Votum est iis qui honorem et privilegium hoc sacrum nomen habent, ut Francisca Ruberto .
Summary
Pueritia
Anno MCCCLXXVIII duplex Urbani VI electio et Clemens VII antipapa Magnus schisma aperuit: per annos quadraginta duos vel etiam tres pontifices pro solio militaverunt. Petrus.
Vulnus institutionale in supremo Christianitatis culmine religiosos habuit, sed etiam consectaria politica, vastantes pro Occidente et for . Romaquod erat centrum symbolicum. Francesca in hac urbe natus est anno MCCCLXXXIV, cuius vita his gravissimis eventibus penitus insignita est.
Parentes futuri sancti, Paolo Bussa et Iacobella dei Roffredeschi, nobili et antiqua familia e regione Parione, in domo quae hodie via dell'anima sita est, puella in propinquo baptizata et confirmata est. ecclesia di S. Agnese in Agone.
De disciplina eius nihil scimus: legere certe didicit, cum minus certum sit quod etiam scribere sciverit. Francisca ab ineunte aetate ob vehementis animi inclinationes eminebat: in domo sua se solitarium solitarium inhabitabat, in poenitentia, oratione ac lectione devota, singularem formam ascesis monasticae intra domum exercens.
Cupiens plene suffragium a Deus in virginitate sua, anno 1395 vel 1396, annos natus duodecim, invita nuptum data Laurentio Ponziani, locupleti pecoris familia e regione Transtiberim, possessores plurimarum pecorum ac praediorum rusticorum in agris. .
Eorum palatium in Ponterotto stabat juxta basilicam S. Caeciliae, ubi familia nobile sepulcrum habebat. Quamvis praecipuum locum obtineat vita coniugalis Frances multis doloribus et gravibus difficultatibus familiae insignita fuit. amisit duos liberi in iuventute, propter pestilentiam.
Anno 1408-09 vel 1413-14, inter armatos occupationes Romanas a Neapolitanis copiis, Ponziani pro fidelitate erga eos maximo pretio pependerunt. Ecclesia et Ursinis contra regem Ladislaum d'Angiò-Durazzo et Columnenses: Laurentius, vir Franciscae, adeo graviter vulneratus est, ut in tota vita aegrotaret, Paluzzo fratri genero suo exulatus; filius Baptista, adhuc puer, obses capta.
Erat autem eadem mater, quae, ut confessoris imperio obediret, puerum in Campidoglio, ubi comes Troiae, regis legatus, suscepit. Neapoliet permissa vita filius Madonna dell'Aracoeli tradit hostibus. Sed cum milites puerum in equum abducere conabantur, animal subnixum omni modo conscendi recusabat. Stupefactus et fortasse parum superstitiosus, milites comitis puerum liberare decreverunt et eum matri tradiderunt. Veteres biographi Franciscae illustraverunt se semper patienter ferre dolores, casus, oeconomicas et incommoditates suae familiae.
Sed in tribulationibus Sancti etiam totius civitatis passionem, tyrannide oppressam, dividi perpetuo in discrimine, propter absentiam efficacis regiminis, di- serunt.
caritas et humilitas
Etsi Francesca antiquam claustri desiderium in se portare pergit et vitae eremiticae semper captus fuit, electionem tamen eremi in corde et in mente habuit et in aliorum servitio se totam dedit.
Intellexit plenam recessum in monasterio non solam conditionem adipiscendae perfectionis fuisse, et laicos etiam ad hoc inquisitionem sibi commissos sentire. Quisque sanctificare se potest etiam in mundo manendo, per vitam simplicem et pauperem, tibi patensAmare fraternus.
Haec spes fuit quae Franciscam animavit eamque vitam duplicem experientiarum notavit, inter receptum in contemplatione ac dedicationem actuosam aliis. Ab initio suae coniugalis vitae vehemens caritativa et salutis opera pro pauperibus et infirmis adimplevit.
