Прочетете и слушайте Имало едно време един крал

Резюме

Здравейте всички! Там история di questa sera, ha un bel finale; racchiude una bella morale e credo proprio che sia adatta per noi ragazzi, abituati ad avere sempre tutto. Anche più del necessario.

Ma non ce ne rendiamo mai conto.

Да четем заедно

È alto, biondo, magro, ha 13 anni, ama i videogiochi, gioca a calcio e pensa che prima o poi tutto cambierà: anche gli altri – e soprattutto sua майка – capiranno che è diventato grande e che è perfettamente in grado di badare a se stesso e fare quello che vuole.

Ludovico sa che ci sono ragazzi della sua età che vivono vite infelici, che non hanno da Яжте, che devono fare lavori durissimi, che non possono studiare, che sono malati, che sono stati abbandonati da piccini da genitori disperati o incoscienti, che combattono guerre crudeli e assurde… Lo sa, lo sa.

И се радва, че не го е сполетяла същата съдба.
Sa di на живо in un modo privilegiato.
Всички му го повтарят.

A У дома e a училище il ritornello è sempre identico: “Tu non sai che fortuna ti sia capitata! Pensa che alla tua età, solo cinquant’anni fa, i tuoi coetanei lavoravano nelle officine, li chiamavano apprendisti perché “apprendevano”, cioè imparavano il lavoro manuale.

Преди сто години са помагали на семействата си в тежката работа на нивите, някои дори са работили в мината...”.

някога е бил крал — Имало едно време един крал 6

Сто години.
— Но колко са? Лудовико се чуди.
Un време infinito…

Il nonno non era ancora nato, nemmeno sua madre e neppure la nonna bis che ha un sacco di anni, ma non è poi così vecchia.

Лудовико знае това, откакто учителят говори за тази тема, като даде приказката да се чете в клас "Чаула открива луната”.

Този ден на гърлото му беше дошла буца.

Може би защото професор Ла Роса беше сицилианец и обичаше Пирандело, писател, който успяваше да разкаже със сила и простота какво се случваше по негово време и в неговия регион; може би защото тя самата беше чела тази история, вместо да накара учениците й да я прочетат; може би защото се чувстваше много виновен, че настояваше толкова много с майка си онази сутрин, докато тя го придружаваше до училище, като я молеше да му даде най-новия цветен модел маратонки, без наистина да има нужда от тях, а само защото бяха модерни.

Може би, може би, може би…
Di sicuro si era vergognato un po’ per tutto ciò che chiedeva a sua madre e ai nonni e per come essi cercavano sempre di accontentarlo.
Perchè Ludovico è davvero un privilegiato: sua madre è medico e impegnata tutto il giorno con i suoi pazienti, ma non manca mai di accompagnarlo a scuola al сутрин e di dedicargli tutto il tempo che può.

Тогава баба и дядо винаги са на разположение да го заменят мама quando non può essere presente e a loro volta fanno di tutto per accontentare ogni suo желание.

Лудовико обаче се чувства задушен.

Gli vogliono bene, è vero, ma forse troppo e così li mette alla prova con quelle sue continue richieste che servono a dargli la prova ogni volta dell’affetto che mamma e nonni nutrono per lui, confermando il suo potere speciale su di loro.

Si sente un re, come quelli delle favole che gli raccontavano da bambino.
Той е кралят на сърцата им и като всички крале той притежава безкрайна сила, която води до изпълнение на желания.

Но защо винаги му харесват? Той отдавна го разбра.

La mamma cerca di non farlo pensare troppo a quel papà che quasi tutti i suoi приятели, bene o male, hanno come compagno di живот e di giochi.

Че баща lontano, impegnato in un lavoro difficile che torna a casa solo per le vacanze di Natale o estive e di cui Ludovico sente spesso la mancanza…

Лудовико е малко капризен, той сам го осъзнава и добре разбира, че притежаването на толкова много неща никога не му носи удовлетворението, че е стигнал до финалната линия.

Accompagnandolo a scuola questa mattina, la mamma è stata chiara: – Ludovico, non puoi avere tutto. Non puoi pensare che realizzerò sempre i tuoi desideri. Non puoi chiedere sempre. Guadagnare i quattrini che servono per mantenerti, mi costa parecchia fatica. Ho deciso. Ti acquisterò i nuovi occhiali da sole che mi chiedi, soltanto se accetterai di sostituire Дева Мария, la mia segretaria, in studio durante l’ora di ricevimento dei miei pazienti. È per un solo giorno.

Днес всъщност Мария има ангажимент, който не търпи отлагане. Ще си пишете домашните в студиото и ще трябва само да отворите вратата, да се усмихнете на всеки, който дойде и любезно да го оставите да седне. –

A Ludovico la novità sembra davvero una sciocchezza: se a fronte di quattro sorrisi potrà ottenere ciò che vuole, ben venga quel pomeriggio nello studio della mamma un po’ diverso dal solito tran tran.

Ecco così, dopo la scuola, il ritorno a casa, il pranzo con la mamma e la corsa in studio (niente cartoni animati del pomeriggio, niente calci al pallone col suo приятел Джон in cortile prima dei compiti); eccolo nello studio della mamma seduto alla scrivania di Maria, l’infermiera/impiegata che aiuta la mamma durante le sue visite pomeridiane.

Quaderno e libro aperto, il ragazzo tenta di concentrarsi, ma è un continuo viavai.
Alcun pazienti arrivano, altri se ne vanno, qualcuno si meraviglia per la sua funzione, altri si complimentano per l’aiuto che sta fornendo alla mamma. Un paio di loro chiedono perfino informazioni mediche che di certo non può dare.

С течение на минутите и часовете Лудовико започва да осъзнава колко трудно е за Мария да изслушва всички и следователно за майка й да е готова да изслушва всичките си пациенти.

“Ha ragione la mamma!”, pensa tra sé Ludovico, “lavorare è parecchio faticoso, qualsiasi compito tu stia svolgendo”.

Ecco come Maria, sua madre e suo padre, sempre così lontano, si guadagnano da vivere.
Ogni lavoro implica fatica personale e responsabilità.

Получената заплата е наградата за упорит труд.

Лудовико всъщност си мислеше, че прекарва един следобед, различен от другите, но откри колко егоист е бил с постоянните си изисквания и молби.

Col sopraggiungere della sera, quasi all’ora di cena, dopo che l’ultimo paziente se ne è andato, Ludovico e la mamma tornano a casa.

Sono entrambi stanchi e mentre con la mamma torna verso casa, le prende la mano e, stringendola un po’ più forte, sussurra: – Mamma, scusami! Ho capito cosa volevi dirmi facendomi stare con te questo pomeriggio! Non ho bisogno di quegli occhiali e mi è piaciuto molto stare con te.-

La mamma rallenta l’andatura fino a fermarsi, lo guarda negli occhi e poi lo stringe tra le braccia e lo bacia sulla fronte.

– Доволен съм от това, което ми каза, Лудовико! Вярно е, разбра и наистина ставаш голям!-

Sì, Ludovico ha imparato il senso del lavoro e la fatica che comporta.
Точно затова решил да се установи.

Smetterà di tormentare la mamma e i nonni con le sue continue richieste di regali, perché il lavoro è fatica e i suoi genitori che si sacrificano per lui, meritato tutto il suo affetto, rispetto e riconoscenza.

Това е първата стъпка, за да узреете и да станете отговорни.

Какво мислиш? винаги ми казвай впечатленията си.

Un bacio da Francesca