniusz Pacelli, 1939-1958), che nel 1946 ha annoverato S. Antonio tra i Dottori della Kościół Cattolica, gli ha dato il titolo di “Doktor Evangelius”, jak w swoich pismach iw kazaniach, które do nas dotarły, poparł swoje wypowiedzi cytatami z Ewangelii.

Znaczenie imienia Antonio: „urodzony przed” lub „który stawia czoła swoim przeciwnikom” (po grecku).

W celu uzyskania dalszych informacji: Życie i kazania świętego Antoniego

Katecheza Benedykta XVI: Św. Antoniego z Padwy
[chorwacki, Francuski, język angielski, Włoski, portugalski, hiszpański, Niemiecki]

(źródło ewangelia dnia.org)