S. Caeciliae, S. Spiritus in Sassia, in hospitalibus S. Mariae in Cappellis. Domum suam semper patefacit ad usus eorum qui ad eam in eleemosynam convertebantur, usque ad extrema, in tempore famis, ut horreum et cellas exinaniret ad egenos pascendos. Francesca autem non fuit contenta in eleemosynis exercendis erga pauperes: ipsa eorum condicionem experiri voluit.
Uxor nobilis et divitis, omnia ornamenta foeminae vanitati carissima, simplicibus et asperis vestibus induta, renuntiavit. Vasa divitis trousseau vendidit, et cum emolumento habuit vestes pauperibus assutas. Etiam quaedam exempla Franciscanismi essentialia comprehendere potuit, sicut valorem paupertatis personalis et profunditatem spiritualem mendicationis.
Una cum genero suo Vannozza Ponziani ad Romanas basilicas peregrinari consuevit ac saepe, his occasionibus, non dubitavit sedere vestigiis. ecclesia cum aliis mendicis miscere: alta humilitate ipsa quoque pro pane postulavit eleemosynam, parata ad accipiendas etiam contumelias et contemptus "incredibili iubilatione et gaudio".
thaumaturge
Un aspetto fondamentale e caratteristico dell’impegno caritativo di Francesca è rappresentato dalla sua capacità di curare i mali del corpo e dell’anima. A Roma era assai nota per i suoi poteri
thaumaturgica: etenim insignem habebat facultatem varias morborum genera sanandi, simplicibus instrumentis confluentibus, communibus medicamentis a se praeparata, cum antiquo patrimonio sapientiae feminae et experientiae popularis et exercitiorum coniunctae: decoctiones, unguenta, malagmata herbaria.
Ut therapist autem, Francesca peculiarem specializationem habuit, coniunctam cum intensa gynecologica et obstetrica actione.
Eius industria in hoc campo certas sociales consuetudines fundavit: hoc genus auxilii reapse erat complexus obligationum et officiorum feminarum typice.
Uxor et mater
Quamvis intensa caritativa ac salutifera actio, Francesca uxor ac mater sollicita fuit et sollicita, quae numquam suas spirituales necessitates et exercitia contemplativas ante disponibilitatem ad familiam suam ponebat.
Nel corso della sua vita matrimoniale mantenne sempre il governo della sua grande casa in Trastevere, senza mai sottrarsi alle incombenze domestiche, né al duro lavoro manuale nell’azienda agricola dei Ponziani. L’angelo custode le stava sempre vicino e la guidava con la sua luce nelle ore notturne, quando attendeva ai suoi compiti.
Sed eam punivit, negans visum, nimio cotidiani chori pondere angebatur, officium suum ad legendum et orandum detrectavit. In hoc eventu magni momenti notam personalitatem spiritualem Francescae emergit. Certamen inter plenam acceptionem sortis suae feminae et inquisitionis altiorum et praemiorum spiritualium experientiarum pervadit, verum etiam intellexit veram perfectionem in solida temperatione inter familiam et ambitum socialem et religiosam reperiri debere.
Oblatio
Circa annum 1425 vita Francisca discrimen decretorium subiit.
Post XXVIII annos matrimonium, Laurentius Ponziani uxoris suae vota accepit, consentiens castam vitam ducere in matrimonio. Francisca virum suum non discessit, imo cum Eo vivere perseveravit usque ad obitum suum anno 1436, ultimos annos morbos et dolores corporis difficilis communicans, Eum adiuvans et curans usque ad finem.
Si extus nullae erant magnae mutationes in eius exsistentia, discrimen quod eius vita interna subiit, profundior erat ac significativa. Re quidem vera in biographia Olivetanae Ippolito in luce collocatur mutatio civitatis duos eventus magni ponderis ortum esse. Eo ipso tempore Francisca ab hoc tempore frequentes ecstasias habere coepit atque donum visionum consecuta est, altera vero punctum referendi est ad coetum mulierum quae, studio devotionis incitatae, ad beatos circumveniunt, primum in n. libera ac spontanea societas, dein communi vitae proposito.
