TOlim in ripa fluminis habitabat flos pulcher cum colore iridis valde. Erat flos hilaris et amoenus.
Amicissimus eius ventus fuit, qui titillationem vel caput tam celeriter vertens ut paene folia amitteret. Tam securae erant duae, ut invidiam ipsius invidi fluminis excitarent, qui, quamquam aestuosis diebus aestatis, vix iam aquae dulces floris sitientes radices attingere prohibebant.
Ventus guttas in superficie fluminis ad amicum suum flare conatus erat, sed non satis erat sitim minuti floris, qui debilior et debilior erat, exstinguere.
Eius maiestati Rex Sol observans statum erat, qui ob eius dignitatem parvam nubem griseam territam vocavit, incredulus quod eam alloqueretur.
"Vide quod ibi flos?" ei sol intonuit, "i ad eum et saltare incipis." nisi nutu pauperis nubes posset. Qui statim ad flosculum versus se convertit et saltare coepit: stillae dulces pluviae super tristia folia ceciderunt, quae statim vires et colores intensos recuperaverunt, dum tenerae radices vitae sitim exstinguerent.
Sol rex etiam calidior factus est donec totus amnis exsiccatus necdum satiatus, insusurravit aliquid montis qui ripas eius dominabatur: statim aliqui saxum a suis moenibus abstractum et stratum suum usque ad radices floris amici nostri texerunt.
Denique superbus, rectum docendo flumine lectionem, Sol rex ad flosculum convertit: "Si vis, flumen veniam tibi, et si receperis, Dicam pluviam trahere terram abstractam. mons amni. "ut recipere possit flumen lectum suum.
Videbis quod laetus erit tibi aquas suas dare, et poteris redire ad ludendum et ridendum cum amico tuo vento, et videbo te desuper vigilantes.
Flosculus alacres acceptus, ingenti defluvio amnis ad suum splendorem rediit, errorem suum intellectum et excusatus.
Nunc, sub oblectato Regis intuitu, aquam suam spargit amnis, dum floris folia vento madefaciunt, quae in dies laetior et virtutis et pulchritudinis suae conscia facta est.
Fac me certiorem, si tibi placuissem!
Bene, ego ed Eugenius Tibi dulcem et placidam noctem optamus.
