Św. Antoniego z Padwy

Tempo di lettura: 11 minuti

Przeczytaj historię św. Antoniego z Padwy

Ksiądz i"Doktor Evangelius” (1195-1231)

Antonio di Padova (in portoghese António de Lisboa), al secolo Fernando Martim de Bulhões e Taveira Azevedo, nasce a Lisbona il 15 agosto 1195 da nobile famiglia portoghese discendente dal crociato Goffredo di Buglione.

W wieku piętnastu lat był nowicjuszem w klasztorze San Vincenzo w Lizbonie, następnie przeniósł się do klasztoru Santa Croce w Coimbrze, największego ośrodka kulturalnego w Portugalii należącego do Zakonu Kanoników Regularnych Święty Augustyn, gdzie studiował nauki ścisłe i teologię u znakomitych nauczycieli, przygotowując się do święceń kapłańskich, które otrzyma w 1219 roku w wieku dwudziestu czterech lat.

Quando sembra dover percorrere la carriera del teologo e del filosofo, decide di lasciare l’ordine agostiniano. Fernando, infatti, non sopporta i maneggi politici tra i canonici agostiniani e re Alfonso II, in cuor suo anela ad una vita religiosamente più severa.

Jego życzenie spełniło się, gdy w 1220 r. do Coimbry przybyły ciała pięciu franciszkanów, ściętych w Maroku, dokąd udali się głosić kazania z poleceniaFranciszka z Asyżu. Quando i frati del convento di monte Olivares arrivano per accogliere le spoglie dei martiri, Fernando confida loro l’aspirazione a vivere nello spirito del Vangelo.

Uzyskawszy pozwolenie prowincjała franciszkanów w Hiszpanii i przeora augustianów, Fernando wkracza do pustelni młodszych i natychmiast składa profesję zakonną, zmieniając imię na Antonio na cześć egipskiego opata pustelnika.

Anelando al martirio, subito chiede ed ottiene di partire missionario in Marocco. È verso la fine del 1220 che s’imbarca su un veliero diretto in Africa, ma durante il viaggio è colpito da febbre malarica e costretto a letto. La malattia si protrae e in primavera i compagni lo convincono a rientrare in patria per curarsi. Secondo altre versioni, Antonio non si fermò mai in Marocco: ammalatosi appena partito da Lisbona, la nave fu spinta da una tempesta direttamente a Messina, in Sicilia.

Pod opieką franciszkanów z miasta wyzdrowiał w ciągu dwóch miesięcy. W dniu Pięćdziesiątnicy został zaproszony na kapitułę generalną w Asyżu; przybywa wraz z innymi franciszkanami do S. Maria degli Angeli, gdzie ma możliwość wysłuchania Franciszka, ale nie poznania go osobiście.

Il ministro provinciale dell’ordine per l’Italia settentrionale gli propone di trasferirsi a Montepaolo, presso Forlì, dove manca un sacerdote che dica la messa per i sei frati residenti nell’eremo composto da una chiesolina, qualche cella e un orto; Antonio accetta.

Przez około półtora roku żyje w kontemplacji i pokucie, wykonując z osobistych pragnień najpokorniejsze zadania, aż pewnego dnia udaje się z braćmi do miasta, aby asystować w kościele S. Mercuriale, podczas święceń kapłańskich nowych księży zakonu i tam wygłasza kazania przed liczną publicznością, złożoną także z notabli.

Od tego czasu Antoniowi powierzono rolę kaznodziei i nauczyciela przez samego Franciszka, który pisze do niego list zalecający jednak, aby nie tracił ducha świętej modlitwy i pobożności.

Zaczyna głosić kazania w Romanii, kontynuuje w północnych Włoszech, używa swojego słowa do walki z herezją (nazywany jest też „młot heretyków”) Katar we Włoszech i albigens we Francji, dokąd przybył w 1225 r. W rzeczywistości między 1223 r. a tą ostatnią położył podwaliny pod franciszkańską szkołę teologiczną, nauczając w bolońskim klasztorze S. Maria della Pugliola.

Quando è in Francia, tra il 1225 e il 1227, assume un incarico di governo come custode di Limoges. Mentre si trova in visita ad Arles, si racconta gli sia apparso Francesco che aveva appena ricevuto le stigmate.

Jako kustosz brał udział w kapitule generalnej w Asyżu w 1227 r., gdzie nowym ministrem Zakonu – zmarły w międzyczasie Francesco – został Giovanni Parenti, prowincjał Hiszpanii, który przyjął go wiele lat wcześniej wśród młodszych i mianował go prowincjałem północne Włochy.

Antonio otwiera nowe domy, odwiedza klasztory, aby osobiście poznać wszystkich braci, kontroluje klaryski i Trzeci Zakon, jedzie do Florencji, aż ustala swoją rezydencję w Padwie i za dwa miesiące piszeniedzielne kazania.