Die XV mensis Augusti anno MCCCCXXV, in sollemnitate Assumptionis Virginis, Francisca, cum novem membris comitata, sollemnem oblationis formulam pronuntiavit in basilica Sanctae Mariae Novae, a monachis Olivetanis.
Inde ab initio, coetus idcirco praecise ad bona spiritalitatis Benedictinae notata est, etsi oblati aliquot annis in propriis suis familiis vivebant. Solus anno 1433 domus emptus est in latere occidentali Campidoglio, ubi se recipiunt ad vitam communem ducendam.
Francisca, post mortem mariti anno MCCCCXXXVI, eos adunavit et communitatis regimen assumpsit, providens ut mater omnibus necessitatibus materialibus et spiritualibus filiarum suarum. Francisca apud Tor de Specchi per quatuor annos mansit: vigiliis, ieiuniis et incessabili poenitentia fatigata, quievit in Palazzo Ponziani octavo idus martii, recitando Officium Virginis, cuius cultui semper devota manserat.
S. Francisca Romana 10
mystique
Biographia S. Franciscae Romanae documenta locupleti instrumento hagiographico, quod includit acta canonizationis, Vita Olivetani Ippoliti (1452-1453), praesertim Tractati lingua vernacula et latine exarata. 1440 et 1447 per Ioannem Mattiotti rectorem sacelli Angeli in basilica S. Mariae in Transtiberim et confessoris Franciscae in ultimo vitae suae anno undecimo, in periodo, quae disciplinae et spiritualium quaestionibus egregie insignita est. ordinatio Tor de' Specchi , necnon de rebus romanis et de fato Ecclesia, attraversata dalle drammatiche vicende del concilio di Basilea.
Romanus sacerdos in vita sancti praecipuum huius capitis decisivum testimonium fuit, et in libro suo experientias mysticas retulit, praelia quae cum diabolo gerebat, visio inferni et purgatorii.
Devotio eucharistica
Sacellum Angeli erat re vera theatrum principale exstasis, quod Francisca plerumque subiacebat misticis raptibus in missa, statim post communionem receptam, quod erat centrum suae religionis. Sub valida intentione spirituali, contactum cum re circumiecta per aliquot horas amittet, interdum etiam per aliquot dies.
Questi stati avevano gradi diversi di profondità e di intensità. Il Mattiotti distingue tra estasi immobili ed estasi mobili.
In primo casu, videns silentium et instar statuae, ad omnes corporis sollicitationes penitus indifferens: momentum summae pacis ac perfectae quietis erat. In extasi autem mobili canebat, saltabat et publice praedicabat in ambone ecclesiatheologiam tractans cum profunditate ac doctore.
Pugnat cum diabolo
Al recinto mistico della cappella, spazio sacro che esorcizzava il potere demoniaco, si contrapponeva la camera della beata, la cella nascosta e separata, ma esposta alle aggressioni del maligno, che perseguitava Francesca per sottrarla alla preghiera e sottoporla a veri e propri combattimenti che la lasciavano stremata.
Omnia haec supernaturalia facta etiam validam somaticam qualitatem habebant et ad reales transmutationes physicas perducunt, in vicissitudine caelestium luminum et odorum ac cruciatuum inaudita. Coeleste visionum donum non re vera liberum, sed ardui ascetici itineris culmen constitutum fuit.
Maternitas spiritualis
Francisca spiritalitas, quae pio lectione et usu sacramentali intenso alitur, tota in Incarnationis mysterio versatur, quae res est. Deus-vir, a Deus incarnato, che è nato da una donna, è vissuto ed è stato toccato dal dolore.
Una quidem visio persaepe in oculis sancti apparet; Christus apparet ei in forma humana, quae vulnera crucifixionis insignit, e quibus radii luminosi manant, qui totum humanum genus irradiant. Haec imago ad confluentem variarum viarum sita est: excipit Franciscanorum pietatem christocentricam, sed simul essentiam praeceptoris monasticae. Deus come luce, bellezza, gloria della trascendenza.