W Padwie uzyskuje reformę republikańskiego kodeksu ustawowego, dzięki której niewypłacalny, ale bez winy dłużnik, po sprzedaży całego majątku, nie może być również uwięziony. Co więcej, przeciwstawia się Ezzelino da Romano, który był nazywany Dzikim i który w ciągu jednego dnia zmasakrował jedenaście tysięcy wrogich mu Paduan, aby uwolnić uwięzionych przywódców Guelph.

Tymczasem pisze też iKazania na święta świętych, w którym zagłębia się w tematy mu najdroższe: przykazania wiary, moralności i cnót, miłości Boga i litości wobec ubogich, modlitwy i pokory, umartwienia oraz narzeka na pychę i pożądliwość, chciwość i lichwę, których jest zaciekłym wrogiem.

Jest mariologiem, zagorzałym zwolennikiem Wniebowzięcia NMP, na prośbę papieża Grzegorza IX (Ugolino dei Conti di Segni, 1227-1241) w 1228 r. jest zaskarżona"Arka Testamentu”. Mówi się, że kazania odbywały się przed kosmopolitycznym tłumem i że każdy słyszał, jak przemawiał w ich własnym języku.

Antonio przez trzy lata niestrudzenie podróżuje, jest zmęczony, cierpi na astmę i puchnie od obrzęków, wraca do Padwy i jego kazania na Wielki Post z 1231 roku zapadają w pamięć.

Per riposarsi si ritira a Camposampiero, vicino Padova, dove il conte Tiso, che aveva regalato un eremo ai frati, gli fa allestire una stanzetta tra i rami di un albero di noce.

Stąd Antonio wygłasza kazania, ale także schodzi na dół, aby się wyspowiadać, a wieczorem wraca do swojej celi na drzewie. Pewnej nocy hrabia Tiso, udając się do Antonio, zostaje przyciągnięty przez wielkie światło wydobywające się z jego schronienia i jest świadkiem wizyty Dzieciątka Jezus u Świętego.

W południe w piątek 13 czerwca Antonio czuje się słabo i prosi współbraci, aby go zabrali Padwa, dove vuole morire. Caricato su un carro trainato da buoi, alla periferia della città le sue condizioni si aggravano al punto che si decide di ricoverarlo nel vicino convento dell’Arcella, dove muore in serata; si racconta che mentre stava per spirare ebbe la visione del Signore.

W dniach następujących po jego śmierci wpadają w szał”wojny wewnętrzne” tra il convento dove era morto che voleva conservarne le spoglie e quello di S. Maria Mater Domini, il suo convento, dove avrebbe voluto morire. Durante la disputa si verificano persino disordini popolari, infine, il padre provinciale decise che la salma sarebbe stata portata a Mater Domini.

Non appena il corpo giunse a destinazione iniziarono i miracoli, alcuni documentati da testimoni.

Nawet za życia, w rzeczywistości, Antonio dokonywał cudów, takich jak egzorcyzmy, proroctwa, uzdrawianie, w tym ponowne przyszycie odciętej nogi lub sprawianie, że serce skąpca znajdowało się w trumnie, unieszkodliwianie zatrutych pokarmów, głoszenie rybom, zmuszanie muła uklęknąć przed Hostią. Jego cuda – za życia i po śmierci – zainspirowały wielu artystów, w tym Tycjana i Donatello.

Antonio, ze względu na masę przypisywanych mu cudów, został kanonizowany w rok po śmierci przez ppGrzegorz IX.

Poświęcona mu wielka bazylika stoi w pobliżu klasztoru S. Maria Mater Domini. Trzydzieści dwa lata po jego śmierci, podczas translacji jego szczątków, Bonaventura da Bagnoregio (kanonizowany w 1482 r.) znalazł nienaruszony język Antonia, zachowany dziś w Kaplicy Skarbca bazyliki miasta Padwy, którego jest patronem.

Czcigodny Pius XII (Eugenio Pacelli, 1939-1958), który w 1946 r. zaliczył św. Antoniego do grona Doktorów Kościoła Katolickiego, nadał mu tytuł „Doktor Evangelius”, jak w swoich pismach iw kazaniach, które do nas dotarły, poparł swoje wypowiedzi cytatami z Ewangelii.

Znaczenie imienia Antonio: „urodzony przed” lub „który stawia czoła swoim przeciwnikom” (po grecku).

W celu uzyskania dalszych informacji: Życie i kazania świętego Antoniego

Katecheza Benedykta XVI: Św. Antoniego z Padwy
[chorwacki,Francuski,język angielski,Włoski,portugalski,hiszpański,Niemiecki]

(źródło ewangelia dnia.org)

Jego imię to Fernando. Portoghese, di Lisbona, nasce in una nobile famiglia nel 1195, si suppone il 15 agosto.

Ha 15 anni quando entra nell’Ordine dei canonici regolari di Sant’Agostino. Si prepara al sacerdozio a Coimbra, nel monastero della Santa Croce e, ordinato all’età di 24 anni, viene indirizzato alla carriera di teologo e filosofo.

Rozważa jednak bardziej surowe życie religijne. Punkt zwrotny nastąpił w roku 1220, kiedy do kościoła Świętego Krzyża przybyły szczątki pięciu franciszkańskich misjonarzy torturowanych i zabitych w Maroku.

Od reguły augustianów do reguły franciszkańskiej

Fernando decide di lasciare i canonici agostiniani e di seguire le orme di Francesco d’Assisi e sceglie di farsi chiamare Antonio, per imitare il santo anacoreta egiziano. Matura una forte spinta alla missione e con questo ideale parte alla volta del Marocco.

Ma contrae una malattia e, costretto al riposo forzato, non può predicare. Non gli resta che rientrare in Italia. La nave sulla quale è imbarcato naufraga e giunge in Sicilia. Antonio viene curato e nel 1221 raggiunge Assisi, dove Francesco ha convocato tutti i suoi frati.

Oto dobra okazja, aby poznać go osobiście. To proste spotkanie; Antonio umacnia swój wybór pójścia za Chrystusem we wspólnocie franciszkańskiej i mniejszości i zostaje wysłany do Romanii, do pustelni w Montepaolo. Tutaj poświęcił się przede wszystkim modlitwie, medytacji, pokucie i pracy służebnej.

proboszcz Antoni

Nel settembre 1222 Antonio è invitato a predicare a Forlì: è la rivelazione del suo talento. Dalle sue parole emergono la profonda cultura biblica e la semplicità d’espressione.

mówiAssidua, la prima biografia di Sant’Antonio: “La sua lingua, mossa dallo Spirito Santo, prese a ragionare di molti argomenti con ponderatezza, in maniera chiara e concisa”.

Da allora Antonio comincia a percorrere il Nord Italia e il Sud della Francia, predicando il Vangelo a genti e Paesi spesso confusi dalle eresie del tempo, senza risparmiare parole di correzione per la decadenza morale di alcuni esponenti della Chiesa.

W następnym roku w Bolonii był magistrem teologii dla braci w formacji; Sam Franciszek powierzył mu to zadanie iw liście upoważnił go do nauczania, zalecając, aby nie zaniedbywał modlitwy.

Wybór Padwy

Per i talenti che dimostra di saper mettere a servizio del Regno di Dio, Antonio, all’età di 32 anni, viene nominato superiore delle fraternità francescane del Nord Italia. In tale veste non si risparmia nelle visite ai numerosi conventi sotto la sua giurisdizione, ne apre di nuovi.

Intanto continua a predicare e ad attirare grandi folle, a trascorrere diverse ore nel confessionale e a riservarsi momenti per ritirarsi in solitudine. Sceglie di risiedere a Padova, nella piccola comunità francescana della chiesa di Santa Maria Mater Domini e, pur sostandovi per brevi periodi, instaura con la città un fortissimo legame, prodigandosi anche per i poveri e contro le ingiustizie.

I właśnie w Padwie Ikazania, un trattato per formare i confratelli alla predicazione del Vangelo e all’insegnamento dei sacramenti, soprattutto la penitenza e l’eucaristia. La predicazione nella Quaresima del 1231 è considerata il suo testamento spirituale, cui è da includere la sua amorevole dedizione, per ore e ore, alle confessioni.

Celebrata la Pasqua, Antonio, già provato da problemi di salute e logorato dalle fatiche, acconsente a ritirarsi per un periodo di convalescenza; poi, con altri confratelli, accoglie l’invito a un periodo di riposo e meditazione in un piccolo romitorio a Camposampiero, a pochi chilometri da Padova. Chiede che gli venga adattato un semplice rifugio sopra un grande albero di noce, per trascorrere le giornate in contemplazione e dialogando con la gente semplice del borgo di campagna, rientrando nell’eremo solo la notte.

È qui che avviene la visione di Gesù Bambino. Il 13 giugno Antonio è colto da un malore; capisce che la sua ora è vicina e domanda di poter morire a Padova. Viene trasportato su un carro trainato da buoi, ma giunto all’Arcella, borgo alle porte della città, spira mormorando: “Vedo il mio Signore”.

Antonio, dłużnik świętego Augustyna, w swoich myślach połączył umysł i serce, pogoń za spekulacją i praktykowaniem cnót, naukę i modlitwę. Doktor Kościoła, w Padwie nazywany jest po prostu „Świętym”.

źródło © Wiadomości z Watykanu – Dykasteria ds. Komunikacji