Il Christus per visiones nihil amisit regiae maiestatis Pantokrator Deus altissimo dei monaci, Redentore e Salvatore del mondo. Della grande tradizione mistica femminile trecentesca di eredità francescana Francesca assimilò profondamente la pratica ascetica della continua memoria passionis Christi, la devozione al sangue, agli emblemi della passione, alla corona di spine, alle piaghe. Ed essa stessa fu una stigmatizzata che portò a lungo sul proprio costato una piaga dolorosa, segno visibile della piena conformità corporale e spirituale con le sofferenze patite dal Signore.
Attamen dolor molestus non est ut essentialis et proprietas mystici franciscae ac maternitatis spiritualis, quae summo studio vivebat.
Humanis affectibus dolore perculsa, passionem suam tamquam matrem mystice sublimavit in condicionem spiritalem “matris matris”. Jesus". His Amare speciale per il Bambino si esprime in numerose visioni del Natale, dell’Adorazione dei Magi, della Presentazione al Tempio. Forse, l’immagine che più di ogni altra rivela la sua intimità anche dolce e gioiosa con il divino è quella di Francesca che stringe tra le sue braccia il Bambino, lo culla e lo riscalda con il suo manto, oppure gioca con lui.
Raro hoc thema, quod etiam in initio Beguinis traditionis antiquas radices habuit, vehementiam accentum invenit, pleniorem et tactum in scriptis Gertrudis Helftae quam in visionibus Franciscae.
Visio angelica
È inoltre notevole nella santa la capacità di penetrare in profondità la mistica del mondo angelico, colta e percepita sotto aspetti molteplici.
Nel libro delle visioni gli angeli sono ricordati nel contesto di una visione della maiestas divina in cielo, e viene valorizzata la loro funzione nella liturgia celeste, nella gloria del paradiso. Nei duelli demoniaci gli angeli sono i combattenti per la salvezza delle anime e avversari del diavolo. In purgatorio il loro compito invece è quello di infermieri spirituali, preposti all’itinerario di purificazione ed espiazione delle anime.
Francesca magni momenti in historia angelologiae notavit gradum, non tam ratione doctrinali quam theologico, sed facultate ad veram et unicam amicitiae necessitudinem cum angelo custode aestimandam. Invisibilis hic spiritualis ductor plurimum valet ad terrenam uniuscuiusque hominis existentiam impulsum: sustentatio et consolatio in difficultatibus vitae, in via duce et munimen, comes in periodo disiunctionis et amotionis a vita mortali, dominus in praeparatione ad futurum.
Prophetissa
Nel libro del confessore, emerge comunque un’altra dimensione del misticismo di Francesca, quella profetica.
Mulier silentii et occultationis, ne interposita quidem aliquibus quaestionibus decisis intercedit Ecclesia sui temporis mittens nuntios divinitus inspiratos ad papam Eugenius IV affinché nel corso della crisi di Basilea ritrovasse una comunione di intenti con i vescovi.
Le suppliche e le preghiere di Francesca nascevano dal timore che l’intransigenza del papa potesse in qualche modo creare ulteriori fratture nella compagine ecclesiale, provocando un nuovo scisma che avrebbe avuto conseguenze drammatiche.
Hoc modo, Francesca legatum aliarum magnarum mulierum quae Romae vixerant et operati sunt, sustulit, testante flagranti testimonio.Amare nam et civitatem suam Ecclesia, e insieme invocando la necessità urgente di riforma.
Si Birgitta Sueciae et Catharina Senensis Avenione prophetissae fuissent, Francisca Romana prophetissa Basiliensis concilii fuit. Quam ob rem, non obstante eius verbo ad nos mediante scriptis Ioannis Mattiotti, Francesca considerari potest una ex maximis vocibus spiritualibus medii Aevi finis.
S. Francesca Romana Co- Patronus Romanus censetur; a plagis et pro liberatione animarum a Purgatorio invocatur.
Anno MCMXXV Pius XI (Ambrogio Damiano Achille Ratti, 1922-1939) patronam suam motoristarum designavit.
Sensus nominis Francisc/a: "liber homo" (Germanici antiquissimi).
